آی اسپورت - نزدیک به 30 سال از جام جهانی 1986 می‌گذرد اما اگر در بوینس آیرس قدم بزنید، هنوز همه از الهه‌ای به نام مارادونا صحبت می‌کنند. الهه‌ای که سه دهه پیش به زمین آمد تا رویای مردم آرژانتین را به حقیقت تبدیل کند. برای آرژانتینی مهم نیست مارادونا بعدها به چه سمتی کشیده شد، چه اشتباهاتی انجام داد و چقدر در مربیگری ناموفق بود. تصویر دن دیگو در ذهن آن‌ها یک تصویر ثابت است. قاتل انگلیش، مخالف سرسخت فیفا و فاتح جام جهانی. خداداد عزیزی، دن دیگو نسل ماست. کسی که سال‌ها قبل با استارتی تماشایی بعد از بیست سال ایران را به جام جهانی رساند. خاطره‌انگیزترین تصویر فوتبالی‌های دهه پنجاه و شصت. شاید نسل جدید طرفداران فوتبال عزیزی را نشناسند اما ما یادمان نمی‌رود چطور مارادونای‌مان جواب نگاه تحقیر آمیز استرالیایی‌ها را داد تا ما با پرچم ایران در ملبورن دور افتخار بزنیم.

خداداد عزیزی، یک ستاره بدون سانسور است. کسی که بعد از رسیدن به اوج محبوبیت هم دنبال بیزینس و ساختمان‌سازی نرفت و هنوز برای بازگرداندن ابومسلم و سیاه‌جامگان به سطح اول فوتبال ایران تلاش می‌کند. حرفی که به ذهنش می‌رسد را بدون تعارف می‌زند و از کم شدن محبوبیتش نمی‌ترسد. همین نگاه باعث شده مردمی که 88 درصدشان موافق کی‌روش هستند، عزیزی مخالف کی‌روش را هم با درصدی قاطع محبوب‌ترین بازیکن غیرسرخابی فوتبال ایران بدانند. کسی منکر جادوی علی کریمی یا جذابیت‌های فرهاد مجیدی نیست، اما هنوز برای نسل ما مارادونا در ساق‌های عزیزی خلاصه می‌شود.