آی اسپورت - در شب افشای بخشی از رازهای مالی در مورد فدراسیون فوتبال روی آنتن نود، شخص اول این نهاد به گفته خودش «زیر سرم» بود و کوچک‌ترین تمایلی برای پاسخگویی شفاف به مخاطبان پرشمار برنامه تلویزیونی شبکه سه نداشت. حسین هدایتی در این برنامه از پرداخت حقوق کارلوس کی‌روش در مقاطعی خاص خبر داد و همان‌طور که انتظار می‌رفت، خبری از تکذیبیه فدراسیون فوتبال نشد تا ماجرا کاملا جدی به نظر برسد. فدراسیون حالا با انبوهی از پرسش روبرو شده بود و خیلی‌ها می‌خواستند بدانند این نهاد در ازای دریافت کمک مالی مستقیم از «عابربانک»، چه امتیازی را به او تقدیم کرده است. فدراسیون از مشکلات عمیق مالی گلایه می‌کند و حتی بخش کوچکی از حقوق داوران را نیز به آن‌ها نمی‌پردازد اما در جلسه مجمع عمومی به همه حاضران در مجمع هدیه چندمیلیون تومانی می‌دهد. بر خلاف آن‌چه ادعا می‌شود، فدراسیون فوتبال درآمدهای هنگفتی از سازمان‌ها و نهادهای مختلف دارد. بر اساس اسناد منتشرشده از صورت‌های مالی فدراسیون، این مجموعه در یک سال گذشته از وزارت ورزش، کنفدراسیون فوتبال آسیا، سامانه هواداری، کمک‌های مردمی، کمیته ملی المپیک و نهاد ریاست جمهوری بیش از 40 میلیارد درآ‎مد کسب کرده است. سوال بزرگ اینجاست که این مبلغ نجومی، برای چه چیزی هزینه شده که وضعیت امکانات تیم ملی هنوز اسفبار به نظر می‌رسد و فدراسیون برای پرداخت به موقع حقوق کارلوس کی‌روش، دست به دامان چهره‌های نه‌چندان خوش‌نام در اطراف فوتبال می‌شود و زیر یوغ رانت‌خواری می‌رود؟‌

«فدراسیون الهام‌بخش سال آسیا» لقب دهان‌پرکنی به نظر می‌رسد اما فدراسیون فوتبال ایران، الهام‌بخش پنهان‌کاری و عدم شفافیت است. صعود مقتدرانه به جام جهانی 2018، در کارنامه این فدراسیون نوشته می‌شود اما برای پی بردن به تفاوت‌های کاری کی‌روش با این مجموعه، کافی است بدانیم که فدراسیون فوتبال حتی توانایی برگزاری یک انتخابات ساده و بی‌حرف و حدیث را ندارد.

جنجال در انتخابات هیات رئیسه فدراسیون، از آرای نوشته‌نشده روی تخته و برگ‌های رای تا نخورده آغاز می‌شود و تا عربده‌کشی در حضور وزیر ورزش ادامه پیدا می‌کند. این اتفاق در روزهای گذشته برای هیچ فدراسیونی رخ نداده و تنها فوتبال است که در برگزاری یک مجمع سالم، شکست خورده است. مدیران ارشد فوتبال ایران، هنوز هم اصرار دارند که برای کار کردن در فدراسیون، هیچ حقوقی دریافت نمی‌کنند اما به نظر می‌رسد در این نهاد، مزایای ویژه‌ای وجود دارد که بر سر کرسی هیات رئیسه آن، چنین دعوایی اتفاق می‌افتد. تعدد اصفهانی‌ها در ساختمان خیابان سئول، کار را به جایی رسانده که دیگر حتی انتقال دفتر فدراسیون به اصفهان غیرمنتظره و غافلگیرکننده نخواهد بود. در مورد فدراسيون، هنوز سوال‌های بی‎جواب‌مانده زيادی مطرح است و درباره منطبق‌بودن يا نبودن منافع اين گروه با منافع فوتبال ايران نيز، ترديدهای عميقی احساس می‌شود. 

در بين 32 تيم نهايي جام جهاني 2018 روسيه، فقط يك كشور وجود دارد كه ناچار است براي دريافت البسه‌اش در اين تورنمنت، هزينه پرداخت كند. 31 كشور ديگر، با برندهای مختلف قرارداد بسته‌اند و حتی بخشی از سود پوشيدن اين برندها در جام جهانی را از همين حالا دريافت كرده‌اند اما ايران در يك قرارداد باورنكردنی متعهد شده است كه در ازای پوشيدن پيراهن‌های درجه‌چندم آديداس، مبلغی به اين كمپانی پرداخت كند. در واقع به جای آن‌كه آديداس حامی مالی ايران باشد، ايران به حامی مالی آديداس تبديل شده است. فدراسيون فوتبال می‌توانست با يك برند كوچك‌تر قرارداد ببندد و در بدترين حالت، بدون پرداخت يا دريافت هيچ مبلغی البسه جام جهانی را دريافت كند اما اين تصميم، ضربه ديگری به اعتبار فوتبال ايران خواهد زد.

فدراسيون‌نشينان در توجيه پرداخت بيش از صد ميليونی به آديداس، از قراردادهای مشابه بوسنی و ولز ياد می‌كنند اما ظاهرا نمی‌دانند كه هيچكدام از اين دو كشور در راهيابی به جام جهانی موفق نبوده‌اند. در كنار اين قرارداد تحميلی، داستان فروش بليت‌های تعلق‌گرفته به فدراسيون از سوی فيفا نيز همچنان مبهم و پرايراد به نظر می‌رسد. آمار بليت‌هایی كه از سوی فدراسيون برای فروش گذاشته شده‌اند، بيش از 2 هزار بليت كمتر از سهميه بليت‌های ايران در جام جهانی است و اين موضوع، شائبه‌های ملحق شدن فدراسيون به بازارسياه را تقويت می‌كند. با اين حجم از ابهام‌آفرينی و با اين فاصله از شفاف‌سازی، به نظر مي‌رسد فوتبال ايران به مراتب بيشتر از مهدی تاج به ‌«سرم‌‌» نياز داشته باشد.