آی‌اسپورت- در هر زمان دیگری، شاید جهان برای توجه به این صحنه متوقف می‌شد. در آخرین دقیقه نیمه‌نهایی جام ملت‌های آفریقا در قاهره، ریاض محرز پشت یک ضربه ایستگاهی ایستاد، نفسی چاق کرد و تاریخ ساخت. مهاجم منچسترسیتی، الجزایر را برای نخستین بار بعد از سال ۱۹۹۰ به فینال رساند و نیجریه بیچاره حتی فرصت شروع مجدد بازی را پیدا نکرد.
فوق‌العاده دراماتیک بود. حتی در روزی که فینال ویمبلدون، فینال جام جهانی کریکت و اتفاقات مهم ورزشی از جمله گرندپری فرمول یک برگزار می‌شد، این لحظه باید توجه بیشتری را جلب می‌کرد. مراحل حذفی جام ملت‌های آفریقا صحنه نمایش نفسگیری بود اما یک سوال دردناک: واقعا چقدر آدم‌ها به آن توجه داشتند و از آن باخبر بودند.

واقعیت این است که خیلی از مردم پایتخت ۲۰ میلیون نفری مصر هم به آن اهمیتی ندادند با وجود آنکه کشورشان شش ماه قبل امتیاز میزبانی را به دست آورده بود. هنوز آمار رسمی تماشاگران اعلام نشده اما ورزشگاه ۳۰ ژوئن که سنگال با پیروزی بر تونس دیگر فینالیست این مسابقات شد، در بهترین حالت ۲۵ درصد ظرفیتش پر شد. ورزشگاه بین‌المللی قاهره با گنجایش ۷۰ هزار نفر و محل جادوگری محرز، وضعیتی بهتر از این نداشت.

فیلمبرداران باید خیلی چابک عمل می‌کردند تا صندلی‌های خالی به چشم نیاید و برای تورنمنتی که می‌خواهد با شکل و شمایلی جدید جا بیفتد، این چشم‌انداز خوبی نیست. فینال جمعه بین سنگال و الجزایر همه ملزومات یک مسابقه کلاسیک را دارد. الجزایر ده هزار تماشاگر در نیمه‌نهایی داشت و این تعداد برای فینال افزایش می‌یابد چون حتی خیلی‌ها با قایق چارتر از دریای مدیترانه عبور می‌کنند تا ورزشگاه، مثل خانه‌شان باشد اما برای ایجاد یک جو فوق‌العاده نیاز به کمک مصری‌ها دارند.

کمیته برگزاری مسابقات جوابی برای این سوال ندارد اما مصری‌ها در یک ماه گذشته به دلایل زیادی مایل به حضور در مسابقات نبوده‌اند که شاید آشکارترین و منطقی‌ترین آنها حذف شوکه‌کننده تیم کشورشان در نخستین مرحله حذفی به دست آفریقای جنوبی ضعیف بود. خیلی‌ها بلیت یک‌چهارم‌نهایی را تهیه کرده بودند اما وقتی محمد صلاح و بقیه حذف شدند، ترجیح دادند در خانه بمانند و بازی بافانا بافانا با نیجریه را از نزدیک تماشا نکنند.

اما دلایل به همین جا ختم نمی‌شود. هواداران برای مشاهده بازی‌ها در خارج از کشورشان مشارکت نمی‌کنند چون سفر به دور آفریقا سخت و گران است و این یعنی حضور جمعی هواداران یک تیم خارجی در مصر بیشتر استثنا است تا عادت. قیمت بلیت‌های فینال از ۳۰ دلار شروع می‌شود و قیمت بلیت‌های نیمه‌نهایی از ۱۸ دلار بود. در کشوری که میانگین درآمد ماهانه ۱۳۳ دلار است، تامین آن از سوی مردم عادی و کارگران آسان نیست. مراحل قبلی بلیت‌ها از 12 دلار بود، جیب‌های بزرگی لازم است.

برگزاری هر دو بازی نیمه‌نهایی در یک روز در دو استادیوم که ۱۰ کیلومتر فاصله داشتند، کمکی نکرد. بازی الجزایر تقریبا ۴۰ دقیقه بعد از بازی سنگال شروع شد و روزنامه نگارانی که می‌خواستند هر دو بازی را پوشش بدهند، فهمیدند در بهترین شرایط نیمه اول بازی دوم را از دست می‌دهند تازه اگر ازدحام جمعیت و کنترل‌های امنیتی و دیگر مشکلات اجازه می‌داد.
همچنین سیستم شناسایی هویت تماشاگران را ترتیب داده بودند برای اینکه بلیت به دردسرسازها نرسد. موانعی را ایجاد می‌کرد که کاملا با ماهیت فوتبال آفریقا نامتناسب بود که سیستم‌های پیچیده توزیع بلیت و درجه‌ای از بوروکراسی و کنترل چندان قابل تحمل نیست.

وقتی با مصری‌ها حرف می‌زنی، فرضیات بی‌پایانی برای استقبال نشدن از این مسابقات ارائه می‌کنند و مهم‌ترین آنها این است که مقامات ترجیح می‌دهند ورزشگاه‌ها خالی باشد تا اینکه از «اولتراها» پر شود با توجه به سابقه اتفاقات تراژیک در فوتبال. هنوز وحشت پورت سعید در سال ۲۰۱۲ زنده است، شاید بهتر شده اما واقعا ترجیح می‌دهند تورنمنت بدون هیچ دردسری به پایان برسد حتی اگر ورزشگاه‌ها خالی باشد.

یک چیز قطعی است و آن اینکه تورنمنت ضربه می‌خورد. جام جهانی زنان، کوپاآمه‌ریکا و گلدکاپ تمام شده و این آخرین اتفاق در تقویم جهانی در تابستان است در حالی که برای نخستین بار، فوتبال آفریقا فرصت خودنمایی در عرصه جهانی بدون هیچ مزاحمی را دارد. هنوز هم این شانس هست. اگر برای بازی جمعه استادیوم پر شود و محرز یا سادیو مانه لیورپول شب پرتلألویی را سپری کنند، شاید جام ملت‌های آفریقا پایان شایسته‌ای داشته باشد.

منبع: ESPN