1- روز به روز، در ورزش ایران مدیرانی «رو» می‌شوند که روزنامه‌نگاران کشورهای دیگر حسرت‌شان را می‌خورند. با نوشتن تنها یک گزارش در مورد مدیران ورزشی ایران‌، یک روزنامه‌نگار بین‌المللی می‌تواند محبوب‌، مشهور و نامزد بزرگ‌ترین جوایز روزنامه‌نگاری معاصر شود.

- اگر در صنعت بانکداری‌، مدیرانی داریم که هر تصمیم‌شان به‌مثابه یک لگد محکم به زیر میز ارزش پول ملی است، اگر در صنعت ساختمان‌سازی، مدیرانی داریم که هنوز نه می‌دانند یک شهر جدید را کجا باید بنا کرد و نه عرضه بازسازی شهرهای قدیمی را دارند، اگر در اقتصاد مدیرانی داریم که هنوز توان این را ندارند که در زمان موعود گوجه‌فرنگی، بادمجان و پیاز را وارد کنند تا به بحران کمبود نخوریم، اگر در مجلس نمایندگانی داریم که گاه صدها میلیون برای رأی آوردن خرج می‌کنند اما اعتقاد دارند که حقوق 7میلیونی مجلس کفاف زندگی‌شان را نمی‌دهد و در هزینه‌های زندگی خویش مانده‌اند، اگر در سدسازی، مدیرانی داریم که با ساختن هر سد، یک اکوسیستم طبیعی را نابود، ده‌ها اثر باستانی را در معرض نابودی، صنعت کشاورزی و حتی صنعت ماهیگیری محل را تا مرز انحلال پیش می‌برند.

اگر در صنعت ماشین سازی مدیرانی داریم که با یک بخشنامه تولید 31 دستگاه از دستاوردهایشان به‌دلیل ضعف وحشتناک کیفی، آلایندگی بیش از حد هوا، به خطر انداختن جان سرنشینان و به‌صرفه نبودن اقتصادی، متوقف می‌شود در ورزش هم دردانه مدیرانی داریم که هر تصمیمی که می‌گیرند منجر به شکست می‌شود و هر طرح نویی که در می‌اندازند، سقفی روی سر ورزش ما می‌شکافند، هر ایده‌ای که به ذهن‌شان می‌رسد به ضرر ورزش تمام می‌شود و هر آنچه در سر دارند، توهم موفقیتی بیش نیست که بیشتر به شکست می‌انجامد.

ورزش ایران، در پی پس‌زدن آدم‌های با تجربه، کنار زدن آدم‌های کاربلد، دل بستن به عزیزدردانه‌های سفارش‌شده بی‌هنر و آدم‌های اشتباهی؛ به روزگاری رسیده که می‌بینید. ما حتی یک آمار موثق نداریم که بدانیم رکورددار گل نخوردن در ایران کدام دروازه‌بان است و اینکه طالب‌لو بیشتر دروازه‌اش را بسته نگه داشته یا بیرانوند. نیمی از جام‌های ورزشی تاریخ ایرانمفقودند.

موزه‌ای برای ورزش ایران نداریم. تاریخ شفافی و کتبی ورزش کشور را زیر خاک می‌کنیم و می‌خندیم. پیشکسوتان ورزشی کشور را به هیچ می‌گیریم.چه بد می‌کنیم با خودمان. اگر این کاشتن است چه برای درو کردن می‌ماند؟

3- خبر آمده که آقای نصراله پریچهر، سرپرست موقت فدراسیون بسکتبال، برای خالی کردن اتاق ریاست رییس سابق فدراسیون یعنی آقای محمود مشحون، دستور داده تا تمام جام‌های افتخار تاریخ بسکتبال ایران به مجموعه ورزشی آزادی منتقل شوند. دستوری که سبب شده تا بدون ترتیب، بدون ثبت و نت‌برداری و بدون تحویل گرفتن و تحویل دادن‌، بدون بسته‌بندی کردن و ایمن‌سازی و بدون نظم و ترتیب‌، گنجینه تاریخ بسکتبال ایران را بار وانت کنند و به سمت آزادی بفرستند! و چه تلخ که شنیده شده تعدادی از کارمندان فدراسیون، جام‌های زیباتر و مهم‌تر را خود برداشته‌اند و در وانت نگذاشته‌اند و از آنجا که ثبت و نظمی در کار نبوده، هر چه از کف رفته رفته و هر چه به آزادی نرسیده را بایدفراموش کرد. اگرچه بازپس گرفتن جام‌ها کار دشواری نیست اگر اراده‌ای برای این کار باشد. باید سؤال کرد که آیا ده‌ها سال افتخار و اعتبار بسکتبال ایران در مسابقات فراملی‌، سایه‌ای تا این اندازه سنگین داشت که آقای پریچهره نتوانستند امانت را تحویل نفر بعد بدهند؟ و باید سؤال کرد آن وزیری که حکم موقت به این آقا داد در گوشش چه خوانده بود که طرف اندیشید مهمان موقت نیست و آش را با جاش دور ریخت؟

صبح نو