آی اسپورت- مجتبی هاشمی/ دراگان اسکوچیچ بعد از آن‌که با ملوانِ زبل‌اش همه را سورپرایز کرد، حالا سرمربی تیم قهرمان ایران است. پس عجیب نیست که همه درباره او حرف بزنند. اما از میان این همه هیچکس از این نکته حرف نمی‌زند که او فقط ۴۶سال سن دارد. کمی بیشتر از رفیقش عبدالله ویسی و درست همسن و سال با علی دایی. با این حساب هنوز سال‌های زیادی را پیش رو دارد و با سرعتی که او دارد بعید نیست به همین زودی به آرزویش که مربیگری در اسپانیاست برسد. آقای مثبت‌اندیش، آن‌قدر به آینده خوشبین است که آدم به شک می‌افتد... نکند داریم با سرمربی آینده رئال حرف می‌زنیم و خبر نداریم!

دراگان اسکوچیچ ۱۲ساعت بعد از این‌که از هواپیمای اهواز-تهران پیاده شد روبه‌روی ما نشست. و لحظه‌ای که ما را ترک می‌کرد ۱۲ساعت تا پروازش به اروپا باقی مانده بود. پای او به خانه‌ برسد، کلکسیونِ همسر رئالی‌اش کامل‌تر می‌شود... شالِ قهرمان ایران کنار پیراهن قهرمان اروپا.

آقای اسکوچیچ؛ بعد از موفقیت پارسال با ملوان، طبعا منتظر یک تیم بهتر و در سطحی بالاتر بودید. هدایت فولاد همان شغلی است که انتظارش را می‌کشیدید؟

بله. فولاد برای من خیلی باشگاه خوبی است. آن‌ها بلندپرواز هستند و این یعنی سلیقه‌مان خیلی به هم نزدیک است. تیم جدیدم را دوست دارم.

آیا گزینه‌ای بهتر از فولاد هم برایتان وجود داشت در ایران؟

نه. این بهترین اتفاقی بود که می‌توانست برایم بیفتد.

رزومه شما نشان می‌دهد بیشتر مشغول هدایت تیم‌هایی بوده‌اید که به حضور در رده‌های پایین جدول عادت دارند اما با کمک شما به رتبه‌هایی فراتر از تصورشان می‌رسند. مثل باشگاه‌هایتان در اسلوونی و کرواسی و یا همین ملوان انزلی. اما حالا تیم قهرمان را تحویل گرفته‌اید و انتظارات از شما بالاست. فکر می‌کنید این چالش جدید را چطور سپری کنید؟

البته در ریه‌کای کرواسی تیم من مدعی قهرمانی بود و در سطح بالا تلاش می‌کرد. در عربستان هم النصر از تیم‌های مدعی است. البته آن سال تیم خوبی نداشتیم و قهرمان نشدیم ولی در رقابت‌های آسیایی از گروه‌مان صعود کردیم. در مورد این‌که بیشتر با تیم‌های میانه جدولی بوده‌ام حق با شماست اما برای حضور در کورس قهرمانی هم چندان کم‌تجربه نیستم. این چالش جدید را دوست دارم و از آن نمی‌ترسم.

مسئولان فولاد در مورد سطح توقعات‌شان چیزی به شما نگفتند؟ مثلا این‌که به کمتر از قهرمانی لیگ و حضور در جمع ۸تیم برتر آسیا راضی نمی‌شوند؟!

نه... نه آن‌ها شرطی گذاشتند و نه من قولی دادم. به نظرم نیازی به این حرف‌ها نبود. فولاد جاه‌طلب است، من هم جاه‌طلبم. و هر دو طرف هم این را می‌دانیم. بنابراین نیازی به این حرف‌ها نیست. فقط باید برویم و در بالاترین سطح تلاش کنیم.

قبل از فولاد، احتمال پیوستن شما به استقلال هم به شکل کمرنگی مطرح شد. پیشنهاد استقلال واقعیت داشت؟

(مکث)... نه... استقلال زیاد جدی نبود.

و تراکتورسازی؟

بله. تراکتور خیلی جدی‌تر بود. مذاکراتی هم انجام شد اما توافقی به دست نیامد.

این‌که به کدام شهر می‌روید هم در تصمیم‌‌تان تاثیر داشت؟ مثلا به این فکر کردید که جو تبریز مناسب نیست و اهواز مناسب‌تر است؟

 

نه... شهر برایم مهم نبود. باشگاه مهم بود. من حرفه‌ای هستم و دوست داشتم در یک باشگاه حرفه‌ای کار کنم تا شرایط موفقیت برایم فراهم باشد.

وقتی می‌گویید «شرایط باشگاه» کدام‌یک از آپشن‌ها برایتان مهم‌تر است؟ امکانات زیربنایی؟ مدیریت؟ بازیکنان؟ هواداران؟ یا چی؟!

تمام این‌هایی که گفتی برایم مهم‌اند. فولاد یک باشگاه کاملا حرفه‌ای بود و تمام این فاکتور‌ها را داشت.

تراکتورسازی نداشت؟!

تراکتور به اندازه فولاد کامل نبود. فولاد حرفه‌ای‌تر از تراکتورسازی است.

و باشگاه قبلی‌تان –ملوان- کدام‌یک از این فاکتورها را نداشت؟

ترجیح ‌می‌دهم بگویم کدام را داشت! ملوان انزلی بازیکنان و هواداران خیلی خوبی داشت.

الان جمله‌تان تمام شد؟!

بله!

یعنی بقیه را نداشت؟

(لبخند می‌زند) من که گفتم. نمی‌گویم چه چیزهایی نداشت. من مثبت فکر می‌کنم...

...البته جواب‌تان بیشتر از این‌که مثبت‌اندیشانه باشد سیاستمدارانه بود!

(خنده)

فصل قبل نزدیک بود بهترین رتبه تاریخ ملوان را در لیگ برتر ثبت کنید اما در روز آخر فرصت این رکوردشکنی را از دست دادید. اصلا به این ماجرا فکر کرده بودید؟

از این موضوع خبر داشتم اما خیلی در بند رتبه و رکوردشکنی نبودم. من فقط به این فکر می‌کردم که چطور بهترین نتیجه ممکن را کسب کنم. به بقیه چیزها فکر نمی‌کردم. باشگاه ملوان با مشکلات مالی زیادی روبه‌رو بود و این چالش بزرگی برایم ایجاد کرد. اما با وجود تمام این مشکلات توانستیم نتیجه خوبی بگیریم.

البته حق با شماست. اما اگر به جای هفتم، ششم می‌شدید این رتبه در تاریخ ملوان به نام شما ثبت می‌شد و به هر حال این هم موفقیت مضاعفی بود.

برای من ششم و هفتم شدن موفقیت نیست، بلکه قهرمانی در لیگ و حذفی است که موفقیت محسوب می‌شود. توفیق بزرگ من در ملوان این بود که توانستم روی محیط تاثیر بگذارم و این محیط را تغییر بدهم.

به عقب‌تر برگردیم. شما در کشورتان نشسته‌اید و با پیشنهادی از ایران روبه‌رو می‌شوید. از باشگاه ملوان. آن زمان چه شناختی از ایران داشتید؟

قبلا با تیم النصر به ایران آمده بودم و شرایط این‌جا را آن زمان دیدم. قبل از اینکه با النصر به ایران بیایم دیدگاه مثبتی نسبت به اینجا نداشتم. چیزهایی از کشورتان شنیده بودم که درست نبودند. اما وقتی آمدم دیدم ایران بهتر از آن چیزی است که شنیده بودم. دیدگاهم نسبت به اینجا عوض شد. این بار وقتی برای هدایت ملوان آمدم شناخت درست‌تری داشتم. می‌دانستم دارم کجا می‌روم.

 

مربیگری در ایران و کشورهای عربی چه تفاوت‌هایی دارد؟ یک دیدگاه کلیشه‌ای و قدیمی هست که آنها پول‌شان بیشتر است و ما استعدادمان. ولی ما تازگی‌ها به این دومی شک کرده‌ایم!

این دیدگاه نسبتا درست است. کشورهای عربی سرمایه‌گذاری بیشتری روی فوتبال دارند، ولی بازیکنان ایرانی به شدت بااستعدادند. ضمن این‌که مردم ایران خیلی بیشتر از کشورهای عربی فوتبال را دوست دارند. آنجا کسی علاقه‌ای به تماشای فوتبال ندارد. به خصوص در قطر. با النصر عربستان رفته بودیم قطر برای بازی با السد. باور کن تعداد تماشاگرانی که از عربستان با ما آمده بودند بیشتر از قطری‌های میزبان بود! ولی ایرانی‌ها عاشق فوتبال‌اند.

برای یک مربی اروپایی کار در ایران جذاب‌تر است یا کشورهای عربی؟

به‌شخصه برای من اینجا جذابیت بیشتری دارد. جواب این سوال بستگی به این دارد که شما در زندگی دنبال چه چیزی باشید. اگر دنبال پول باشید طبعا کشورهای عربی گزینه بهتری از ایران هستند.

یعنی شما دنبال پول نیستید؟

پول فقط یکی از چیزهایی است که من دنبالش هستم. در کنار آن دوست دارم از شغلم لذت ببرم. از یک جلسه تمرین، از مسابقه، از ارتباط با هواداران تیم. از این‌که چیزی به بازیکنانم یاد بدهم و بتوانند اجرایش کنم لذت می‌برم. این لذت‌ها در ایران بیشتر به دست می‌آیند.