ریاضت اقتصادی فقط مختص سرخابی هاست؟
یادداشت ویژه: مدیران ورزش ایران در بدو ورود به اتاق جدیدشان یک جمله مشترک را تکرار می کنند؛آمدیم تا مقابل ریخت و پاش های فوتبال بیاستیم. وقتی پس از مارتن طولانی عدم اعتماد مجلس به وزرای پیشنهادی دولت، سرانجام همای سعادت روی شانه محمود گودرزی نشست، افراد نزدیک به او می دانستند که او چگونه بر موضوع کنترل هزینه ها تاکید دارد. نخستین مصاحبه های وزیر هم موید این موضوع بود. اگرچه او به واسطه شناختش از ورزش در حوزه دانشگاه با این حوزه چندان غریبه نبود اما اظهارنظرهایش بعضا بوی خامی می داد. وقتی برای نخستین بار میهمان تلفنی برنامه نود شد و در مورد صعود ایران از گروهش در جام جهانی صحبت کرد عرق سردی روی پیشانی حامیانش نشست. البته ورزش ایران پیش از این هم شاهد چنین اظهار نظرهای نسنجیده ای بوده اما انتظار می رفت وزیر جدید ورزش کمی محتاطانه تر در مورد فوتبال و صعود صحبت کند.او ارزوی قلبی اش را در قالب یک خواسته ملی مطرح کرد و ان را چندان دور از دسترس ندانست در صورتی که صعود ما از نگاه فوتبالی ها مترادف با معجزه است.از سوی دیگر وزیر بارها در نشست ها و محافل مختلف عنوان کرد باید پول دولت به صورت مساوی در ورزش خرج شود. منظور اصلی او ایستادگی مقابل ریخت و پاش در فوتبال بود.
افشاگری ها برای این بود
از این رو جناب وزیر در بدو کار و برای اینکه توده مردم را نیز موافق خویش کند برای نخستین بار در طول تاریخ این فوتبال، به صورت ریز مبالغ هزینه شده در دو باشگاه سرخابی را رسانه ای کرد. مردم برای اولین بار از قول یک منبع اگاه فهمیدند بازیکنی مثل پژمان نوری با سی و چهار سال سن در فوتبال دولتی ما قرارداد یک میلیارد و یکصد میلیون تومانی با باشگاه زیر نظر دولت می بندد.
آنچه در پس این افشاگری مورد هدف دولت قرار داشت آگاه کردن مردم بود نسبت به پولی که در فوتبال ما هزینه می شود. با توجه به زیان ده بودن فوتبال ما مهمترین توجیه این هزینه ها سرگرم شدن جامعه عنوان می شود و بس. البته در لیگ سیزدهم برای نخستین بار در تاریخ لیگ برتر تعداد تماشاگران سقوط چشمگیری داشت و این یعنی فوتبال پر هزینه دست کم این یک کار را هم نتوانسته به صورت کامل انجام دهد.
دولت عامدانه رقم دریافتی بازیکنان و کادر فنی سرخابی ها را در اختیار رسانه ها قرار داد و حالا همه در ایران می دانند امیر قلعه نویی و دایی روی هم رفته برای یک فصل سه میلیارد تومان از جیب دولت پول دریافت می کنند. با توجه به عدم درآمد زایی این تیم ها به خاطر خصوصی نبودن،خرج کردن این مبالغ هیچ توجیه اقتصادی ندارد از این رو دولت می خواهد با تهییج احساسات مردم و با کم کردن بودجه این تیم ها روند تازه ای را در فوتبال ایران پیش بگیرد.
تا اینجای کار هیچ مخالفتی برای عملیاتی کردن این خواسته وجود ندارد. بخش اعظمی از مردم که طرفدار سرخابی ها هم به حساب می آیند موافق اصلاح این پرداخت ها هستند. برای پی بردن به این حقیقت تنها کافی است بازخورد نظرات آنها در فضای مجازی و حقیقی جامعه را در طی چند روز گذشته مورد بررسی قرار دهید. از کامنت ها در سایت های خبری گرفته تا مباحثی که در مترو و تاکسی در این مورد صورت می گیرد.مردمی که دغدغه دریافت یارانه 45 هزار تومانی و بیم قطع شدنش را دارند حالا از قول همان دولت می شنوند که ورزش ما برای یک فوتبالیست تقریبا تمام شده برای مدت 9 ماه حاضر شده یک میلیارد و صد میلیون تومان پرداخت کند!
از این رو وزارت ورزش اگر قصد کم کردن بودجه سرخابی ها را داشته باشد قطعا با حمایت مردم مواجه خواهد شد اما در این بین یک اما و اگر بسیار مهم وجود دارد. موضوعی که اگر رعایت نشود قطعا نه تنها قیمت فوتبال ما ارزان تر نمی شود که علاوه بر گران تر شدن در سال های اتی موجب سرخوردگی بخش اعظمی از هواداران فوتبال خواهد شد.قانون کم کردن هزینه ها می بایست برای هر 16 تیم لیگ برتر اجرا شود و اگر باز هم تیم های صنعتی با رانت های ویژه خود از این قانون بگریزند ان وقت پروژه جدید وزارت ورزش با شکستی مفتضاحانه رو به رو می شود.
فرصتی که نباید تهدید شود
بسیاری از بازیکنان سرخابی پس از متوجه شدن این موضوع که در این فصل قرار است بر خلاف فصول قبل پول چندان زیادی در اختیار مدیران استقلال و پرسپولیس قرار نگیرد از همین حالا مذاکرات خود را برای رفتن به سایر تیم های متمول اغاز کردند. نگاهی به مصاحبه این بازیکنان رگه هایی از این برنامه را بر ملا می سازد. اما با توجه به دولتی بودن همه تیم های متمول و صنعتی ، دولت به راحتی می تواند پروژه کم کردن هزینه ها را به صورت یک پارچه عملیاتی کند. متولی این امر نباید تنها وزارت ورزش باشد چرا که به صورت قانونی انها تنها مالک سرخابی ها هستند و باشگاه هایی مثل سپاهان ، فولاد و تراکتورسازی، هیچ لزومی بر تبعیت از قوانین این وزرات خانه در خود نمی بینند.اگر دولت یازدهم تنها قصد کم کردن بودجه سرخابی ها را داشته باشد آن وقت بازیکن یک میلیاردی این دو تیم قراداد میلیاردی جدیدش را باشگاه دیگری می بندد و تنها خروجی این سختگیری تضعیف بی سابقه دو تیم پر طرفدار پایتخت خواهد شد. از این رو وزارت ورزش قبل از پیاده کردن طرح خود مبنی بر کم کردن هزینه ها باید در ابتدا با دولت و وزاری مربوطه هماهنگ کند. مادامی که وزارت صنایع بودجه چند صد میلیاردی برای تیم های زیر مجموعه خود تدارک ببیند وزارت ورزش هیچ توانی برای اصلاح امور ندارد.از سوی دیگر تیمی مثل تراکتورسازی هم که حامی نظامی خاص خودش را دارد می بایست مشمول این قانون شود. اگر وزارت ورزش و دولت این خواسته خود را به صورت اصولی و حساب شده در لیگ چهاردهم پیاده کنند قطعا علاوه بر کم تر شدن هزینه ها،پول بیشتری به ساخت زیرساخت ها و همچنین تیم های پایه می رسد.اما اگر باز هم به سان سنوات گذشته تیم های صنعتی از تبصره خاص خود استفاده کنند و با پرداخت های زیر میزی موفق به جذب ستاره های میلیاردی شوند آن وقت بعد از یکسال نزول سرخابی ها ،دولت مجبور می شود برای اقناع هواداران این دو تیم که تعدادشان بیشتر از هر تیم دیگری است، مدیرانی از جنس قبلی ها را مجددا بر مسند کار قرار بدهد. این "مدیران هزینه" برای جبران ناکامی گذشته چنان قراردادهایی را می بندند که برای یک ستاره معمولی شاید فوتبال ما مجبور به امضا برگه سه میلیاردی شود.
از این رو لازم و واجب است که وزیر ورزش قبل از امضای حکم ریاضت مالی به سرخابی ها، فضایی را به کمک دولت خلق کند که این کاهش هزینه ها به صورت قانون و یکپارچه در تمام تیم ها اعمال شود. بدون تبصره، خالی از رانت خواری و کاملا واقعی. اگر اینچنین شود آن وقت وزیر ورزش و تیم فکری اش مسیر درست را در پیش گرفته اند اما اگر خلافش به هر دلیلی اجرا شد آن وقت تاریخ، بی تدبیری وزرات ورزش و جوانان دولت یازدهم را به سختی از یاد خواهد برد.
نظر دهید