آی‌اسپورت - انگار همین دیروز بود که پسرکِ شماره‌یِ 10 یونایتد دروازه‌یِ ویمبلدون را در اولین بازی فصل از وسطِ زمین باز کرد. شماره‌یِ 7 هنوز \"کینگ اریک\" بود و کلاسِ 92 هنوز به قله نرسیده بود. بعد که کانتونا فوتبال و یونایتد را با هم ترک کرد، پیراهنِ جادویی به دیوید بکام رسید، ستاره‌ای همه‌سویه که کم کم داشت بدل به یک سوپراستار می‌شد، یک پدیده، یک سمبلِ ملی. 

شاید اگر بکام با ویکتوریا آدامز، پاپِ استارِ روزِ بریتانیا آشنا نمی‌شد، سرنوشتِ منچستر یونایتد و خودش خیلی فرق می‌کرد. اما به قولِ سر الکس، پسرِ پاطلاییِ اولدترافورد عاشقِ شهرت بود و عاشقِ بهترین‌ها. بعد جام ِ جهانی از راه رسید و بازیِ انگلیس-آرژانتین و دیگو سیمئونه‌یِ مکار که اینقدر سر به سر بکام گذاشت و تحریکش کرد که بالاخره از کوره در رفت و با لگدی رقیبش را به زمین انداخت. بکام کارت قرمز گرفت و انگلیس 10 نفره مقاومتی جانانه کرد، اما طبقِ معمول ضربات پنالتی را باخت تا قلبِ جزیره بشکند و کابوسِ بکام آغاز شود...

اینکه بعد از جامِ جهانیِ 98 چه بلاهاییِ سر بکام  آوردند از وصف خارجه: از نوشتنِ ترانه و قطعه‌یِ کنایه آمیز گرفته تا کثیف‌ترین توهین‌ها به ویکتوریا که حالا دیگر همسرش شده بود و بروکلین که نوزادی بیش نبود. اما این سر الکس بود که از خشمِ بکام اسلحه‌ای مر گبار ساخت و کنارِ روی کین و رایان گیگز و پل اسکولز قرار داد تا یکی از جادویی‌ترین خط هافبک‌هایِ تاریخ فوتبال را بسازد؛ خطِ هافبکی که در نهایت با غولی دانمارکی درونِ دروازه و غولی هلندی در خط دفاع و زوجِ خط حمله‌ای که از کونچرتوهایِ باخ هارمونیک‌تر بود، آن سه‌گانه‌یِ تاریخی را برد.

دو سالِ بعد بکام با بازوبندِ کاپیتانیِ انگلیس آن ضربه آزادِ به یاد ماندنی را در اولدترافورد زد و سه‌شیرها را به جامِ جهانی برد. چند ماه بعد وقتی آلدو دوشر و دیگو تریستانِ آرژانتینی دست به دستِ هم طرحِ حذفِ بکام از جامِ جهانی 2002 را ریختند، همه‌یِ انگلیس برایِ بازگشتِ کاپیتانشان دعا می‌کردند... بکام بازگشت و با یک پنالتی انتقامش را از آرژانتین گرفت.

بالا و پایین‌هایِ زندگیِ حرفه‌ای دیوید بکام چیزی از سریالِ مدلِ موهایش کم نداشت. از منچستر به مادرید، از مادرید به ال.ای از ال.ای به میلان و بعد پاریس و بعد خداحافظی. پسرِ پاطلاییِ اولدترافورد حالا 3تا پسر دارد و یک دختر، اسمِ دخترش \"هارپر سون\" است، همان هفتِ جادویی. بکام حالا با تام کروز و استیون فرای می‌گردد و جوایزِ بفتا را اعلام می‌کند. اما آنچه دیوید بکام همیشه بود و خواهد ماند \"چایلدهود هیرویِ\" نسلی منچستری است که نوستالژیِ دهه‌یِ نودِ باشکوه، این جنگ و دعوایِ رئال و بارسا و مسی و رونالدو را برایشان بدل به پوزخندی تلخ می‌کند.