سعید شمس

آی اسپورت - این درست که تیتو کاتالان بود، این درست که تیتو با بارسا به جهان معرفی شد، این درست که تیتو متعلق به یک فرهنگ خاص بود، این درست که تیتو اسپانیایی بود و.... مهم، البته این است که فوتبال خانواده‌ای است که به بزرگیِ اهالی فوتبال در سرتاسر دنیا. پس باید گفت غمِ تیتو نه تنها غمِ بارسلون و بارسایی‌ها بلکه غمِ فوتبال است.

در یکی دو سال اخیر که چهره محجوب و البته ناخوش تیتو ویلانوا جلوی چشم فوتبال بود، مخصوصا بعد از آنکه گوآردیولا نیوکمپ را ترک کرد تا تیتو جایش را بگیرد، همه سلامتی‌اش را آرزو کردند و همه به اندازه نتایج آبی و اناری‌ها، پیگر وضعیت جسمانی او بودند تا بلکه خبر خوشی با این مضمون که «تیتو سلامتی‌اش را بازیافت» به یکی از خبرهای عصری که خبر در آن حرف اول و آخر را می‌زند، تبدیل شود.

اما اتفاق ناگوار افتاد تا حالا مسی، پیکه، پویول، ژاوی و.... حداقل برای چند روزی یادشان برود که همین چند روز پیش سه بازی متوالی را به عنوان بازنده از زمین خارج شدند. یادشان برود که لیگ قهرمانان را از دست داده‌اند و جام حذفی را هم همینطور و لالیگایی که امید کمی برای فتحش دارند. حالا آن‌ها فقط به یاد چهره زردِ تیتو می‌افتند که درد را در چشمان مربی آشکار می‌کرد. حالا شاید مورینیو هم قبل از اینکه به فکر دیدار برگشت تیمش با آتلتیکو مادرید بیفتد به یاد تیتو باشد، او هم که روزی انگشت در چشمان تیتو کرده بود، حتما غمِ تیتو را بر دل دارد، چرا که غمِ تیتو غمِ فوتبال و اهالی فوتبال است.