آی‌اسپورت- قبرستان ابن‌بابویه، برادر کوچک‌تر پرلاشز پاریس است. قبرستان پرلاشز با آن درخت‌های هرس‌شده و سنگ‌قبرهای ایستاده و البته چهره‌هایی که در گورهایش خوابیده‌اند، یکی از جاذبه‌های توریستی پاریس است؛ از آندره دوبالزاک و مارسل پروست، ‌تا اسکار وایلد و صادق هدایت خودمان همین‌جا دفن شده‌اند. اما گورهای ابن‌بابویه با سنگ‌قبرهایی که از فرط سایش باد و باران خرد شده‌اند و نوشته‌های رویشان قابل خواندن نیست، به سرزمین فراموش‌شده‌ها می‌ماند. فرقی هم بین نام‌هایی مثل محمدعلی فروغی و حسین فاطمی و ده‌ها چهره‌ مطرح تاریخ معاصر ایران با میرزا آقاحسین خان نیست که روی سنگ قبرش حک کرده‌اند: «‌مبارز گمنام مشروطه که به علت پهلودرد شدید در زندان فوت کرد». ابن‌بابویه سرزمین فراموش‌شده‌هاست.

اما کسی که چندقبر آن طرف‌تر از میرزا آقاحسین خان خوابیده، هر سال حداقل برای یک ساعت هم که شده، رسم خاموشی ابن‌بابویه را زیرپا می‌گذارد. معتبرترین آدم قبرستان که مراسم 50سالگی مرگش هم مانند تمام نیم‌قرن گذشته همین چندساعت پیش باشکوه برگزار شد. مردی که جهان‌پهلوان صدایش می‌کنند، اما در قبرستان خانوادگی خانواده شمشیری دفنش کردند و حتی به اندازه همسایه دیواربه‌دیوارش میرزاآقاحسین خان آنقدر بخت و اقبال نداشت که دلیل مرگش را روی سنگ قبرش بنویسند. کسی که وقتی به 17دی‌ نزدیک می‌شویم، یاد خاطراتی می‌افتیم که ازش شنیده‌ایم. رازهای سربه‌مهر زندگی‌اش. یاد سکوت شهلا تختی در تمام سال‌های مرگ همسرش و طفره‌رفتن‌های بابک که دوست ندارد هیچ‌کدام از رازهای مگوی پدرش را فاش کند. اما 17دی که برسد، دیگر مهم نیست چقدر خاطره از او شنیده‌ایم، یا چندتا سوال درباره آقاتختی هنوز بدون جواب مانده. حتی ناشناخته ماندن دلیل مرگش هم بعد از این همه سال،‌ چندان اهمیتی ندارد. 17دی که بیاید، آقاتختی، محترم‌ترین آدم این حوالی است و همین برای تا ابد زنده ماندنش کفایت می‌کند.