آی اسپورت- مهرداد اولادی در 30 سالگی و درست در زمانی که باید در اوج دوران حرفه‌ای خود قرار داشته باشد، ناباورانه به دنیای دیگر مهاجرت می‌کند. این یک مرگ ناگهانی و یک مصیبت بزرگ است که با توجه به وجه ورزشکارانه این مهاجم سابق تیم‌ملی موضوع تراژیک‌تر هم می‌شود. ما که غم از دست دادن هادی نوروزی را هنوز هضم نکرده‌ایم، دوباره یک فوتبالیست خوب دیگر را از دست می‌دهیم، فوتبالیستی که با سابقه پوشیدن پیراهن تیم‌ملی و گلزنی در دربی را دارد و کسی شک ندارد که بسیار پایین‌تر از حد استعدادش در فوتبال ایران پیش رفت.
اولادی که در دوره سرمربیگری افشین قطبی قرار بود به عنوان مهاجم اصلی تیم‌ملی در جام ملت‌های آسیا 2011 به میدان برود، در نهایت جای خود را به محمد غلامی داد و به مرور از سطح اول فوتبال ایران فاصله گرفت.
اولادی که در این اواخر از سطح اول فوتبال ایران فاصله گرفته بود، مدتی را به اداره یک رستوران گذراند و سپس برای بار سوم به ملوان پیوست. آخرین تصویری که از او به یاد داریم، نیمکت‌نشینی‌اش در دیدار مقابل تیم محبوبش دربازی دوهفته پیش است. تیمی که می‌توانست بیش از این‌ها از مهرداد استفاده کند اگر اولادی از مسیر مستقیم بیرون نرفته بود.
مرگ ناگهانی مهرداد اولادی هشداری برای ورزش و ورزشکاران ایرانی هم هست. این فوت‌های زودهنگام در دل خود پیام‌های مهمی دارند که باید به آنها توجه کرد. پیام‌هایی که اگرچه در فضای احساسی پس از مرگ‌های دلخراش و دردناک نمی‌شود از آن سخن گفت اما بخشی از واقعیت زندگی ورزشکاری در ایران است . ورزشکارانی که باید علاقه خود به جذابیت های غیرفوتبالی را کنار بگذارند والا چرا مرگ پیش از اتمام پایان عمر قهرمانی برای ما در مسیر عادی شدن پیش می رود؟پژمان راهبر