مایکل کاکس
 
شش نفرِ نهایی هری کین و جیمی واردی، بهترین گلزنانِ لیگ (البته آگوئرو دیشب با هت تریکش به 21 گلِ واردی رسید)، بهترین پاسورِ لیگ، مسوت اوزیل، بهترین هافبک‌هایِ هجومیِ فصل، ریاض محرز و دیمیتری پایت و پدیده‌ای به نامِ انگولو کانته، انگلیسی‌ترین بازیکن بین این شش نفر، هستند. شاید دلی علی را هم می‌شد به این لیست اضافه کرد. اما علی قطعا جایزه‌یِ بهترین بازیکنِ سال را می‌گیرد و از این جهت همه چیز سرِ جایش قرار می‌گیرد.
بازیکنانِ دیگری هم در این فصل بودند که فرایِ انتظار درخشیدند، از جمله توبی آلدروایرلد و رابرت هوت در قلبِ خطِ دفاعیِ تاتنهام و لستر. اما مدافعین هیچوقت این جایزه را نمی‌برند و دلیلش هم منطقی است. اینکه لستر و تاتنهام خطوطِ دفاعیِ مستحکمی دارند بیشتر به نظمِ تیمی آن‌ها برمی‌گردد تا درخششِ یک بازیکن. دلیلِ اینکه تاتنهام بهترین خطِ دفاعیِ لیگ را دارد به پرسِ فوق‌العاده پرفشار و هماهنگِ تیم مربوط است، نه صرفا نمایش یک یا دو مدافع. با این حال هوت و آلدروایرلد قطعا باید به عنوانِ مدافعینِ میانیِ تیمِ منتخبِ فصل برگزیده شوند.
در موردِ جوایز فردیِ فوتبال، این هافبک‌ها و مهاجمین هستند که سرنوشتِ بازی‌ها را گاهی یک نفره تغییر می‌دهند. این جایزه به بهترین بازیکنِ فصل اهدا می‌شود، نه به بهترین بازیکنِ بهترین تیمِ فصل. اما درخششِ لستر، تصورِ اینکه بازیکنی غیر از واردی، کانته و یا محرز به عنوانِ بهترین بازیکنِ فصل انتخاب شود را بسیار دور از ذهن می‌نماید. داستانِ جیمی واردی را دیگر همه می‌دانند. انگولو کانته با آن انرژی و تکل‌هایش یک هافبکِ باکس تو باکسِ کلاسیکِ انگلیسی در بالاترین حدِ ممکن است و البته تکنیکی فرایِ انتظار برایِ چنین پستی هم دارد. اما ریاض محرز. محرز این فصل در جهانی دیگر به سر می‌برد.
هافبکِ چپ پایِ الجزایریِ لستر در سیستمِ 2-4-4 رانیری به عنوانِ بالِ راست بازی می‌کند و کامل‌ترین مهره‌یِ هجومیِ کلِ لیگ است. برایِ یک مهاجم در مقابله با حریف همیشه سه گزینه وجود دارد: دریبل کردن، پاس دادن یا شوت کردن. محرز دومین دریبل‌زنِ برتر این فصل، دومین پاسورِ برترِ فصل (کنارِ داوید سیلوا) و پنجمین گلزنِ برتر فصل است. محرز از بازیِ اول فصل که در پیروزیِ 4-2 تیمش مقابلِ ساندرلند 2 گل زد، تا امروز فوق‌العاده بوده و بلاهایِ زیادی سرِ مدافعینِ لیگِ برتر آورده است.
دوتا از گل‌هایی که محرز این فصل زد، از نظر حساسیت بازی و نوعِ زدنِ گلش می‌تواند نبوغِ او را کاملا به تصویر بکشد. گلِ اول در پیروزیِ 2-1 مقابلِ چلسی بود. وقتی پاسِ بلندِ قطری به محرز در گوشه‌یِ باکس رسید سزار آزپیلیکوئتا، یکی از بهترین و منظم‌ترین مدافعینِ کناریِ لیگ، انتظار داشت محرز طبقِ معمول در عرض حرکت کند و سریع توپ را رویِ پایِ چپ بیاورد. اما محرز با چند حرکتِ ریزِ بدن، بدونِ حرکت تویِ عرض، در حالتی تقریبا ایستا، توپ را به گوشه‌یِ دروازه‌یِ کورتوا فرستاد. گلِ بعدی در پیروزیِ 3-1 لستر مقابلِ من سیتی بود. محرز در ضدِ حمله‌ای سریع توپ را از کانته گرفت، فرناندو را با قدرتِ بدنی‌اش کنار زد و به دمیچلیس رسید. مدافعِ باتجربه‌یِ آرژانتینی هم آماده بود تا محرز به چپ برود، اما او با یک‌پا دوپاییِ سریع به راست حرکت کرد و با شوتی محکم و دقیق، با پایِ راست هیچ شانسی حتی برایِ واکنشِ جو هارت باقی نگذاشت. این نمایش‌هایِ محرز بود که باعث شد رانیری بهش لقبِ "رودرانر" بدهد: «اون باورنکردنیه. بیپ بیپ... وووش! رفت! گاهی انگار دست به چیزی میزنه طلا میشه.»
محرز و به خصوص واردی در یک سومِ پایانِ فصل و وقتی دیگر همه بازی‌شان می‌شناختند و با عمق مقابلشان دفاع می‌کردند تا فضایِ ضدحمله پیدا نکنند هم باهوش و تکنیکِ بالایش، خودش را با شرایطِ جدید وفق داد. در حالی که واردی برایِ استفاده از سرعتش نیاز به فضا دارد، محرز این فضا را برایِ خودش می‌سازد. گل‌هایِ او در پیروزی‌هایِ 1-0 لستر مقابلِ واتفورد و ساندرلند نمونه‌هایِ خوبی برایِ این نوع بازیِ محرز بودند.
رابین ون پرسی و ادن ازار، دو تا از چهار بازیکنی که در چهار سالِ اخیر به عنوانِ بهترین بازیکنِ فصل انتخاب شدند، در فصلش بعدش افتِ زیادی کردند. دو تایِ دیگر یعنی سوارز و بیل به اسپانیا رفتند. امیدواریم هیچکدام از این دو اتفاق برایِ محرز نیفتد. لیگِ برتر نیاز به ستاره دارد و در حالِ حاضر بزرگ‌ترین ستاره‌اش ریاض محرز است.