آی‌اسپورت-فوتبال ایران سال‌هاست که روندی روبه افول را دارد و کم‌تر کسی توانسته بر این روند معادله‌ای مشخص و قابل تحلیل را منطبق کند؛ اگرچه به نظر مشکل اصلی را باید بین مسائل اجتماعی و البته موضوع آموزش جست و جو کرد.

ما در روزگاری هستیم که بهترین مربی ایران در عرصه‌ی مربیگری توان کسب یک عنوان قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا را به همراه یکی از برترین تیم‌های ایران ندارد و تنها نقطه‌ی قوتش حضور در کورس قهرمانی لیگ برتر به همراه تیم‌های صاحب‌نام و فتح سریالی عنوان قهرمانی است. 

در عین حال ، فوتبال در ایران انحصاری‌تر از گذشته می‌شود به‌گونه‌ای که محمود یاوری، لوکا بوناچیچ، علی دائی، عبدالصمد مرفاوی، پرویز مظلومی، مهدی تارتار، محمد مایلی‌کهن و ... علی‌رغم کارنامه‌ی نه‌چندان بارز و قابل دفاع‌شان همچنان در چرخه‌ی سرمربیان لیگ برتری قرار دارند و تنها از تیمی به تیم دیگری نقل مکان می‌کنند.

در این میان نباید از تک ستاره‌هائی همچون حسین فرکی، منصور ابراهیم‌زاده، یحیی گل‌محمدی، زلاتکو کرانچار و اسکوچیچ غافل شد که تحولی بر مبنای همان آموخته‌های فوتبال ایرانی ارائه کردند و به نوعی تفاوت را رقم زدند. نکته‌ی قابل توجه جائی است که وقتی به لیست برترین سرمربیان دنیا در عرصه‌ی باشگاهی نگاهی می‌اندازیم، امیر قلعه‌نوئی، پرافتخارترین سرمربی تاریخ فوتبال ایران در عرصه‌ی فوتبال باشگاهی ، در رده‌ی دویست و سی و هفتم (237) می‌بینیم و پس از او حسین فرکی، سرمربی فولاد خوزستان را در رده‌ی پانصد و دوازدهم (512) جهان می‌بینیم. این درحالی است که این دو مربی، به ترتیب قهرمان دوره‌ی گذشته و دو کاندیدای قهرمانی در دوره‌ی جاری لیگ برتر هستند.

در این رده‌بندی برترین نام ایرانی حاضر، افشین قطبی سرمربی شیمیزو اس‌پالس ژاپن است که برای چهارمین سال پی‌درپی است که در جی‌لیگ سرمربی نارنجی‌‌پوشان شهر شیزوئوکا است. قطبی که در این تیم که همواره کاندیدای جوان‌ترین و کم‌هزینه‌ترین تیم جی‌لیگ بوده است،  اکنون نام خود را در رده‌ی صد و نود و هشتم برترین مربیان باشگاهی جهان می‌بیند؛ عنوانی که برای سرمربی که حتی رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا را نیز تجربه نمی‌کند و هیچ عنوان داخلی را نیز درکارنامه ندارد، بسیار قابل‌توجه است.