آنالیز: در سال لستر همه چیز ممکن است
جاناتان ویلسون
هر دو تیم برایِ بازیِ امشب بازیکنانِ غایبِ مهمی دارند. ولز باید بدونِ بن دیویس و آرون رمزی بازی کند. کریس کولمن برایِ جانشینیِ دیویس می‌تواند کریس گانتر را از وینگ‌بکِ راست به مرکزِ خطِ دفاعیِ سه نفره اضافه کند، جمیز چستر را به سمتِ چپِ اشلی ویلیامز ببرد و از جز ریچاردز به عنوانِ وینگ‌بکِ راست استفاده کند. یا راهِ دیگر استفاده از جیمز کالینز به عنوانِ جانشینِ مستقیمِ دیوس است.
پر کردنِ جایِ خالیِ رمزی سخت‌تر است. حرکاتِ رمزی بخشی حیاتی از موفقیتِ بازیِ ولز تا اینجایِ تورنمنت بوده، جایی که هفت نفرِ عقبِ زمین را به دو نفرِ خطِ حمله اضافه کرده و همیشه برایِ گرت بیل گزینه‌ای برایِ پاس دادن به وجود آورده است. برایِ پر کردنِ جایِ رمزی گزینه‌هایِ نزدیک جانی ویلیامز و یا اندی کینگ هستند. البته بازی گرفتن از دیوید ادواردز هم می‌تواند در بعدِ دفاعی ولز را مستحکم‌تر کند.
غایبِ بزرگِ پرتغال هم ویلیام کاروالیو است که به عنوانِ هافبک دفاعی اهمیتِ زیادی برایِ تیمِ فرناندو سانتوس داشته است. کاروالیو چسبیده به چهار دفاع‌اش بازیِ حریفان را خراب کرده و کنارش 89 درصد پاسِ صحیح هم داده است. به جایِ او امشب احتمالا دنیلو پریرا بازی می‌کند که بازی‌اش خلاقیت و ظرافتِ بیشتری دارد اما قدرتِ دفاعی‌اش پایین‌تر است. در خطِ میانی هم ممکن است آندره گومس به جایِ رناتو سانچس به ترکیبِ اصلی بازگردد تا استحکامِ بیشتری در بعدِ دفاعی به تیمش بدهد.
ولز در حالِ حاضر در اوجی باورنکردنی است. ولزی‌ها چهار پیروزی از پنج بازی به دست آورده‌اند و در سالِ لستر تنها دو بازی با قهرمانیِ جام ملت‌هایِ اروپا فاصله دارند، تورنمنتی که پیش از این توسطِ دانمارک و یونان هم فتح شده است. وضعیت ولز به شکلی است که انگار هیچ چیز نمی‌تواند جلویشان را بگیرد، چه محرومیت، چه حریف. در نقطه‌یِ مقابل پرتغال خودش را با چنگ و دندان به این مرحله رسانده و هنوز موفق نشده در جریانِ 90 دقیقه یک تیم را ببرد. اما دو بازیِ قبلی نشان از پیشرفتِ تیمِ سانتوس داشته است.
رونالدو علیهِ بیل
گران‌ترین بازیکنانِ تاریخِ فوتبال. دو ستاره‌یِ رئال مادرید. دو بازیکنی که یک سطح از همبازی‌هایشان در تیم ملی بالاتر هستند. قابلِ درک است که پیش از بازی همه از جدالِ این دو حرف بزنند. رونالدو تا اینجایِ تورنمنت بیش از هر بازیکنِ دیگری شوت زده (36) و بیل در این جدول به شکلِ مشترک دوم است (21). اما تفاوتِ مهم در نوعِ بازیِ بیل و رونالدو تعدادِ دریبل‌هایشان است: 20 به 2. بیل خیلی عقب‌تر از رونالدو بازی می‌کند و مدام به خطِ دفاعیِ حریفان حمله و نفوذ می‌کند. اما رونالدو عملا تبدیل به یک مهاجمِ باکس شده است. رونالدو در کلِ تورنمنت درخششِ کمتری از بیل داشته و انگار هنوز با مصدومیتش درگیر است. اما هر لحظه امکانِ حرکتی خاص و تاثیرگذار ازش هست.
شکلِ بازی
پرتغال از شروعِ دورِ حذفی پیشرفت کرده و دلیلش هم این است که توپ را به حریفان داده‌اند و با دو خطِ چهار نفری دفاع کرده‌اند و منتظر ضربه زدن در ضدحمله نشسته‌اند. رناتو در هر دو بازی، چه از رویِ نیمکت و چه در ترکیبِ اصلی، نقشِ مهمی در انتقالِ سریعِ پرتغال از دفاع به حمله داشته است. اما ولز مثلِ کرواسی و لهستان به پرتغال حمله نخواهد کرد. ولز پیش از این مقابلِ ایرلندِ شمالی، قبرس و آندورا دست به بازیِ پرواکتیو زده و به مشکل برخورده است. پس با توجه به شباهتِ ایده‌یِ بازیِ هر دو تیم باید منتظرِ فوتبالی بسیار محافظه‌کارانه باشیم.
از نظرِ سیستماتیک، سه دفاعِ ولز باید قادر به مقابله با رونالدو و نانی باشند، چون همیشه یک بازیکن بیشتر برایِ پوشش خواهند داشت. اما رونالدو و نانی هر می‌توانند عقب‌تر بیایند و شکلِ خطِ دفاعیِ ولز را به هم بزنند. در خطِ میانی هم وینگ‌بک‌هایِ ولز می‌توانند از پسِ بازیکنانِ کناریِ پرتغال بربیایند و این باعثِ برتریِ عددی‌شان، سه به دو، در میانه‌یِ زمین می‌شود. اگر دروازه‌یِ ولز در این بازی باز شود احتمالا رویِ حرکتی خلاقانه از پرتغالی‌ها خواهد بود، نه صرفا برتریِ عددی.
هر دو تیم برایِ بازیِ امشب بازیکنانِ غایبِ مهمی دارند. ولز باید بدونِ بن دیویس و آرون رمزی بازی کند. کریس کولمن برایِ جانشینیِ دیویس می‌تواند کریس گانتر را از وینگ‌بکِ راست به مرکزِ خطِ دفاعیِ سه نفره اضافه کند، جمیز چستر را به سمتِ چپِ اشلی ویلیامز ببرد و از جز ریچاردز به عنوانِ وینگ‌بکِ راست استفاده کند. یا راهِ دیگر استفاده از جیمز کالینز به عنوانِ جانشینِ مستقیمِ دیوس است.
پر کردنِ جایِ خالیِ رمزی سخت‌تر است. حرکاتِ رمزی بخشی حیاتی از موفقیتِ بازیِ ولز تا اینجایِ تورنمنت بوده، جایی که هفت نفرِ عقبِ زمین را به دو نفرِ خطِ حمله اضافه کرده و همیشه برایِ گرت بیل گزینه‌ای برایِ پاس دادن به وجود آورده است. برایِ پر کردنِ جایِ رمزی گزینه‌هایِ نزدیک جانی ویلیامز و یا اندی کینگ هستند. البته بازی گرفتن از دیوید ادواردز هم می‌تواند در بعدِ دفاعی ولز را مستحکم‌تر کند.
غایبِ بزرگِ پرتغال هم ویلیام کاروالیو است که به عنوانِ هافبک دفاعی اهمیتِ زیادی برایِ تیمِ فرناندو سانتوس داشته است. کاروالیو چسبیده به چهار دفاع‌اش بازیِ حریفان را خراب کرده و کنارش 89 درصد پاسِ صحیح هم داده است. به جایِ او امشب احتمالا دنیلو پریرا بازی می‌کند که بازی‌اش خلاقیت و ظرافتِ بیشتری دارد اما قدرتِ دفاعی‌اش پایین‌تر است. در خطِ میانی هم ممکن است آندره گومس به جایِ رناتو سانچس به ترکیبِ اصلی بازگردد تا استحکامِ بیشتری در بعدِ دفاعی به تیمش بدهد.
ولز در حالِ حاضر در اوجی باورنکردنی است. ولزی‌ها چهار پیروزی از پنج بازی به دست آورده‌اند و در سالِ لستر تنها دو بازی با قهرمانیِ جام ملت‌هایِ اروپا فاصله دارند، تورنمنتی که پیش از این توسطِ دانمارک و یونان هم فتح شده است. وضعیت ولز به شکلی است که انگار هیچ چیز نمی‌تواند جلویشان را بگیرد، چه محرومیت، چه حریف. در نقطه‌یِ مقابل پرتغال خودش را با چنگ و دندان به این مرحله رسانده و هنوز موفق نشده در جریانِ 90 دقیقه یک تیم را ببرد. اما دو بازیِ قبلی نشان از پیشرفتِ تیمِ سانتوس داشته است.
رونالدو علیهِ بیل
گران‌ترین بازیکنانِ تاریخِ فوتبال. دو ستاره‌یِ رئال مادرید. دو بازیکنی که یک سطح از همبازی‌هایشان در تیم ملی بالاتر هستند. قابلِ درک است که پیش از بازی همه از جدالِ این دو حرف بزنند. رونالدو تا اینجایِ تورنمنت بیش از هر بازیکنِ دیگری شوت زده (36) و بیل در این جدول به شکلِ مشترک دوم است (21). اما تفاوتِ مهم در نوعِ بازیِ بیل و رونالدو تعدادِ دریبل‌هایشان است: 20 به 2. بیل خیلی عقب‌تر از رونالدو بازی می‌کند و مدام به خطِ دفاعیِ حریفان حمله و نفوذ می‌کند. اما رونالدو عملا تبدیل به یک مهاجمِ باکس شده است. رونالدو در کلِ تورنمنت درخششِ کمتری از بیل داشته و انگار هنوز با مصدومیتش درگیر است. اما هر لحظه امکانِ حرکتی خاص و تاثیرگذار ازش هست.
شکلِ بازی
پرتغال از شروعِ دورِ حذفی پیشرفت کرده و دلیلش هم این است که توپ را به حریفان داده‌اند و با دو خطِ چهار نفری دفاع کرده‌اند و منتظر ضربه زدن در ضدحمله نشسته‌اند. رناتو در هر دو بازی، چه از رویِ نیمکت و چه در ترکیبِ اصلی، نقشِ مهمی در انتقالِ سریعِ پرتغال از دفاع به حمله داشته است. اما ولز مثلِ کرواسی و لهستان به پرتغال حمله نخواهد کرد. ولز پیش از این مقابلِ ایرلندِ شمالی، قبرس و آندورا دست به بازیِ پرواکتیو زده و به مشکل برخورده است. پس با توجه به شباهتِ ایده‌یِ بازیِ هر دو تیم باید منتظرِ فوتبالی بسیار محافظه‌کارانه باشیم.
از نظرِ سیستماتیک، سه دفاعِ ولز باید قادر به مقابله با رونالدو و نانی باشند، چون همیشه یک بازیکن بیشتر برایِ پوشش خواهند داشت. اما رونالدو و نانی هر می‌توانند عقب‌تر بیایند و شکلِ خطِ دفاعیِ ولز را به هم بزنند. در خطِ میانی هم وینگ‌بک‌هایِ ولز می‌توانند از پسِ بازیکنانِ کناریِ پرتغال بربیایند و این باعثِ برتریِ عددی‌شان، سه به دو، در میانه‌یِ زمین می‌شود. اگر دروازه‌یِ ولز در این بازی باز شود احتمالا رویِ حرکتی خلاقانه از پرتغالی‌ها خواهد بود، نه صرفا برتریِ عددی.
نظر دهید