آی اسپورت- نفت‌کش سانچی سوخت و در دریا غرق شد و تمام سرنشین‌های آن هم به کام مرگ کشیده شدند. خبر ساده، کامل و گویا است. همان‌طور که خبر فاجعه‌ی پلاسکو صریح و واضح بود؛ همان‌گونه که فاجعه‌ی معدن زغال‌سنگ زمستان یورت روشن و بی‌پرده بود؛ همان‌طور که بلای ویران‌گری همچون زلزله‌ی مهیب و کشنده‌ی استان کرمانشاه روشن‌تر از خورشید بود.

ما همیشه آمادگی کامل برای پذیرفتن واقعیت‌هایی از جنس فاجعه را داریم و شوک نمی‌شویم که اگر این‌گونه بود لحظه‌ای بغض می‌کردیم و از پس آن هنگ؛ اما آمادگی ذهنی بالا، باعث می‌شود خلاقیت‌مان را نیز خرج کنیم؛ مردمان‌ همیشه در صحنه، جوزده و تب‌‌زده، هراسان در شبکه‌های اجتماعی با جاری ساختن سیلی از هشتگ‌های تسلیت خلاقیت‌شان را با طرح‌های گرافیکی و استیکرهای اندوهناک خرج می‌کنند و مسئولین‌مان هم، که بی‌شباهت نیستند به کبکی که سر به زیر برف دارد، با بهانه‌جویی‌هایی تکراری خلاقیت‌شان را خرج می‌کنند؛ هرچند هیچ مقام مسئولی خلاقیت ستبر کردن شانه‌ها و به گردن گرفتن بار فاجعه و البته استعفا از مسئولیت خود را ندارد. در این میان، البته منکر همدردی با خانواده‌های داغ‌دیده‌ی قربانیان فاجعه نیستیم، اما ای‌کاش همچون کتاب‌ها واژه‌ی «تسلیت» حقیر بود، اما نه تنها در برابر غم خانواده‌های داغ‌دیده، که برابر ذهن چالش‌گر مردمانی که تنها به دنبال ریشه‌یابی رخ‌داد فاجعه هستند و تا حصول نتیجه همچون موجی که انتظار ساحل است، بی‌تابی می‌کنند؛ البته نسبت دادن قهرمان به قربانیانی که دور از متن جامعه، بر روی یک نفت‌کش در دل دریا جهاد اکبر می‌کنند تا روزی حلال بر سر سفره‌ی خانواده‌ی خود بیاورند، قطعا اقدام شایسته‌ای است؛ اما ای‌کاش ذهن‌مان گورستان وقایع تاریخی نبود و قلب‌مان با هیجان امروز برای بازماندگان این قهرمانان و البته پیش‌گیری از رخ‌داد فاجعه‌ای مشابه در عمل ‌می‌تپید.

 البته تقدیر از فرشته‌هایی که در لباس آدمی از دریا به ملکوت عروج کردند، بر هر ایرانی واجب است؛ اما ای‌کاش فرهنگ تقدیر از قهرمان‌های گم‌نام زنده‌ی سرزمین‌مان را هم باب کنیم؛ اما ای‌کاش بدانیم و آگاه باشیم که در این قهقرای مدیریتی، ما هم یک طعمه‌ی بالقوه هستیم که پتانسیل قربانی شدن را خواهیم داشت؛ ای کاش بدانیم و آگاه باشیم در این سیستم مدیریتی افسارگسیخته هر روز فاجعه‌هایی از جنس نفت‌کش سانچی رخ می‌دهد که تنها به لحاظ ابعاد کوچک‌تر است و بازتاب خبری آن هم طبیعتا کم‌تر؛ ای کاش بدانیم که انگشت اتهام را باید به سمت خود نشانه برویم که گاه بی‌خیال بودیم، گاه بی‌اطلاع و گاه بی‌اثر؛ ای‌کاش بدانیم تک‌تک ما عضوی از این جامعه‌ی بیمار به لحاظ ساختار مدیریتی هستیم و همان‌قدر مقصر خواهیم بود که فلان مدیر کلان؛ پس باید این سیستم مدیریت را در درون خودمان اصلاح کنیم؛ مگر نه این است که مدیران کلان کشور، جز اندکی که ژن خوب هستند، از دل همین مردم هستند؟

اگر نیک بنگریم ریشه‌ی این فاجعه‌ها در همه‌ی بی‌خیالی‌ها و بی‌مسئولیتی‌های‌مان است؟ در تمام عبور کردن از چراغ قرمزها، در تمام دور زدن‌های قانون و عرف جامعه، در تمام فرار از کلاس درس و دانشگاه و در یک کلام در تمام دزدکی دیدن‌ها، خوردن‌ها، بردن‌ها، رفتن‌ها و ...؛ بیایید از امروز قانون‌مدار باشیم و جلوی بی‌قانون به پشتوانه‌ی نص صریح قانون بایستیم ... شاید آهسته آهسته بار کج را صاف کردیم و به منزل رساندیم.