آی اسپورت- کودکی و نوجوانی را در سختی، در گل و شل، در نداری، در فقر با پیراهن متوسط ها زندگی کنی، ناگهان فوتبال کشتی نجاتت شود از این طوفان نداشته ها. به بیست سالگی نرسیده باشی که ناگهان مطرح شوی، پولدار شوی و کلا عوض شوی. حالا دیگر وقتش است که احساس کنی خوشبختی و روزی 17 بار به 170 طرف سجده کنی که شکرت سوار کشتی نجاتت شدم.اما ناگهان در نوک قله و در لحظه ای که پرچم را به زمین کوبیدی و شاد و خرم می خواهی از ته دل فریاد شادی سر دهی، ناگهان یک به یک بدی ها از راه می رسد. افت... بی تیمی. انتخاب اشتباه. خبر خودکشی. تکذیب. بازگشت. استارت نو. هنوز سوار کشتی نجاتی که ناگه در نیم روز سی و یکمین روز ماه اول سال جدید، می فهمی کاش هیچ وقت سوار آن کشتی نشده بودی. کاش هیچ چشمی، هنر پسر بچه 17 ساله مازندرانی را با با آن موهای مجعد، بینی بزرگ و صورت بی مو را نمی دید. دست کم الان ناشناخته بودی در جایی از همان شمال و زندگی ات را می کردی. خرده نانی. خرده جایی، خرده عشقی، اما بود و بودی.تکمله:شاید قرمزها بخاطر خیلی از اتفاقات،مهرداد اولادی را هنوز نبخشیده باشند اما حالا که او رفته، به همان لحظه ای که در داربی شصت و یکم در دقیقه هفتاد،با ضربه اش شادی را تا مدت ها به ما بخشید او را ببخشیم و برایش طلب آمرزش کنیم. ما در مقام قضاوت هیچکس نیستیم.

مهدی طاهرخانی