آی اسپورت- درست از اولین ثانیه‌های گزارش مسابقه بایرن و برمن، سرهنگ منتظر چنین لحظه‌ای بود. لحظه‌ای که دوربین‌ها یک نمای اکستریم کلوز از صورتِ آرتورو ویدال نشان بدهند و جملات تند آقای گزارشگر علیه او آغاز شوند. علیفر از مردم درخواست کرد که به چهره ویدال دقت کنند و چهره مارک همسیک را به یاد بیاورند و «نمادهای بی‌بندوباری» در فوتبال اروپا را بهتر بشناسند. جناب سرهنگ، خودش را در جایگاه تعیین مرزهای اخلاقی جامعه می‌بیند و به خودش اجازه می‌دهد به همین سادگی مثل تیترهای روزنامه‌های زنجیره‌ای راست‌گرا، عصبانیت‌اش را در معرض نمایش قرار دهد. او تصور می‌کند حق دارد سلیقه ظاهری‌اش را به مردم تحمیل کند. در همه این سال‌ها، منش گزارشگری مرد کهنه‌‌کار شبکه سوم همین بوده است. مردی که شیفته دفاع سه نفری خطی است و از دو دهه قبل، هرگز فرصت به روز شدن را برای خودش ایجاد نمی‌کند. گزارشگرِ مسابقه چکسلواکی و شوروی، در روزی که جمهوری چک و روسیه روبروی هم صف‌آرایی کرده‌اند!
 


در روزهای گذشته، چند تصویر هولناک به صورت مداوم در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شوند. تصویر هولناک مردان و زنانی که از این هفته قرار است به شغلِ شریفِ گشتِ ارشاد نامحسوس بودن روی بیاورند و ناگهان از پشت شمشادها ظاهر شوند و جوان‌ترها را به ون‌سواری دعوت کنند. این طرح، شباهت زیادی به داستان‌های رمان معروف جرج اورول و یا سریالِ واکینگ دد دارد اما در عین حال، هرگز غیرمنتظره تلقی نمی‌شود. شاید اگر یک مامورِ محسوس گشت ارشاد گزارشگر دیدارهای حساس اروپایی در تلویزیون ایران نبود، به خاطر مواجهه با این نوع از خبرها متعجب می‌شدیم اما حالا دیگر همه چیز، تنها ادامه یک روند منطقی است. وقتی در باکس گزارشگری تلویزیون، ساق‌های هنرمند آرتور ویدال فراموش می‌شوند تا او به خاطر مدلی که برای موهایش انتخاب کرده مورد تمسخر قرار بگیرد، در خیابان‌ها هم لابد باید سانتی‌مترهای روسری معیار ارزش‌گذاری جوان‌ها باشد. اگر آرتورو ویدال و هر بازیکنی شبیه به او نماد بی‌بندوباری باشد، شما هم نماد تحجر هستید آقای گزارشگر. نمادِ پیشرفت نکردن و درجا زدن. نمادِ طلبکارهایی که هرگز بازنشسته نمی‌شوند.


کدخبر:9405