آی اسپورت – به عنوان پرسپولیسی هیچ‌وقت دلم نخواسته تیم رقیبم برنده شود. همیشه از باخت استقلال خوشحال شده‌­ام. بعضی وقت­ها، طرفدار استقلال بوده‌­ام تا بتواند رقیب پرسپولیس برای رسیدن به جام را متوقف کند. مثلا وقتی که پرسپولیس با سپاهان یا تراکتورسازی یا تیمی دیگر بر سر کسب جام در کورس است و برد استقلال می‌توانسته ما را در رسیدن به قهرمانی کمک کند. در چنین شرایطی ترجیح همه پرسپولیسی‌­ها این است که استقلال ببرد، اما آن هم از روی خیرخواهی برای رقیب نیست. دلمان می­‌خواهد قهرمان شویم تا بتوانیم بیشتر برای استقلالی‌­ها کری بخوانیم و به آنها فخر بفروشیم. درواقع برد آنها قرار است بیشتر به نفع ما تمام شود.

اینها که گفتم در ذات فوتبال است. فرهنگ هواداری همین است. بعضی وقت‌ها برای بازیکن تیم رقیب اتفاق تلخی می‌افتد ـ فکر کنید تصادفی که برای قائدی پیش آمد ـ و همه دعا می‌‌کنند که به خیر بگذرد. یا وقتی که کاپیتان تیم ما، هادی نوروزی چشم بر دنیا بست، طبیعی بود که حتی دوآتشه­‌ترین استقلالی­‌ها هم متاثر شوند و برایش فاتحه بخوانند. که در دقیقه ۲۴ در فریاد زدن نامش همراهی کنند. اینها وجه انسانی ماجراست و طرفدارهای فوتبال هم بشرند. زامبی که نیستند. اما این لحظات می‌گذرند و دربی می‌رسد و وقت رقابت می‌رسد و ما از خدای‌مان است که ستاره تیم حریف مصدوم باشد و سه‌کارته شود و به بازی نرسد. همه‌‌اش دل‌دل می‌کنیم که داور بهترین بازیکن‌شان را اخراج کند. اینجاها دیگر وقت جنگ است. شوخی که نداریم.

در این وانفسا، شخصا هیچ‌وقت نفهمیده‌‌ام رفتن به ورزشگاه و تشویق کردن تیم رقیب در رقابت‌‌های بین‌‌المللی چه معنایی می‌‌دهد. خودم نرفته‌ام و به همه می‌‌گویم نروید. نمایشی که صدا و سیما ارائه می‌‌کند، حرف‌های خیابانی و بقیه گزارشگرها و تبلیغات و حتی حمایت بعضی پرسپولیسی‌ها از تیم رقیب، به نظرم فوتبالی نیست. از فهم و سنت فوتبال دور است. چه معنایی دارد که ما برویم استادیوم را پر کنیم تا استقلالی‌‌ها به تعداد تماشاگرشان بنازند. چه معنایی دارد با تشویق ایسلندی به حمله بخوانیم‌شان تا گل بزنند و برنده شوند و بتوانند همه اینها را بکنند در چشم ما. دیوانه شده‌‌ایم؟ نکند لباس آبی هم باید بپوشیم؟ شاید دل‌تان می‌‌خواهد در آن نود دقیقه در شعارهای ضدپرسپولیسی هم همراهی‌‌تان کنیم؟ یعنی چی؟ چون تیم رقیب ایرانی نیست؟ نباشد. این که خیابانی می‌‌گوید گل زدن به تیم اماراتی گل ملی محسوب می‌شود توهین به شعور همه ما فوتبالی‌هاست. هر گلی که استقلال می‌‌زند، تیری است که به قلب ما می‌‌خورد. هر برد استقلال یک اتفاق تلخ در زندگی ماست. این شعارها که ما در مقابل تیم خارجی و تیم عربی همه یکرنگ هستیم، مزخرف است. هر پیروزی و موفقیتی که ما کسب می‌کنیم، پرچمی است که از برتری‌مان حکایت می‌‌کند. چرا باید طرفداران حریف این پرچم، این اسلحه را به دست‌مان بدهند تا به سوی‌شان نشانه بگیریم. چرا ما باید این کار را بکنیم؟

دست از این بازی بیهوده بردارید. دست از این شعارهای لوس و باسمه‌‌ای بردارید. کی تا امروز دیده که هواداران بارسا، رئال را در مقابل حریفی خارجی تشویق کنند، چون تیم هموطن‌شان است؟ می‌گویید بارسا و رئال مشکل قومی و نژادی دارند. باشد. کسی دیده هواداران لیورپول، منچستریونایتد را در مقابل حریفان خارجی تشویق کنند؟ یا دورتموندی‌‌ها هیچوقت به حمایت از بایرن آمده‌‌اند؟ جواب مشخص است. کسانی که شعارهای مضحک می‌دهند و فکر می‌کنند با ملی کردن بازی باشگاهی، کار قشنگی می‌کنند، متوجه نیستند که هر باشگاه برای خودش پرچمی دارد و جمع شدن هواداران تیم دیگر زیر پرچم باشگاه نقض غرض است. غیرعقلانی است. برای همین هم هست که وقتی استقلال مقابل تیم اماراتی برنده می‌‌شود ـ برای مثال ـ آبی‌‌ها با شعارهای ضدپرسپولیسی‌شان استادیوم را ترک می‌‌کنند و کری می‌‌خوانند و افتخار می‌‌کنند که برده‌‌اند. درستش هم همین است. رفتن استقلالی‌‌ها به ورزشگاه برای تشویق پرسپولیس، جز این که آتش نفرت را تندتر کند نتیجه‌‌ای ندارد. تماشاگرانی که تیم ما را تشویق می‌‌کنند تا از نتیجه تیم علیه­‌شان استفاده کنیم.

اما همانطور که این واقعیت را باید تکرار و بر آن تأکید کنیم، این را هم باید بگوییم که بازی ملی فقط یک پرچم دارد و آبی و قرمز کردنش نامردی و غیرمنطقی است. در تیم ملی بازیکنی که لباس سفید پوشیده در اردوگاه ما و برای ما می‌جنگد و مهم نیست که از زیر کدام پرچم باشگاهی آمده باشد. شاید تفکیک اینها برای عده‌‌ای سخت باشد اما هویت پیدا کردن باشگاه‌‌ها و حرفه‌‌ای شدن فوتبال با این تعارضات هم همراه است و باید درک‌شان کرد.

پانوشت: این که کاربران فضای مجازی با خواندن این مطلب دوباره حمله کنند و بخواهند با طعنه و توهین خودی نشان بدهند، اتفاق تازه‌‌ای نیست و مثل همه نوشته‌‌ها شامل این یادداشت هم خواهد شد. فقط از کسانی که تحمل کرده‌‌اند و مطلب را تا انتها خوانده‌‌اند خواهش می‌‌کنم توجه کنند که این متن با گرایش رنگی نوشته نشده. موضوعی که درباره‌‌اش نوشته‌‌ام اصرار بر هویت تیمی و باشگاهی است. می‌‌خواهد طرفدار تراکتور باشد یا ملوان یا هر جای دیگر. در این متن از پرسپولیسی بودنم نوشته‌‌ام تا صریح‌‌تر و راحت‌‌تر درباره سوژه بنویسم. اگرنه بارها به خاطر مطالبم به ضدیت با پرسپولیس متهم شده‌‌ام یا بالعکس. خواهشم از عزیزانی که دارند خود را برای پاسخ دادن و آتش کردن آماده می‌‌کنند این است که کارشان را دقیق و مستند انجام دهند. متشکرم.

فرهنگستان فوتبال