آی‌اسپورت – به زمین رفتن نیمار مقابل کرواسی نه تنها خیال 200 میلیون برزیلی را راحت کرد، بلکه اتفاقی فرخنده برای کل جهان فوتبال بود. نیمار که از ماه فوریه بدین سو به خاطر مصدومیت برای پاریس سن ژرمن بازی نکرده بود، با نمایش‌اش در آنفیلد و گلی که زد نشان داد نه تنها به آمادگی جسمانی رسیده، بلکه فرمش هم در این دوران افت نکرده است.

بازگشت نیمار هم برای برزیل حیاتی هست و هم برای جام جهانی روسیه، تورنمنتی که همیشه نیاز به بزرگ‌ترین ستاره‌هایش دارد. صحنه جام جهانی جایی است که باید بزرگ‌ترین فوتبالیست‌ها را در اوج خودشان ببیند. برای همین بود که نجات آرژانتین به دست لیونل مسی با هت‌تریکی که در آخرین روز بازی‌های مقدماتی به ثبت رساند در کل جهان فوتبال جشن گرفته شد.

جام جهانی بدون نیمار و مسی از اعتبارش کاسته می‌شود، چه برای سران فیفا، چه برای پسربچه‌هایی که در خیابان فوتبال بازی می‌کنند. اینکه واقعا نیمار چقدر به آمادگی کاملش نزدیک شده هنوز سوالی است که باید برای جوابش منتظر شروع جام و بازی برزیل مقابل سوئیس در روستوف باشیم. اما نیمار تنها ستاره‌ای نیست که این شک و تردید درباره وضعیت فیزیکی‌اش وجود دارد.

لوران کوشلنی، دنی آلوس و الکس اوکسلید-چیمبرلین هفته‌ها پیش می‌دانستند جام جهانی را از دست داده‌اند. محمد صلاح و وینسنت کمپانی هم با اینکه در فهرست نهایی مصر و بلژیک قرار گرفته‌اند، هنوز معلوم نیست قادر به بازی در روسیه باشند.

سرخیو آگوئرو دیگر ستاره‌ای است که تیم ملی و کشورش را نگران کرده. مهاجم منچستر سیتی شش هفته آخر فصل را به دلیل مصدومیتِ زانو از دست داد و با اینکه در آخرین بازی دوستانه آرژانتین مقابل هاییتی 31 دقیقه در زمین بود، موفق نشد خورخه سمپائولی را قانع کند که حتما او را در اولین بازی تیمش در جام جهانی مقابل ایسلند از ابتدا به زمین بفرستد.

هری کین، کاپیتان و امید اول انگلیس هم دو ماه آخر فصل را با مصدومیت مچ پا سپری کرد و ساخت، مصدومیتی که مشخصا روی کیفیت بازی‌اش تاثیر گذاشته بود. کین البته در بازی دوستانه انگلیس مقابل نیجریه هم گل زد و هم آماده نشان داد و تا حدی خیال گرت ساوتگیت را راحت کرد. مانوئل نویر، کاپیتان و شماره یک آلمان هم تقریبا کل فصل را به دلیل مصدومیت از دست داده بود و تازه در شکست تیم ملی‌اش مقابل اتریش، برای اولین بار از ماه سپتامبر بدین سو به زمین رفت.

در این میان اما هیچ تیمی به اندازه مصر به بازگشت ستاره بزرگش نیاز ندارد. مصری که اولین حضورش در جام جهانی بعد از سال 1990 را تجربه می‌کند، تمام امیدش به صلاح است، ستاره‌ای که در فینال چمپیونز لیگ از ناحیه شانه مصدوم شد و با وجود ابراز خوش‌بینی‌های خودش و کادر تیم ملی‌اش، واقعا معلوم نیست با چه شرایطی به اولین بازی مصر، مقابل اروگوئه برسد. هکتور کوپر، مربی مصر، به اندازه کافی تجربه دارد که از ریسک استفاده از بازیکنی که همچنان مصدومیتش به پایان نرسیده آگاه باشد، اما این یکی از نکات منفی برای مربیان تیم‌های ملی است.

وضعیت چیچه با نیمار هم شرایطی مشابه دارد، در اعتماد به بازیکنی که بالای سه ماه است فوتبال بازی نکرده. این قمار بزرگی است که مربیان ملی مجبور می‌شوند در آستانه تورنمنت‌های بزرگ بهش دست بزنند، قماری که تاریخ نشان داده همیشه هم به سودشان به پایان نمی‌رسد.

برای مثال مایکل اوون و وین رونی را در آستانه جام جهانی 2006 به یاد بیاورید. اوون در دسامبر 2005 مصدوم شد و تا آخر فصل برای نیوکاسل تنها یک بار دیگر به زمین رفت. با این وجود مهاجم سابق لیورپول در بازی‌های دوستانه انگلیس قبل از جام جهانی آلمان بازی کرد و در هر سه بازی دور گروهی تیم اسون گوران اریکسون هم در ترکیب اصلی قرار گرفت، تا در نهایت با مصدومیتی جدی از ناحیه زانو این ماجراجویی برایش به پایان برسد. این مصدومیت برای اوون هرگز به شکل کامل رفع نشد و تاثیری منفی روی سال‌های آخر فوتبالش گذاشت.

رونی هم در انتهای آوریل بود که در جریان یکی از بازی‌های منچستر یونایتد مصدوم شد، اما با وجود مخالفت سر الکس فرگوسن، اریکسون او را با خودش به جام جهانی برد. رونی ناآماده موفق نشد در دو بازی اول انگلیس در ترکیب اصلی قرار بگیرد و در نهایت این جام جهانی برایش بدون گل و با کارت قرمزی که مقابل پرتغال گرفت به پایان رسید.

رونی و اوون هیچکدام آماده بازی در جام جهانی 2006 نبودند و به زمین رفتن آن‌ها تبعاتی منفی برای انگلیس به همراه آورد. اما واقعا یک مربی باید خیلی شجاع باشد که قید استفاده از بزرگ‌ترین ستاره‌هایش را بزند. شجاع‌تر از آن خود این ستاره‌ها باید باشند که به کشورشان اعلام کنند آمادگی لازم برای بازی در بزرگ‌ترین تورنمنت جهان فوتبال را ندارند.

نیمار، نویر، آگوئرو، کین، صلاح و کمپانی همه به روسیه سفر خواهند کرد، اما فقط زمان مشخص می‌کند در چه درجه‌ای از آمادگی به سر می‌برند.