جیمز هورن‌کاسل
 
دستِ آخر بانویِ پیر قهرمانی‌اش را رویِ کاناپه جشن گرفت. پیروزیِ دراماتیکِ یکشنبه شب در فلورانس، جایی که یوونتوس چهار سال در لیگ پیروز نشده بود، باعث شد تا هر نتیجه‌ای غیر از پیروزیِ ناپولی در دیدارِ دوشنبه عصر مقابلِ رم، به معنایِ پنجمینِ قهرمانیِ پیاپیِ بیانکونری باشد.
آلوارو موراتا سیگار برگ‌ها را آماده کرده بود. سیمونه زازا یکی روشن کرد و وقتی ناینگولان دقیقه‌یِ 89 دروازه‌یِ ناپولی را باز کرد گیلاس‌ها هم بالا رفت. چقدر کنایی بود که یوونتوس با گلِ ناینگولان قهرمان شد، بازیکنی که بعد از پیروزیِ رم در هفته‌یِ دومِ فصل مقابلِ یووه توئیت کرد: «اوووووووووپس!» یووه دو بازیِ اولِ فصل را باخت. اتفاقی که از سالِ 1912 بی سابقه بود. هیچی تیمی در تاریخِ سریِ آ بعد از باختنِ دو بازیِ اول موفق نشده بود اسکودتو را فتح کند. یووه حالا با 3 بازی مانده به پایانِ فصل قهرمان شده است، با 12 امتیاز اختلاف نسبت به تیمِ دوم.
نگاهی به گاتزاتا دلو اسپورت در سالی که گذشت و بازخوانی تیترهایش یادآورِ خوبی برایِ راهِ دراز و پر و پیچ و خمی که یوونتوس برایِ کسبِ این افتخار طی کرده است. 28 اکتبر، بعد از شکست مقابلِ ساسوئولو، تیترِ کی گاتزتا این بود: «چاو اسکودتو!» خداحافظ اسکودتو. مطلب اینجور شروع می‌شد: «نه رهبری، نه گلی و اون مانزوکیچ...» کار برایِ بیانکونری تمام بود. اول نوامبر یووه با 11 امتیاز کمتر از رمِ صدرنشین در رده‌یِ دوازدهم بود. مقایسه‌ها با چلسی شروع شد. سقوط کدام مدافعِ قهرمانی سخت‌تر خواهد بود؟
بدونِ کارلوس توز، بدونِ آندره‌آ پیرلو و بدونِ آرتورو ویدال یوونتوس جذبه‌اش را از دست داده بود. مصدومیت‌هایِ پیاپی تیم را نابود کرده بود. پل پوگبا جوری بازی می‌کرد که انگار بارِ تمامِ دنیا رویِ دوشش است. پائولو دیبالا که با 32 میلیون یورو به تورین آمده بود نیمکت‌نشین بود. در فصلی که سریِ آ با 17 تغییرِ مربی رکورد زد، مکس آلگری تنها 6 ماه بعد از اینکه یووه را تا آستانه‌یِ فتحِ سه‌گانه برده بود خطرِ اخراج را پشتِ سرش حس می‌کرد.
قبل از بازی با ساسوئولو، آندره‌آ آنیلی، رئیس باشگاه، جایگاه تیم را در جدول غیر قابلِ قبول اعلام کرد و گفت هیچ بهانه‎‌ای را نمی‌پذیرد. اما بعد از شکست مقابلِ ساسوئولو بزنگاهِ بانویِ پیر فرا رسید. کاپیتان جانلوئیجی بوفون پشتِ میکروفون نشت و گفت: «روحم به درد آمده.» قبل از اینکه بوفون از کنفرانسِ مطبوعاتی را ترک کند گفت: «حرف زدن از داورها کاریه که بازنده‌ها میکنن. ما باید به خودمون نگاه کنیم.» وقتی بوفون بلند شد همه برایش دست زدند. این یک سخنرانیِ چرچیلی بود. جملاتی که هم‌تیمی‌هایش را به خودشان آورد. باشگاه هم در این میان نترسید و پشتِ مربی‌اش ایستاد. خودِ آنیلی، پاول ندود، نایب رئیسِ باشگاه و بپه ماروتا، مدیر کلِ باشگاه، همه برایِ این تصمیم لایقِ تمجید هستند.
مکس آلگری هم در جوابِ این اعتماد استادانه فشار را تحمل کرد. آلگری استراتژیِ خودش را بر این اساس گذاشت: فقط به بازیِ آینده فکر می‌کنیم و قدم به قدم پیش می‌رویم. چون سریِ آ ماراتون است نه دویِ 100 متر. اولین قدم پیروزی در داربیِ تورین در دقیقه‌یِ 93 با گلِ خوان کوادرادو بود. و بعد یوونتوس 15 بازیِ بعدی‌اش را هم برد.
یکی از به یادماندنی‌ترین لحظاتِ فصل وقتی بود که آلگری از عصبانیت که چرا بازیکنانش دقایقِ آخر بازی مقابلِ کارپی را رها کرده بودند کتش را جر داد و رویِ زمین پرت کرد. دهمِ ژانویه، نیمه‌یِ اولِ لیگ به پایان رسید و یوونتوس هنوز 39 امتیاز بیشتر نداشت. هیچ تیمی در تاریخِ سریِ آ، با 39 امتیاز در نیم فصل اول موفق به فتحِ اسکودتو نشده بود. از سویِ دیگر ناپولی، از سالِ 1990 بدین سو برایِ اولین بار قهرمانِ زمستان شده بود. اهمیتِ قهرمانِ زمستان؟ در 12 فصلِ اخیرِ سریِ آ قهرمانِ زمستان همیشه فاتحِ اسکودتو بوده است.
گونزالو هیگوایین بهترین فصلِ فوتبالش را می‌گذارند و وقتی ناپولیِ صدرنشین در 13 فوریه مقابلِ یوونتوس قرار گرفت، مهاجمِ سابقِ رئال مادرید 25 گله بود و در 10 بازیِ قبلش 9 گل زده بود. هیگوایین در این شب بدشانس بود که بونوچی یه لحظه قبل از رسیدنِ توپ رویِ سرش آن را قطع کرد. بازی بدونِ گل پیش می‌رفت و به نظر می‌رسید نتیجه‌یِ نهایی هم همین باشد. اما سیمونه زازا به زمین آمد در دقیقه‌یِ 88 دروازه‌یِ ناپولی را باز کرد. این هفته‌یِ بیست و پنجم بود و اولین باری در فصل که یوونتوس صدرنشین شده بود. از اینجا به بعد بود که یوونتوس فشاری که دیگران نمی‌توانستند تحمل کنند را تاب آورد. یوونتوس از 25 بازیِ اخیرش در لیگ 24تا را برده. یعنی 70 امتیاز از 72 امتیازِ ممکن. بوفون رکوردِ 22 ساله‌یِ سباستیانو روسی را با بسته نگه داشتنِ دروازه‌اش برایِ 16 ساعت و 13 دقیقه شکست. پل پوگبا با 11 پاسِ گل نشان داد لایقِ پیراهنِ شماره‌یِ 10 است. پائولو دیبالا 20 گل در رقابت‌هایِ مختلف زد.
یوونتوس سالِ 1935 بود که برایِ اولین بار پنج اسکودتویِ پیاپی را فتح کرد. اما از این چرخه و چرخه‌ای که امسال یک پنج‌گانه‌یِ دیگر را کامل کرد، هیچ فصلی به شکوهِ این فصل نبود. نه فصلی که تیمِ آنتونیو کونته بدونِ شکست قهرمان شد، نه فصلی که تیمش مرزِ 100 امتیاز را رد کرد. یوونتوس فصلِ پیش ثابت کرد بدونِ کونته هم قهرمان است و این فصل ثابت کرد بدونِ پیرلو و توز و ویدال هم بهترین است. و مهمتر از همه اینکه این پایانِ یک دوران و یک نسل نیست، بلکه تازه شروعی برایِ شکل‌گیریِ تیمی نو، تیمِ دانیله روگانی، الکس ساندرو، پائولو دیبالا، استفانو استورارو، ماریو لمیا، آلوارو موراتا، سیمونه زازا و پل پوگبا؛ بچه‌هایِ دهه‌یِ نودی...
تنها یک دهه بعد از کالچوپولی چه کسی فکر می‌کرد بانوی پیر بزرگ‌تر و باشکوه‌تر از همیشه بازگردد؟