آی‌اسپورت - اگر نزار قبانی شعر نمی‌گفت و به جايش يك فوتباليست در سال 2017 بود، حتما شبيه عمر عبدالرحمن می‌شد. با همين موهای پريشان و همين ظرافت عجيب در زمين. عمر يك نابغه است. يك فوتباليست بزرگ. يك مهره آس. يك جادوگر اماراتی. می‎گويند قرار است به الهلال عربستان برود. به بزرگ‌ترين نام باشگاهی در غرب آسيا. نامی كه هر چقدر بزرگ باشد، در مقابل منچسترسيتی كاملا كوچك به نظر می‎رسد. من‌سيتی، قرار بود دروازه ورود عبدالرحمن به اروپا باشد اما اين اتفاق هرگز رخ نداد. چرا كه او به سختكوشی، به دستمزدهای محقرانه و نگاه‌های ذره‌بينی عادت نداشت. عموری، به ستايش خو گرفته بود و به دهان از تعجب باز مانده هموطن‌ها، وقتی كه شعر گفتن با توپ را آغاز می‎كرد. انتقال ستاره العین به الهلال عربستان، برای قاره آسیا هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد اما ثابت می‌کند که درهای اروپا روی عمر بسته شده‌اند. او در بهترين حالت، يكی شبيه ماست. شبيه همه آن‌ها تسليم جبر جغرافيايی و اسير خاورميانه شدند و هرگز به طرف افق‌های روشن كوچ نكردند. شبيه همه فوتباليست‌های وطنی كه هرگز نتوانستند خودشان را از باتلاق پولساز ليگ‌های عربی جدا كنند. مثل جواد كاظميان. مثل مهرزاد معدنچی. حتي مثل سروش رفيعی. عمر را خوب می‎شناسيم. چرا كه در همه اين سال‌ها، شبيه‌اش را زياد ديده‌ايم. همين‌جا. كنار خودمان. لا به لای پسران بااستعدادی كه آرزوهای بزرگی داشتند اما قدم‌های بلندی برنداشتند.