آی اسپورت – برنامه نود در هفته‌های اخیر بخش مهمی از وقتش را صرف پرداختن به فساد موجود در باشگاه پرسپولیس کرده است. فسادی که هر درس ناخوانده‌ای هم می‌داند که در تک تک باشگاه‌های فوتبال ایران وجود دارد و پرسپولیس مورد خاصی در این بین نیست. فدراسیون فوتبال، که در یک شرایط مطلوب باید مقابل این فسادها واکنش نشان می‌داد خودش درگیر پرونده‌هایی حتی بزرگ‌تر از این یک باشگاه هست و ترجیح داده وقتی خودش در حال خوردن از این سفره رطب است، دیگران را از دست‌درازی و خوردن رطب منع نکند.

اما وقتی فوتبال با بودجه عمومی اداره می‌شود، مردم از دولت توقع و تقاضا دارند که جلوی زیاده‌خواهی برخی افراد را بگیرد. در روزهایی که تک‌تک مسئولان مملکت به همراه مردم از مشکلات معیشتی فریاد بلند کرده‌اند، شنیدن اینکه فلان آدم که بدهی‌های کلان به بانک‌ها دارد به هر دلیلی میلیاردها تومان به یک باشگاه «کمک» کرده و از آن طرف مدیری با درآمدهای بالای باشگاه معلوم نیست چه‌کار کرده و چطور هنوز این‌همه بدهکار دارد برای کسی خوشایند نیست. مردم زمانی که زندگی خودشان را با مثلا امثال آقای هدایتی مقایسه می‌کنند که برای یک وام ازدواج باید ماه‌ها در نوبت بمانند و ایشان فلان‌قدر بدهی فقط به یک بانک دارند، دچار بدبینی و ناامیدی می‌شوند. اگر کسی به تازگی به مشکلات بانکی و عدم تسویه به موقع روبه‌رو شده باشد و ضرر هنگفتی کرده باشد، از خودش سوال می‌کند پس چرا با افرادی که مبالغ بسیار سنگین‌تر بدهی دارند برخوردی صورت نمی‌گیرد؟ پس چرا این افراد هر هفته در تلویزیون فرصت صحبت کردن دارند؟

مردم، به طور جدی دغدغه نان دارند و پاسخ به این سوالات برایشان مهم است. می‌خواهند بدانند آن ماهی ۶هزار تومانی که به سامانه هواداری باشگاه محبوبشان کمک کرده‌اند دقیقا چه شده است. می‌خواهند بدانند دقیقا چند نفر به تیم‌ها کمک کرده‌اند و دقیقا چند ده میلیارد پول جمع شده است. و بعد بدانند که این پول‌ها چطور، و البته چرا خرج شده است. مردم حق دارند بدانند که آیا «تمام» آن ماهی ۶هزار تومان به باشگاه رسیده؟ یا افراد ذی‌نفع دیگری از جیبشان سهمی برداشته‌اند. و اگر تمام آن پول به باشگاه نرسیده، چرا در تبلیغات پرتکرار تلویزیونی مدام گفته می‌شد «تمام» پولی که شما خرج می‌کنید به حساب باشگاه می‌رود. اگر کسی در این بین دروغی گفته نباید جریمه شود؟ این درخواست کمی است؟ مجازاتی برای فردی که چنین دروغ بزرگی گفته در نظر گرفته شده است؟ البته اگر همه پول به باشگاه نرسیده باشد که شواهد و حرف‌های مدیران سرخابی همین را می‌گوید.

مردم حق دارند بدانند چرا فدراسیون فوتبال پولی را که می‌توانسته خرج بچه‌های این مرز و بوم بکند و با آن مدرسه فوتبال بسازد را خرج پیراهن تیم ملی در جام جهانی کرده است؟ چرا ما تنها کشور جهان هستیم که باید به یک برند برای اینکه تبلیغشان را بکنیم پول بدهیم؟ مردم دوست دارند بدانند آیا هیچ تولیدی داخلی با کیفیتی وجود نداشت که البسه تیم ملی را تأمین کند و پولی هم نگیرد و از تبلیغاتش بهره‌مند شود؟ معادله بسیار ساده‌ایست. توضیحاتی که در این مورد داده می‌شود برای کسی قانع‌کننده نیست و فوتبال‌دوستان خواهان شفافیت در این‌باره هستند.

و چرا فوتبال اگر پاک است، هیچ شفافیتی ندارد؟ هیچ صورت مالی مشخصی وجود ندارد. هیچ مدیری در پایان دوران فعالیت در باشگاه‌ها عملکرد مالی خود را برای مردم شفاف نمی‌کند. چه رئیس فدراسیون و یا چه مدیرعامل یک باشگاه و یا حتی رئیس سازمان لیگ. اگر مسأله‌ای وجود ندارد چرا شفافیت نیست؟ چرا همه‌چیز پشت درهای بسته انجام می‌شود؟ چرا هیچ پاسخگویی واضحی از سوی مدیران فوتبال نمی‌بینیم؟

فوتبال به دلیل توجهات زیادی که به خودش جلب می‌کند، از آن جاهایی‌ست که فساد در آن زودتر به چشم می‌آید. دولت می‌تواند برای امیدوار کردن مردم، پاکسازی فوتبال را در اولویت‌هایش قرار بدهد. یا حداقل آن را از سر خود باز کند و بگذارد مردم خود مدیریت آن را بر عهده بگیرند تا شبهه حیف شدن بیت‌المال وجود نداشته باشد و هر ایرادی هست به خود فوتبال و افراد وارد باشد. مردم به صورت جدی توقع دارند اگر کسی از پول مردم سواستفاده کرده، هرچه‌قدر هم شهرت داشته باشد مورد مؤاخذه قرار بگیرد. چراکه هیچ‌کس راضی نیست وام ازدواجش را دریافت نکند تا یک آقایی با وام کلانی که گرفته ستاره‌های فوتبال را برای تیم محبوبشان تور کند!