یکی از موقعیت‌های استراتژیک در ورزش امروز ایران، بحث ماندن یا رفتن کارلوس کی‌روش است. یک نگاه به این موقعیت آن است که بازی را با جمع صفر در نظر بگیریم، یعنی برد یکی از طرفین (کی‌روش یا وزارت ورزش) به معنای باخت طرف مخالف است. با این نگاه دو طرف می‌توانند آنچنان بر مواضع خود پافشاری کنند که بازنده نباشند و حرف خود را به کرسی بنشانند، اما به نظر می‌رسد در مذاکرات پیش رو، اگر نوع نگاه بر بازی بر جمع غیر صفر باشد و طرفین به بازی «برد-برد» فکر کنند، خیلی راحت می‌تواند، شرایط مذاکره میان کی‌روش و مسئولان ورزش و فوتبال را به گونه‌ای طراحی کرد که دو طرف به نقطه بهینه یا به اصطلاح به نقطه تعادل برسند، آن‌گاه همه می‌توانند از شرایط موجود راضی باشند و شادی حاصل از این تفاهم می‌تواند به جامعه هم منتقل شود.بین خواسته‌های کی‌روش و خواسته‌های فدراسیون آن‌قدر فاصله نیست. ما با او قرارداد داریم و این سرمربی موظف است در چارچوبی که پیش از این پذیرفته کارکند، باقی مسائل هم در یک مذاکرات رودررو و بدون تنش قابل حل است. فقط باید دو طرف باور داشته باشند که می‌توان به یک نقطه تعادل رسید. این مذاکره سخت‌تر از مذاکره تیم ایران با 1+5 نیست.

افشین خماند / دبیرگروه ورزش روزنامه جام‌جم