آی اسپورت- پائولو مالدینی، اسطوره میلان از آنچه پایین آمدن ارزش روسونری نامید، ابراز تاسف کرد.

 فاتح  7 اسکودتو و 5 لیگ قهرمانان و جام باشگاه های اروپا، تنها تیم دوران حرفه ای اش را فرسنگ ها دورتر از افتخارات گذشته و هشتمین قهرمانی در لیگ قهرمانان می‌داند.

ستاره 46 ساله در این باره به«گاتزتادلواسپورت» گفت:«اوضاع نسبت به گذشته متفاوت شده و دیگر نمی‌توان به سادگی گذشته اعضای تیم را دور هم جمع کرد. قبلا بازیکنان بیشتر کنار هم بودند.یکی از فاکتورهای مهم برای میلان و چند باشگاه معدود دیگر، تاریخ است. به یاد دارم وقتی دوران حرفه ای ام را شروع کردم از اسطوره های نظیر بارسی، درس قدرت و برتری در زمین را آموختم. حالا اما نسل جدید روسونری الگویی ندارد و به همین دلیل ارزش باشگاه به شدت پایین آمده است.»

مالدینی درباره سرسخت ترین رقبای دوران بازی اش، پاسخ قابل انتظاری داد:« مارادونا، رونالدو در دوران 2 ساله حضور در اینتر و البته زیدان در یووه، واقعا مرا به دردسر می‌انداختند.»

 او در واگویی خاطراتش از 4 دوره حضور در جام جهانی به نکات جالبی اشاره کرد: « تغییر مکان بازی نیمه‌نهایی ما درجام‌جهانی 1990 از رم به ناپل، بدترین تصمیم ممکن بود.فینال ایتالیا-آلمان بسیار رویایی می‌شد و ما در صورت قهرمانی در خانه، بت هواداران نام می‌گرفتیم. در دوره بعدی در آمریکا، عملکرد بسیار مطلوبی داشتیم بازیکنان باتجربه زیادی در ترکیب تیم دیده می‌شدند اما وضعیت جوی واقعا مسخره بود. به زمانی برای کنار آمدن با شرایط نیاز داشتیم.رسیدن به فینال جام جهانی 1994 افتخار بزرگی بود اما روزهای قبل از بازی با برزیل و همچنین در روز رقابت، شرایط بسیار بد آب و هوایی ما را آزار می‌داد. با نهایت توان تلاش کردیم. باخت در ضربات پنالتی به تنها حسرت بزرگ دوران حرفه ای من تبدیل شد.»

به اعتقاد خیلی ها بازی دادن به باجوی مصدوم در فینال، اشتباه تاکتیکی ساکی، سرمربی وقت تیم ملی بود. مالدینی گفت:« ساکی از ساعت 8 صبح به باجو که توان بازی کردن نداشت، تمرین داد. هیچ کس نمی‌داند هدف آریگو چه بود!»

 فینال دردناک یورو 2000 از خاطر پائولوی افسانه ای پاک نمی‌شود:« فینال دردناکی بود.البته ما برای بردن هلند در نیمه‌نهایی بسیار خوش‌شانس بودیم.وقتی جام جهانی 2002  شروع شد، شرایط مطلوبی نداشتم چون به دلیل مصدومیت، 4 ماه دور از میادین بودم.تیم خوبی داشتیم اما بازیکنان به خوبی با شرایط تطبیق نیافته بودند و هواداران هم به خوبی از ما حمایت نمی‌کردند.در یک جام‌جهانی عجیب که آخرین دوره حضور من در این رقابت ها بود، ناکامی بزرگی را تجربه کردیم.»

 مالدینی با یک خاطره خوب به حرف هایش پایان داد:« همه تصور می‌کردند تمام شده ام اما فصل بعد از جام‌جهانی 2002، یکی از بهترین دوران حرفه ای ام را پشت سر گذاشتم و از مرحله پیش مقدماتی تا فتح لیگ قهرمانان، همراه میلان بهترین نمایش ممکن را ارائه کردم. این، بهترین پیام ممکن به منتقدانم بود.»