نیک رایت
 
هر شک و تردیدی درباره‌یِ لستر و فشارِ هفته‌هایِ آخر داشتیم بر طرف شد. کلودیو رانیری که بعد از پیروزیِ تیمش در خانه‌یِ ساندرلند احساساتی شده بود، با این سرودِ لستری‌ها استادیومِ لایت را ترک کرد: «ما لیگ رو میبریم، ما لیگ رو میبریم». در شرایطی که تنها پنج هفته به پایانِ این فصلِ شگفت‌انگیز از لیگِ برتر باقی مانده، تصورِ نتیجه‌ای غیر از این هم مشکل است.
لستر در بازیِ دیروز نشانی از تمامِ هویت و خصوصیاتِ خودش را داشت، چیزی که در کلِ فصل دیدیم و بدل به امضایِ تیمِ رانیری شده است. لستری‌ها در یک ساعتِ اول با تمرکزِ بالا در جریانِ بازی را پیش بردند، صبر و تمرکزی که عاملِ اصلیِ پیروزی‌هایِ 1-0 اخیرشان بوده. لستر آنقدر صبر کرد تا ساندرلند بالاخره بیش از حد و بدونِ پشتیبانیِ دفاعی پیش بیاید و اینجا بود که ضدِ حمله‌هایِ جیمی واردی شروع شد و دو گل با خودش به همراه داشت. واردی با دو گلی که در این بازی زد در لیگ 21 گله شد و تنها یک گل با هری کین در صدرِ جدول فاصله پیدا کرد. در ضمن واردی لقبِ اولین بازیکنی که بعد از گری لینکر موفق شده در یک فصل در دسته‌یِ اول / لیگِ برتر برایِ لستر بیش از 20 گل بزند را گرفت. گل‌هایِ واردی در این بازی سناریویی بود که بارها و بارها این فصل از لستر دیدیم. گلِ اول رویِ دفعِ توپِ رابرت هوت و پاسِ بلندِ دنی درینک‌واتر به دست آمد و گلِ دوم رویِ دفعِ توپِ دنیل آمارتی و پاسِ دمارای گری. گلِ دوم لستر برایِ ساندرلند شبیه دژاوو بود و رویِ هیچکدام از گل‌ها کاری از دستِ یونس کابول و پاتریک ون آنهولت مقابلِ سرعت و قدرتِ واردی بر نیامد. جیمی کرگر که در استودیویِ اسکای اسپورتس بازی را تماشا می‌کرد، بعد از گلِ دومِ لستر گفت: «اگه به این تیم اندکی فضایِ خالی بدید نابودتون میکنه. لستر استادِ این نوع بازیه. ساندرلند در نیمه‌یِ اول برایِ مهارِ واردی با عمقِ زیادی دفاع می‌کرد. اما به محضِ اینکه جلو آمدند دردسرشان شروع شد.»
اما جیمی واردی تنها بازیکنِ لستر در استادیومِ لایت نبود که نمایشی عالی داشت. انگولو کانته، کوتاه قدترین بازیکنِ زمین، یک بارِ دیگر همه‌یِ چشمها را به خودش خیره کرد و بر مرکزِ زمین فرمانروایی کرد. چند روز بعد از اینکه رانیری درباره‌یِ کانته گفت انگار باتری بهش وصل است، هافبکِ فرانسویِ لستر مقابلِ ساندرلند 11.86 کیلومتر دوید، بیش از هر بازیکنِ دیگری در زمین. کانته در این بازی بیش از هر بازیکنِ دیگری هم استارتِ سریع داشت (71) و با 7 تکل و 4 قطعِ توپ بهترین آمارِ دفاعیِ زمین را از آنِ خودش کرد. در ضمن کانته‌یِ 25 ساله با 85.7 درصد پاسِ صحیح نمایشی کامل از یک هافبکِ میانی را اجرا کرد.
ساندرلند در این بازی تنها یک ضربه در چهارچوب داشت که توسطِ کسپر اشمایکل مهار شد و غیر از این ضربه فقط یک بار با ضربه‎‌یِ سرِ جک رادول خطری جدی رویِ دروازه‌یِ لستر ایجاد کرد. این سیزدهمین کلین شیت لستر در 23 بازی‌ای بود که با ترکیبِ خطِ دفاعیِ دنی سیمپسون، وز مورگان، رابرت هوت و کریستین فوکس به زمین رفته بود. لستر بدونِ شک هماهنگ‎‌ترین و یک‌دست‌ترین تیمِ لیگِ برتر است و لیاقتِ این قهرمانی، که به نظر دیر یا زود بالاخره از راه می‌رسد را دارد. حتی خودِ رانیری هم دیگر باور به قهرمانی دارد: «این افتخار جلویِ ماست و باید برش داریم.»