آی اسپورت - یک و نیم روز اردو بعد از هر بازی لیگ؛ طرحی جدید از کارلوس کی‌روش برای بازیکنانی که قرار است در جام جهانی مقابل بزرگترین تیم‌های حال حاضر جهان بازی کنند. آیا می‌توان مقابل پرتغال جشن پیروزی گرفت؟ آیا تیم ما از پس اسپانیا برمی‌آید؟ یا بیهوده ماست به دریا می‌ریزیم و فاصله آنقدر زیاد است که با همه این‌کارها، صعود از گروه رویای خامی بیش نیست؟!

کارلوس کی‌روش طرحی را شروع کرده که نمونه‌اش در دنیا تجربه نشده. مسابقه و آماده نگه داشتن بازیکنان با باشگاه‌ها و مربیان لیگ برتری، ریکاوری و بازیابی بازیکنان با سرمربی تیم ملی. انگار کی‌روش در این مدت دستیار مربیان باشگاهی شده است. او بعد از هر بازی مسوولیت بازیابی بازیکنان را در مجموعه‌ای مجهز و پیشرفته با گروهی از مربیان خبره برعهده می‌گیرد و روی جزیی‌ترین موضوعات بازیکنان کار می‌کند و بعد ستاره‌های لیگ را به مربیان باشگاهی سرحال و آماده بازی برمی‌گرداند. آیا این طرح تا جام جهانی قابل اجراست؟ باید زمان بدهیم تا کی‌روش در تعاملی خوب با مربیان باشگاهی کارش را جلو ببرد. طرح تازه سرمربی تیم ملی این هفته به خوبی پیش رفت و اجرایی شد. امیدواریم در 12 هفته باقیمانده هم مشکلی پیش نیاید و کی‌روش برنامه‌اش را کامل و بی‌نقص اجرا کند و بعد در جام جهانی نتیجه و ثمره این طرح را نگاه کنیم.

همه این برنامه‌ها و سختی‌هایی که فوتبال ایران با مشقت درحال اجرا کردنش، قرار است به یک اتفاق ویژه ختم شود؛ «شگفتی‌سازی در جام جهانی!» البته اگر این اتفاق رخ هم ندهد، نباید به سرمربی تیم ملی و طرح جدیدش ایراد گرفت، چرا که فوتبال است و هزار و یک اتفاق؛ از حالا بازی با اسپانیا و پرتغال قابل پیش‌بینی نیست.  طرح کی‌روش، یک ایده جدید و تازه است که از ذهن سرمربی تیم ملی بیرون آمده؛ او با شناخت عمیق از فوتبال ایران به واسطه سال‌ها کار در تیم ملی و البته کار با ستاره‌های منچستر و رئال مادرید، با اشراف کامل به اختلاف سطح فوتبال ایران و تیم‌های رقیب، مدت‌ها فکر کرده تا به این راهکار رسیده که خودش جای تمجید دارد. اینکه یک مربی برای موفقیت تیمش از تمام تجربیات و ظرفیت‌های شخصی‌اش استفاده کند، باید مورد قدردانی قرار بگیرد و فارغ از نتیجه، به او و ایده‌اش احترام گذاشت. حالا سرانجام این ایده چه خواهد شد، هیچکس نمی‌داند.

اگر طرح کی‌روش- که یکی از مربیان صاحب سبک و بزرگ دنیاست که می‌تواند طرحی نو بسازد- در جام جهانی کارساز شود و تیم ملی ایران با این سبک و سیاق کاری کند کارستان، آن‌وقت بسیاری از کشورها این ایده را از ما الهام می‌گیرند؛ مثل تیم‌هایی که با یک روش بر سر زبان‌ها افتادند و اسم در کردند، از یونان اتو رهاگل در یورو 2004 تا سنگال برونو متسو در جام جهانی 2002 که فرانسه را اسیر کرد. تیم‌های دیگری هم بودند که با سبک و سیاق‌شان، دنیا را مجذوب خود کردند. دفاع اتوبوسی که نخستین بار از گاس هیدینک دیدیم و بعدها مورینیو با اصلاحاتی در آن موفق شد هیولای زمان خود یعنی بارسلونا را متوقف کند و تیم‌های کوچک در دنیا یاد گرفتند که همیشه راه‌حلی برای عبور از بزرگترین تیم‌ها هست. اگر مورینیو را آقای خاص بدانیم که کسی را نمی‌شود حالا حالاها با او مقایسه کرد اما بدون اغراق، کی‌روش به لحاظ دانایی و تجربه کم از رهاگل، هیدینک و متسو ندارد.

او با تمام وجود پای کارش ایستاده و حکایت ما شبیه مردی است که با امید ماست خود را به دریا می‌ریزد؛ خیلی‌ها شاید بخندند که با این کارها مگر می‌شود حریف اسپانیا و پرتغال شد اما اگر کوشش کی‌روش به ثمر نشست، چه دوغ بزرگی خواهیم داشت. آن‌وقت است که تمام دنیا را می‌توان به ضیافتی بزرگ دعوت کرد تا از چشیدن طعم فوتبال ایران لذت ببرند. آن روزها که خیلی دیر نیست، شاید بهترین روزهای فوتبال ایران باشد؛ روزهایی که تا حالا تجربه‌اش نکرده‌ایم و طعمش را نچشیدیم اما می‌دانیم که چنین اتفاقی چقدر بزرگ و حیرت‌انگیز است. به این امید و با این رویاها، به ایده کی‌روش دل بسته‌ایم و همه کمک می‌کنیم که طعم خاص شگفتی‌سازی را برای نخستین‌بار بچشیم و از فوتبال، آنچنانی لذت ببریم که پیش از ما خیلی‌ها با تمام وجود مزه‌اش کرده‌اند.