به بارسلونا باید همیشه احترام گذاشت. به این میل به هجوم و کسب جام وتشنگی بی وقفه طولانی. آنها هیچ وقت شکست نمی خورند، که فقط ممکن است ماموریت شان در کسب یکی از جام ها ناتمام بماند. مثل دیشب که 90 دقیقه کوبیدن کنده درخت به درقلعه بی نتیجه ماند و سربازها شمشیر و کمان را جمع کردند تا هجوم بعدی. تونی اولیویرا سرمربی تراکتورسازی همیشه از مفهوم قربانی برای فوتبالیست‌های بزرگ ستفاده می کند. آنهایی که در سن و سال طلایی، جوانی را فدای موفقیت می کنند. بارسا، با استخوانبندی همیشگی این یک دهه سمبل این مفهوم است؛ این که آدم(گروه) ازتمرین، پرهیز و ریاضت خسته نشود و افتخار کردن را بگذارد برای بعد ، وقتی که کفش را آویزان کرد و بازنشستگی رسید. این جنبه ایست که بارسلونا را به بزرگترین تیم فعلی فوتبال جهان تبدیل می کند؛ اگرچه این دفعه درقلعه فرمانده سیمئونه به هیچ زورو ضربی باز نشده باشد.
پژمان راهبر