این واژه بدون شک در فوتبال تنها به یک نفر تعلق دارد؛ دیه گو سیمئونه. ‌مرد آرژانتینی که این روزها می تواند با «روخی بلانکوهای» مادرید جام‌های فراوانی را فتح کند.

‌پسرک روستایی که در چهارده سالگی به دلیل دوندگی بی‌امان و نوع فوتبال جنگنده‌اش به او لقب «ال‌چولو» را دادند البته آن روزها پسرک جنوب‌شهری بوئنوس‌آیرس ماکت کوچکی از «کارملو سیمئونه» بازیکن افسانه‌ای دهه 60 در بوکا بود،‌کارملو را با نام «چولو» صدا می‌کردند و شاید بی‌جهت نبود که دیه گو نیز این لقب را یدک کشید. خیلی‌ها به خاطر آرژانتینی تبار بودنش او را "چه" خطاب می‌کنند («چه» کلمه‌ای است که در زبان مایاها (بولیویایی‌ها) که به معنی رفیق تعبیر می‌شود. البته به آرژانتینی‌هایی که خارج از مهد تولدشان زندگی می‌کنند نیز از سوی دیگر کشورهای آمریکای لاتین گفته می‌شود، این لقب در ابتدا به ارنستو دلاسرنا گوآرا تعلق گرفت،‌ مردی که جهان او را به نام چه‌گوآرا می‌‌شناسد.)

خوآن لارگاس، نویسنده آرژانتینی در وصف دیه گو می‌نویسد: "متفکر مانند بیلسا،‌ دقیق مثل بیلاردو،‌ قطعه‌ای از یک شعر مانند سزار منوتی... دیه گو پابلو سیمئونه درست مانند یک بیت از همه شاهکارهای موجود است. مردی که شیوه جدیدی را به نام مربیان آرژانتینی ثبت کرد. دیه گو وقتی با کت و شلوار و کراوات کنار زمین می‌ایستد. بیشتر شبیه یک آرژانتینی روستایی است که تازه به شهر آمده، لهجه‌اش این موضوع را نشان می‌دهد اما چیزی که بیش از پیش اهمیت دارد اینکه او با حداقل توانایی‌های تیمش توانسته لالیگا را تحت تاثیر قرار دهد، ‌چمپونز لیگ را به لرزه انداخته و زمانی که هیولای بارسا را به زانو درمی‌آورد همگان به این باور می‌رسند که رنسانسی در حال رخ دادن است."

تا همین یکی دو ماه قبل، خیلی ها منتظر لغزش اتلتیکو و خارج شدن آنها از مسیرشان بودند اما حالا که همه به توانایی های "چ" ایمان آورده اند، اگر آنها با قهرمانی در لالیگا و چمپیونزلیگ دابل کنند، کسی تعجب نخواهد کرد.

حسین جوادی