آی اسپورت- «این تصمیم من جای تعجب ندارد؛ چون در تاریخ فوتبال ایران بارها ثابت شده که پدر من از مربیگری در تیم‌های خوب و صدرنشین محروم بوده است. این قاعده درباره من هم صدق می‌کند و حالا به همه ثابت شده خانواده حجازی از هدایت تیم‌های خوب محروم هستند. راستش را بخواهید من هم به همان مشکلی که پدرم با آن مواجه بود، دچار شده‌ام. نمی‌دانم خانواده حجازی چه گناهی مرتکب شده‌اند که تیم‌های دولتی سراغ ما نمی‌آیند و تنها باید به مربیگری در تیم‌های خصوصی بسنده کنیم که با ‌هزار و یک مشکل روبه‌رو هستند.من نه‌تنها چهره ویژه‌ای در فوتبال هستم بلکه محبوبیت خاصی دارم؛ البته هیچ ادعایی هم در این زمینه ندارم.»

اینها که خواندید سطرهایی هستند از صحبت های آتیلا حجازی با روزنامه شهروند که خواندنش البته خالی از لطف نیست.نوشتن سطرهایی در مورد این سخنان ضروری است.

نخست آنکه خدا رحمت کند مرحوم حجازی را. ناصرخان حجازی به دلایلی در عرصه مربیگری کمتر به حق خود رسید که انکار این موضوع منطقی نیست اگرچه شاید منتقدان بگویند که کارنامه مربیگری گسترده او در تیم های مختلف نشان می دهد که او ممنوع الکار نبود.با این همه ، ناصرحجازی آرمانگرای کوتاه نیا با آتیلا حجازی چه شباهتی دارد که مقامات بخواهند این دو را به یک چوب برانند؟ناصرحجازی حرف می زد و آتیلا دارد در ترکیه خانه می فروشد! چرا مقامات باید از این «آتیلای ملک فروش» بترسند و مانع از تیم گرفتنش شوند؟

دوم آنکه از آتیلا حجازی باید سوالی پرسید. جدا آتیلا حجازی چه کارنامه ای در مربیگری دارد که منتظر سرمربیگری تیم های مختلف است؟ یکی دو جا دستیار بوده و تمام. هیچ وقت در لیگ های مختلف فرصت تیم گرفتن به او و بسیاری از بازیکنان دیگر نرسیده. این دلیلی برای بافتن تئوری توطئه نیست. به آتیلا حجازی تیم نمی دهند چرا که آتیلا حجازی برای تیم گرفتن ظاهرا تلاشی ندارد. کجا ، کدام برنامه، کدام روزنامه، کدام مجله تا امروز حاوی اندیشه های فوتبالی آتیلا حجازی بوده؟ تا کنون کدام برنامه را دیده اید که آتیلا حجازی در آن کارشناس فوتبال باشد؟ ممنوع التصویر نیست که بگوییم با او مشکل دارند. روزنامه ها چطور؟ این همه روزنامه نگار با او رفیقند یا به پدر و خانواده او احترام می گذارند. چرا کسی از آنها از آتیلا چند نقد فنی منتشر نمی کند که دستکم درک کنیم مردی که اینقدر خود را محق مربیگری می‌داند‌، در مورد فوتبال چه می اندیشد؟

سوم آنکه بازیکنانی به مراتب بزرگتر از آتیلا حجازی در خانه نشسته اند و تیمی ندارند. مربیانی با سابقه قهرمانی های درخشان در فوتبال ایران این روزها بی تیمند. مربیانی که سال ها در لیگ های ایران مربیگری کرده‌اند، هم اکنون تیم ندارند. آنها به نیمکت لیگ برتر رواترند یا آتیلا؟

باید این را نوشت که فوتبال راه و رسم خود را دارد که الزاما سرراست و درست هم نیست.عادلانه هم نیست. یک مربی در فوتبال برای گرفتن تیم ، باید راه هایی را طی کند. خودی نشان دهد ، برای خودش تبلیغ کند، به انتشار علایق و دیدگاه های خود در مورد فوتبال بپردازد ، بکوشد تا به اصطلاح خود را «پرزنت» نماید . اینگونه است که یک مربی به تیم می رسد.اینکه چون نام پدرش بزرگ بوده بیایند و به او تیم بدهند، الزاما تصور درستی نیست. پائولو مالدینی را ببینید که حتی در زمان بازیگری از پدرخود نیز فراتر رفت اما روی نیمکت هیچ تیمی ننشسته.

آتیلا حجازی می تواند در مربیگری موفق باشد اما شرط دارد. بزرگترینش اما شکستن همین تصویرانگاره غلطی است که از خود در ذهن دارد. اینکه او مربی بزرگی است که نمی گذارند مربیگری کند تصوری است بسیار غلط. او مربی جوانی است که جامعه او را بدون توجه به پدر فقیدش در نظر می گیرد و چیزی نمی یابد. نه از او حرفی در نقد فوتبال شنیده و نه از او حضوری پررنگ دیده. آتیلا باید بیشتر دیده شود اما نه با مصاحبه.با حرف زدن در مورد فوتبال اما نه با حرف زدن در مورد اینکه چقدر محبوب است و اینکه نمی گذارند به او تیم برسد!

این سطرها از سر احترام به پدر آتیلا حجازی نگاشته شده و بس. او مختار است که در این نوشته‌ها، دشمنی ببیند یا دوستی. با این همه، آتیلا در خلوت خو ، به دور از آنهایی که می‌خواهند از او یک مجمسه ناصرحجازی بسازند برای اعتراض یا برای نوعی مناسک آیینی، به این سوال فکر کند که آیا می خواهد مربی باشد یا می‌خواهد پسرحجازی بماند؟ این دو تا با هم جور در نمی‌آیند. مربیگری برای پسران پدران، جایی ندارد.