آی‌اسپورت – کمی بیش از یک سال پیش بود که ایتالیا برای بازی برگشت مقابل اسپانیا، در دور مقدماتی جام جهانی 2018، راهی برنابئو شد. بازی رفت دو تیم در استادیوم یوونتوس با تساوی 1-1 به پایان رسیده بود و ایتالیا به خاطر تفاضل گل بالاتر اسپانیا، برای صدرنشینی گروه و صعود مستقیم، نیاز به پیروزی در مادرید داشت.

در این شب روی نیمکت آتزوی مربی‌ای با تجربه نشسته بود، جامپیرو ونتورا، مردی که با تورینو نتایجی فرای انتظار در سری آ و حتی اروپا گرفته بود، مردی که قرار بود با دانش و آرامش خودش نسل جدید فوتبال ایتالیا را به بلوغ برساند. روی نیمکت لا روخا اما مربی‌ای جوان حاضر بود، جولن لوپتگی، مربی‌ای که بعد از مدت‌ها تلاش در رده‌های پایین‌تر بالاخره صاحب شغلی درجه یک شده بود، مربی‌ای که قرار بود به دوران افت اسپانیا بعد از چهار سال سلطنت مطلق بر فوتبال جهان در بازه زمانی 2008 تا 2012، پایان دهد.

ونتورا در این بازی از سیستم غریب 4-2-4 استفاده کرد و تیمش در برنابئو تکه پاره شد و با نتیجه 0-3 شکست خورد. ایتالیای ونتورا هرگز موفق نشد بعد از این شکست روحیه خودش را بازیابد و در نهایت در بازی پلی آف مقابل سوئد زانو زد و از رسیدن به جام جهانی محروم ماند.

لوپتگی اما در جایگاه مربی‌ای که تیمش با اقتدار راهی جام جهانی شده، در ابرها به سر می‌برد. اسپانیا با توجه به نمایش‌هایش در بازی‌های مقدماتی و مهره‌هایی که در اختیار داشت یکی از شانس‌های اول قهرمانی در روسیه به حساب می‌آمد. اما به یک باره همه چیز به هم ریخت. لوپتگی در آستانه شروع تورنمنت مخفیانه با رئال مادرید به توافق رسید، بعد از تیم ملی اخراج شد و بعد، تنها چهار ماه از جام جهانی گذشته، از رئال هم اخراج شد.

می‌توانیم درجه‌ای از همدردی با مربی‌ای که بزرگ‌ترین موقعیت‌های شغلی‌اش را در چنین بازه زمانی کوتاهی از دست داده داشته باشیم، احساسی که البته در مورد ونتورا به هیچ وجه قابل تصور نیست.

ونتورا دلیل اصلی نرسیدن ایتالیا به جام جهانی بود، اتفاقی که از سال 1958 بدین سو سابقه نداشت. چه کسی می‌تواند استفاده نکردن او از جورجینیو، یکی از بهترین پاسورهای اروپا و کلیدی‌ترین مهره ناپولی مائوریتزیو ساری را در دور گروهی فراموش کند؟ یا فریادهایی که دنیله دروسی سرش می‌زد تا به جای خودش لورنزو اینسینیه را مقابل سوئد به زمین بفرستد؟ کارلو تاوکیو، رئیس فدراسیون فوتبال ایتالیا، نرسیدن آتزوری به جام جهانی را "آخرالزمان" دانست. با این حال ونتورا بعد از این فاجعه نیازی به استعفا دادن ندید و منتظر ماند تا فدراسیون قراردادش را فسخ کند تا پول کاملش را دریافت کند.

بعد از پایان کار ونتورا و ایتالیا می‌شد تصور کرد او با پولی که از فدراسیون دریافت کرده بود بی سر و صدا بازنشسته شود و برای خودش در جزیره‌ای استراحت کند و همدمش یک توپ والیبال باشد (چون او هرگز دیگر حق نداشت حتی نزدیک یک توپ فوتبال هم شود). اما ونتورا یک سال بعد از فاجعه‌اش با ناتزیوناله، به دنیای مربیگری بازگشت و جانشین لورنزو دانا در کیوو شد. و البته تنها چهار بازی بعد استعفای خودش را به باشگاه اعلام کرد. سوال بزرگ اینجاست: این اخلاق و اصول‌گرایی ونتورا یک سال پیش کجا بود؟!

سرجیو پلیسیر، مهاجم کهنه‌کار کیوو، این شرایط را چنین توصیف می‌کند: «این شروع فصلی بود که واقعا باید فراموشش کنیم و از همه بدتر مربی‌ای که هنوز نیامده می‌خواست برود. در 22 سال فوتبال حرفه‌ای فکر می‌کردم دیگر چیزی باعث تعجبم نخواهد شد. ولی اعتراف می‌کنم که اشتباه می‌کردم. مثل ونتورا نباشید. ما با هم می‌بریم و با هم می‌بازیم، معنای تیم همین است. هیچوقت تا ثانیه آخر تسلیم نشوید».

اعتبار حرفه‌ای ونتورا و تصویری که جامعه فوتبال ایتالیا ازش دارد حالا دیگر به کلی نابود شده. پس لطفا ونتورا، برو و دیگر هرگز سایه‌ات را روی هیچ نیمکتی نینداز.