مهم نیست که تیم محبوبم در  بازی با النصر برنامه ای نداشت، مهم نیست که 11 بازیکن قرمزپوش زمین اصلا تیم نبودند. مهم این است که از پرسپولیس بزرگ هیچ نمانده جز نامی که قطعا بر دوش حقیر اعضایش سنگینی می کند. این که طارمی با آن شادی غیرانسانی پس از گل تصویر زشتی از پرسپولیس، هوادارانش و حتی ایران نمایش داد به اندازه حمایت شمار زیادی از هواداران پرسپولبس از او مهم نیست. این که جوان های مستعدی چون صادقیان، طارمی و مکانی بوئی از بازی جوانمردانه نبرده اند، فاجعه واقعی است. در بازی با النصر به وضوح می شد لرزه ترس را بر ساق های ارتش سرخ آسیا دید، آن هم وقتی که پیش چشم 100 هزار هوادار، در خانه با یک گل بادآورده از حریفش پیش افتاده بود. پرسپولیسی که زمانی زلزله بود به هر روش ناشایستی تن داد تا لرزش پیکرش را در برابر حریف پنهان کند.  حق با مربی تیم عربستانی است، بازی پرسپولیس-النصر، فوتبال نبود. بلکه کلکسیونی بود از ترس، نژادپرستی ، نفرت، هرج و مرج و لمپنیسم. فرقی نمی کند تیم مقابل ما چه بود و ملیت و نژاد و فرهنگ آن چگونه است. چهره زشتی در آینه بود که چشم از دیدنش شرم می کرد.

سامان همایی‌فر/ آی اسپورت