آی اسپورت - حذف عادل فردوسی‌پور از تلویزیون، هر روز بیشتر از قبل به بوی تند دشمنی و خصومت آلوده می‌شود؛ از تخریب هول‌هولکی و شتاب‌زده دکور نود تا اعلام این نکته که آقایان اجازه پخش این برنامه در سایر شبکه‌ها را هم نخواهند داد. از چندی پیش صداوسیما سایه انحصارش را روی تلویزیون‌های نوپای اینترنتی هم گشوده و بنابراین بعید است عادل حتی از این دریچه‌ها هم امکان تنفس داشته باشد؛ خب حالا می‌گویید او چه کند؟

این همه استعداد و اشتیاق را کجا ببرد؟ سرمایه‌سازی پیشکش؛ با این مدل وحشتناک از سرمایه‌سوزی چه باید کرد؟ چرا دشمن‌تراشی می‌کنید؟ چرا با زبان بی‌زبانی به نسل جدید آموزش می‌دهید که سلامت و وفاداری آخر و عاقبت ندارد؛ که هر کجا دست‌تان رسید بکنید و ببرید و سوءاستفاده کنید، وگرنه بعد از ۲۰ سال با موهای سفید از خانه بیرون‌تان می‌کنیم؟

غرض به هیچ‌وجه مقایسه نعل به نعل نیست؛ اما روزگاری در تلویزیون این مملکت یک شومن ممتاز به نام سیدمحمد حسینی مشغول به کار بود که هر اجرایش ولوله را به خانه بیننده‌ها می‌برد. هیچ‌وقت روشن نشد او چرا و چطور اواخر دهه هشتاد از ایران رفت، اما مسیری که حسینی در ۱۰ سال گذشته پیمود، یک سقوط غم‌انگیز و دهشتناک بود؛ زوال همه‌جانبه یک استعداد که حالا در غربت و انزوا مرزهای جنون را هم رد کرده است.

البته که هر انسانی خمیرمایه خودش را دارد و چنین روزهایی هزار بار از عادل دور است، اما هنوز رگبار سوالات بی‌جواب روی سر و صورت آدم تازیانه می‌زند؛ اینکه چرا اصرار دارید دوست را به دشمن و خادم را به خائن تبدیل کنید؟ اینکه این همه بدسلیقگی از کجا می‌آید و چطور مدیری که موقع آغاز پخش نود کلاس چهارم دبستان بوده، امروز می‌تواند اشک یک آدم سالم و موثر را در بیاورد؟ اینکه عادل بدون نود چه باید بکند؛ مگر از نانوا بدون تنورش چه باقی می‌ماند؟ بگذریم؛ اینجا انگار سرزمین سوالات بی‌جواب است.