آی‌اسپورت- محبوب‌ترین منفور، منفورترین محبوب. تا پیش از دوشنبه شب دوم بهمن اگر از هواداران دو آتشه‌ی پرسپولیس می‌خواستی این ترکیب پارادوکسیکال را درباره‌ی کسی به کار ببرند بی‌شک به یاد هاشمی‌نسب می‌افتادند. به یاد آن دربی ۱۰ آذر و گل به عابدزاده و غش و ضعف متعاقبِ آن که یک‌شبه هاشمی‌نسب را در نظر هواداران پرسپولیس از اوج عزت به حضیض ذلت کشاند. مهدی در آن زمان با چهار گلی که در دربی‌ها به استقلال زده بود بر قلب‌های سرخ حکم‌رانی می‌کرد، اما ناگهان با یک تغییر مسیر شگفت‌انگیز به پیشنهاد هنگفت فتح‌الله‌زاده لبیک گفت تا رکورد نقل و انتقالات و دل هوادارانش را توأمان بشکند. 

و اما طارمی. ماجرای این یکی مهدی هم با کمی جرح و تعدیل همان است. محبوبی که گل زد و اعتبار خرید. گل زد و دل‌ها را دزدید، اما ناگهان در اوج هزاران پایی هواداران سرخ را رها کرد، در خلأ. در جایی میان زمین و هوا. نه‌من شیر را پخش زمین کرد و گریخت. هرچه رشته بود پنبه کرد. با افشاگری‌های کاریکاتورگونه زحمات خودش و هم‌بازیان و اعتبار قهرمانی‌ها را مخدوش کرد و رفت. گویی مقدر بود طارمی تمام کاراکتر «مهدی طارمی» را برای ما به پایان برساند و بعد برود.

حالا یک غریبه آنجا نشسته، پشت اسکایپ، پشت به احساسات ما. بی هیچ نسبتی و قرابتی. این جوانک از خود راضی که آنجا نشسته و با دهان سرد و گس و کلمات جویده همه را از دم تیغ می‌گذراند کیست؟ راز این که مدام حسرت نه ساله را بر سرمان می‌کوبد چیست؟ جملاتش را دیگر نمی‌شنویم. آنچه باید بدانیم دیگر دستگیرمان شد. «من اشتباهی بودم.»

این ماحصل یک ساعت و اندی اباطیل بافتن سرباز صفر پادگان ندسای بوشهر است. این تحفه تترنا، این عزیز بی‌جهت را ما سهوا برکشیدیم. آن‌قدر برکشیدیم که این فواره سرنگون شد. باید این آب مانده را دور بریزیم. باید آبی که آبرو ببرد در گلو مریزیم. باید که آبرو را آب جو نکنیم. تکلیف ما با مهدی را زمان روشن می‌کند. همان‌طور که عاقبت حقیقی شاندیز، صادقیان و دیگران را. این لحظه‌ی انشقاق و جدایی سرنوشت ماست. همان‌طور که وکیل زخم خورده‌اش گفت؛ هذا فراق بیننا و بینک.