آی اسپورت – داستان پژمان برای من از یک عکس شروع شد. پشت عکس نوشته شده بود: پژمان نوری - ملوان. این عکس را آقای راستی (اسماعیل راستی، به معنی دقیق کلمه روزنامه‌نگار باسواد اهل رشت) به من داد و درباره‌‌اش تعریف و تعریف که نمی‌دانی عجب ستاره‌ای می‌شود.

۲- پژمان ستاره شد و آن سالها که هنوز نمی‌فهمیدم دخالت روزنامه‌نگار در انتقال یک بازیکن چیزی پیچیده‌تر از یک فعالیت جذاب است، با پژمان نوری و کیوان ساجدی به باشگاه استقلال رفتم که قرارداد ببندند. کیوان بست و پژمان آن شب پس از مذاکره‌مان با کامران منزوی امضا نکرد و بعد به پگاه رفت.

۳- من آن‌روزها اما اینقدر می‌فهمیدم که رفتن این بچه‌ها از ملوان چه جریان مرگباری برای باشگاه دوست‌داشتنی‌ام است. من شیفته‌ی ملوان بودم یا شاید ملوان آن چیزی بود که من دوست داشتم، باشگاه واقعی در فوتبال ایران، خالی از پول‌های بادآورده‌ی مرسوم در باشگاهداری.

۴- پژمان در این تیم و آن تیم سالها درخشید. او پلی‌میکر بزرگ‌تری باید می‌شد اما یک عمر با الماس شیشه بریدند. حالا که از خداحافظی پژمان نوری همین ویدیوی بی‌کیفیت و بی‌رنگ از بندر انزلی رسیده، خوشحالم. فوتبال واقعی همین است. پژمان در واقعی‌ترین تصویر از ملوان خداحافظی کرد.

۵-این ویدیو از خداحافظی پژمان، این خداحافظی بی‌شکوه در این روزگار که ملوان از همیشه فقیرتر است و احمدزاده کامیون می‌راند تا زندگی بچرخد، واقعیت فوتبال ایران است، بدون ثروت زنوزی، بدون تیم‌های بی‌تماشاگر و مسخره‌ی خودروساز، بدون بودجه صنایع دولتی و پول به سرقت‌رفته از موبایل مردم.