یک/ نام او هیچوقت از صفحه اول روزنامه‌ها کنار نمی‌رود. امیرخانِ عابدینی. مردِ کهنه‌کار فوتبال. مدیر اسبق پرسپولیس که از آخرین موفقیت‌های فوتبالی‌اش چند دهه  و از آخرین ادعاهای واهی‌اش، فقط چند دقیقه می‌گذرد. برای بسیاری از فوتبالی‌ها، او شمایلِ عینی یک مدیر فوتبالی است. هر مصاحبه او اما می‌تواند بهانه‌ای تازه باشد تا ترجیح بدهیم مدیریت کلان فوتبال ایران همچنان در تسخیر غیرفوتبالی‌ها باقی بماند. عابدینی اعتبارش را از حافظه کم اهالی فوتبال گرفته است. آن‌ها که انتقال ستاره‌های پرسپولیس به اروپا را به نام او سند می‌زنند و فراموش می‌کنند آن ستاره‌های ناب و درجه یک با هر مدیر دیگری نیز اروپایی می‌شدند. آن‌هایی که رد رقم‌های واقعی انتقال این بازیکنان به اروپا و رقم تزریق‌شده به پرسپولیس را نمی‌گیرند. آن‌ها که تصوری از نقش عابدینی و گروهش، در نابودی مجموعه داماش گیلان ندارند.
 



دو/ امیرِ عابدینی، سلطان بلامنازعِ تناقض‌گویی است. باورنکردنی‌تر از محمود و چرخنده‌تر از الهام. او یکی از حامیان مهم کفاشیان و یکی از عوامل کلیدی تمدید دوران ریاست او بود اما فقط مدتی بعد به منتقد درجه یک کفاشیان تبدیل شد. عابدینی در مصاحبه‌ای کفاشیان را دشمن فوتبال دانست و بعدتر در مصاحبه دیگری تاکید کرد که کفاشیان دشمن فوتبال نیست. این سیاست عجیب عابدینی در مورد کارلوس کی‌روش نیز برقرار بوده است. آقای مدیر بعد از جام جهانی حفظ کی‌روش را منطقی می‌دانست و زمان کوتاهی بعد، اعتقاد داشت که اگر جای کفاشیان بود بدون تردید کی‌روش را برکنار می‌کرد. او دو سال قبل در چنین روزهایی به شدت از ترکیب هیات مدیره باشگاه پرسپولیس تمجید کرد اما بعد از آن‌که متوجه شد به مدیرعاملی باشگاه انتخاب نمی‌شوند، اعضای هیات مدیره را گروهی ناآشنا به قصد ضربه  زدن به باشگاه دانست. درست مثل ماجرایی که برای حق‌پخش تلویزیونی اتفاق افتاده بود. وقتی که امیرخان با ترغیب روسای فدراسیون به راه ندادن دوربین‌ها به ورزشگاه حاشیه‌ساز شد اما پای خودش را از ماجرا کنار کشید و ادعا کرد که از اول هم به جنگ با صداوسیما اعتقادی نداشته است. امیرعابدینی در همه این سال‌ها، هرگز تغییر نکرده است. او هنوز هم مردِ اول رنکینگِ مصاحبه‌های متضاد است. مدیرِ پیش‌بینی‌های اشتباه. ستاره چرخش‌های 180 درجه‌ای.
 
 



سه/ در آستانه یکی از حساس‌ترین دربی‌های تاریخ لیگ فوتبال ایران، امیر عابدینی باز هم با ادعایی تازه بازگشته است. ادعایی برای جلب توجه و تیترهای جدید. او که سال‌ها با بهترین روزهای مدیریت‌اش فاصله دارد و دیگر از سوی هیچ باشگاهی به عنوان راه حل نجات شناخته نمی‌شود، ادعا کرده که در دربی 43 جلوی به ثمر رسیدن گل‌های بیشتر پرسپولیس به استقلال را گرفته‌اند. مسابقه‌ای که بیستم تیر 1376 برگزار شد و در پایان آن، فرشاد پیوس از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. قرمزها در این مسابقه سخت، هفتاد دقیقه فقط با یک گل از حریف پیش بودند  و در بیست دقیقه پایانی با گل‌های مهدوی‌کیا و بهنام طاهرزاده پیروزی پرگل و یک‌طرفه‌ای را تجربه کردند. امیر عابدینی، تعویض امامی‌فر را نشانه مدارای قرمزها با حریف می‌داند اما به نظر می‌رسد فراموش کرده‌است که جانشین همین بازیکن در لحظات پایانی دیدار برای پرسپولیس گلزنی کرد. پرسپولیس در بیشتر دقایق مسابقه، برتری خفیفی نیست به رقیب داشت و هر لحظه می‌توانست این برتری را از دست بدهد. آن‌ها فقط 3 دقیقه با 3 گل از حریف پیش بودند و اساسا فرصت چند برابر کردن اختلاف در مسابقه را نداشتند. همه این فکت‌های تاریخی، اهمیتی برای امیر عابدینی ندارند. او در جستجوی محبوبیت از دست رفته بین هواداران پرسپولیس تهران است و برای این کار، از ابزار همیشگی‌اش استفاده می‌کند. از مصاحبه‌هایی که محتوای‌شان هر روز عوض می‌شود اما همچنان روی تیتر درشت روزنامه‌ها جا خوش می‌کنند. او بارباپاپایِ مدیران فوتبال در ایران است. با چند خاطره خوب در گذشته و چند فاجعه در حالِ استمراری. چهره‌ای که فقط چند ساعتِ پای هر جمله‌اش می‌ایستد و بعد از آن، به جمله‌ای تازه برای تبرئه خودش فکر می‌کند. مردی که هر روز دست هایش را در جهت تازه ای به حرکت درمی آورد. 



کدخبر:9405