آی اسپورت- «من جهان را به لرزه درآوردم». حقیقتِ این جمله محمدعلی، شاید در همین تصویر نهفته باشد. در همین استقبال قهوه‌خانه‌ای از او، فرسنگ‌ها دورتر از محل مبارزه‌اش با جو فریزر. وقتی تلویزیون هنوز کالایی لوکس به شمار می‌رفت و بخش زیادی از جمعیت ایران، در حسرتِ داشتن جعبه جادویی بودند، این محمدعلی بود که با مشت‌های جادویی‎اش، دورهمی‌های صبحگاهی ایران را رقم می‌زد. او آنقدر مهم بود که سوژه اولین پخش مستقیم‌های ورزشی تلویزیون ایران باشد و خالقِ ال‌کلاسیکویِ عصر خودش. مشت، رقص‌پا، سرعت، ظرافت. او برای محبوب‌شدن همه چیز داشت اما آن‌چه محمدعلی را تبدیل به یک اسطوره فراموش‌نشدنی در تاریخ کرد، نیروی درونی‌اش بود. انگیزه و اشتیاق‌اش برای برنده شدن و برنده ماندن و تمایل‌اش به فکر کردن و انتخاب کردن. آقای نابغه، اوایل دهه هفتاد به ایران سفر کرد و مهم‌ترین مهمان تاریخ نمایشگاه کتاب تهران شد. او آنقدر مهم بود که حتی بعد از دور شدن از رینگ، هنوز در ایران مورد پرستش قرار داشت و حتی در قاب‌هایی در حال توصیه کردن به نمایندگان مجلس ایران دیده می‌شد. کلی در 74 سالگی، بعد از سال‌ها مبارزه طاقت‌فرسا با بیماری‌هایی که نتیجه دوران باشکوه اما سخت بوکس او بودند، برای همیشه چشم‌هایش را بست و قهوه‌خانه‌های پایتخت بعد از او، هرگز قهرمانی پیدا نکردند که قلیان و چای را به خاطر پیروزی‌اش رایگان کنند. بعد از اسطوره‌ای که زمانی گفته بود:«اگر خواب شکست دادن من را دیدی، بعد از بیدار شدن عذرخواهی کن!».



کدخبر:9405