آی اسپورت – خرید سانچز اندک امید هواداران یونایتد را زنده کرده بود. اعتماد به نفس که نشانی از دائمی بودن در رختکن یونایتد نداشت رنگ عوض کرده بود. هیاهوی هواداران برای بزرگ جلوه دادن نام سانچز و پیراهن ۷ تا قبل بازی سربه فلک کشیده بود. اما بعد بازی «هیاهو برای هیچ» کل ماجرای لندن را توصیف کرد. چالش جذاب ژوزه و تیمش آماده کردن خط حمله‌ای است که حالا با سانچز - مارسیال - لوکاکو و البته بدون زلاتان به هیچ حریفی رحم نکند اما همه داستان این نیست.

ضعف تیم مورینیو نه تنها از بین نرفت بلکه حالا عمیق‌تر شده است. با فرمولی که فیل جونز و اسمالینگ و مصدومیت‌های دائمی روخو، آماده نبودن لیندلوف هنوز هم حل نشده. همان‌هایی که پپ را بابت خریدهای دفاعی سرزنش می‌کردند با دیدن بازی یونایتد به اهمیت این اصل که «ستون نباید لرزش کند» پی بردند.

ترفندهای تاتنهام در هر دو نیمه نیش‌دار بود. فضایی که اشلی یانگ به اریکسن داد حاصلش چیزی جز جریمه شدن نبود. از ضعف‌های اساسی خط دفاع چشم پوشی کنیم؛ یک خط جلوتر هم اوضاع روبه راه نبود. ماتیچ و پوگبا که هیچ حمایتی از کناره‌ها و عقب خود دریافت نکردند روی به سبک دفاعی آوردند که همین قضیه اعتماد به نفس اریک دایر و دمبله را برای نفوذ زیاد کرده بود.

فروپاشی دومینو وار تیم مورینیو خط به خط و پست به پست ادامه داشت: مارسیال - سانچز – لینگارد. سوال اصلی از وظایفی است این که این ۳ باید برعهده می‌گرفتند «چه کسی باید تغذیه می‌شد؟ لوکاکو یا سانچز؟ چه کسی باید وظیفه گردش توپ و ارسال توپ‌های عمقی را بر عهده می‌گرفت؟» مارسیال یا لینگارد؟ هیچ کدام! نبود ماتا و رفتن میخیتاریان خط هافبک تیم را بدون مهندس کرده بود. شاید مورینیو فراموش کرده بود که سانچز و لوکاکو سازنده نیستند بلکه تمام کننده‌اند.

طعنه پپ به جا بود: بعضی تیم‌ها ۳۰۰ میلیون خرج ۳ بازیکن می‌کنند در حالی که ما ۶ بازیکن با همان بودجه گرفتیم. همان جمله‌ای که من در مقالات مرتبط به یونایتد تکرار کردم: این تیم بالانس نیست. کلام آخر؛ یونایتد دیشب ۱۰ نفره بود بدون آرایش تاکتیکی در برابر تاتنهام پوچتینو٬ همان ۱۰ ثانیه اول پرچم سفید بالا بود. اگر تیم پپ را ساحل امن قهرمانی بدانیم، چلسی و لیورپول و یونایتد دزدان دریایی هستند که کشتی‌هایشان تا غرق شدن تنها ۳ امتیاز فاصله دارد.