آی اسپورت - یک پتوی گلدار که نه نو بود و شاید مستعمل سهم «سیامند رحمان» از دو مدال پارالمپیک، پنج مدال قهرمانی جهان، سه طلای پاراآسیایی و دو طلای میادین بین المللی شد که روی جنازه بی رمقش انداخته بودند. مراسمی به سادگی یک قهرمان بی آلایش و بی توقع که حقوقش به یک میلیون تومان هم نمی رسید. نه گلی نه تاج گلی، نه مسوول فدراسیونی، نه کارمند روابط عمومی، نه کسی از کمیته پارالمپیک که شال و کلاه کند و ماسک بزند و دستکش بپوشد و دوان دوان خودش را به قاب تصاویر برساند. هر چه عکس های تشییع جنازه ساده اش را نگاه می کنی هیچ چهره آشنایی نمی بینی. اما وقتی وزنه 310 کیلوگرمی را در ریو بالای سر برد همه بودند و چه کسانی افسوس خوردند که فرصت طلایی دیده شدن را در این لحظه ناب از دست داده اند. این رسم ورزش ماست، همیشه برای این لحظه ها هستیم. برای زمانی که می دانیم باید بیاییم و جلوی دوربین های تلویزیونی از دستاوردهای بی پایانمان داد سخن دهیم. ما شاگرد زرنگ لحظات خوش ورزش و شاگرد فراری روزهای تلخ آنیم. حتی اگر بگویند که از ترس کرونا در این مراسم شرکت نکرده اند باز هم توجیه پذیر نیست. مگر آنهایی که با دلشان آمده اند کرونا نمی گیرند؟ قهرمانی که قرار بود در توکیو باعث طلوع و شکفتن شما شود، و با قلبی دردناک و بیمار وزنه ای سنگین تر انتخاب کند را در آخرین روز زندگی دنیوی اش تنها گذاشتید. چون از مرگ انسانها و قهرمانان هیچ طلوعی اتفاق نمی افتد. بار دیگر که خواستید پایه های صندلی مدیریت و ریاست را جاگیر کنید روی قلبها، دست ها، پاها، و مدال های ورزشکاران بنا نکنید آنها فانی و رفتنی هستند و دیگر نمی توانند میز و صندلی های شما را همچنان با خود یدک بکشند. صندلی های پر جلال و جبروت ریاست را بی زحمت به دانش، مدیریت، درایت و سواد پیچ و مهره کنید.

مرا در روز محنت یار باید

وگرنه روز شادی یار بسیار