ماجرا یک روز قبل از بازی ایران- عربستان آغاز شد. یکی از بازیکنان اصلی تیم آسیب دیدگی را بهانه کرد تا تمرین نکند. او به کادر فنی هم تاکید کرد که به هیچ عنوان نمی‌تواند مقابل عربستان بازی کند. او یکی از بازیکنان اصلی تیم بود که کادر فنی حساب ویژه‌ای روی توانایی‌هایش باز کرده بود.
این بازیکن اما یک روز قبل از بازی تمرین نکرد و طبق پیش بینی مقابل عربستان هم به میدان نرفت. گفته می‌شود تماس‌هایی از سوی سرمربی تیم این بازیکن در لیگ برتر و همچنین دوست صمیمی و چند ساله آن سرمربی با بازیکن گرفته شده و او را تهدید کرده‌اند که اگر خودش را به مصدومیت نزند و مقابل عربستان بازی کند، عواقب سختی برایش خواهد داشت.
بازیکن اما تنها راه پیش رو برای نجات از تهدیدهای سرمربی را مصدومیت ساختگی دید و آن را انجام داد. او به دلیل مصدومیت مقابل عربستان بازی نکرد و البته تیم المپیک ایران از همان نقطه هم آسیب دید و در نهایت شکست خورد. این بازیکن اما به اردوی تیم باشگاهی‌اش برگشت و جمعه 90 دقیقه بازی کرد. بدون ذره‌ای درد و آسیب دیدگی!
مصدومیت ساختگی بازیکن اصلی تیم المپیک را کسی گردن نخواهد گرفت. نه آن مربی که اتفاقا بارها درباره‌اش چنین صحبت‌هایی شنیده‌ایم و نه یار شفیقش که مسوولیت تماس‌های این مربی را همیشه بر عهده دارد. نام این کار را می‌شود خیانت به فوتبال ملی گذاشت. شاید اگر آن بازیکن در ترکیب اصلی تیم المپیک حضور داشت، ایران به عربستان نمی‌باخت و به‌عنوان تیم اول به مرحله بعد صعود می‌کرد. مشخص نیست اگر ایران صعود نمی‌کرد، آیا آن مربی خود را می‌بخشید یا نه؟
منتقدان اما این پشت پرده‌ها را نمی‌دانند و شاید هم باورش برایشان سخت باشد. این اتفاق در اردوی تیم المپیک رخ داده و سرمربی لیگ برتری دم بازیکنش را برای حضور در رده باشگاهی و نه ملی دیده است. تاوان این کار سرمربی اما شکست در لیگ بود. او از همان بازیکن استفاده کرد اما شکست خورد تا این ضرب المثل قدیمی یادمان بیفتد: «خدا جای حق نشسته است.»