آی اسپورت - نشانه‌های پایان، نه پدیدار، که انگشتی شده‌اند که دارند توی چشم‌هایمان فرو می‌روند؛ انگشت‌های اوسیانو کروز، مربی دروازه‌بان‌های تیم ملی که پس از بازی با ترینیداد در راهروی ورزشگاه آزادی مشت شد و آمد توی صورت خبرنگاری که پرسیده بود آیا همان‌ها بعد از بازی فینال آسیا در آزادی به نشانه خوشحالی مشت شده بودند یا نه. این، نوک کوه یخی است که پایان احتمالاً غم‌انگیزِ سکان‌داری هشت‌ساله‌ی کارلوس کی‌روش در تیم ملی را رقم می‌زند.

چرایی ماجرا، چیزی از تلخی واقعیت نمی‌کاهد. نمودار رفتارهای نادرست کی‌روش و مجموعه‌اش، با شیب صعودی تندی کار را به جایی رسانده که در بدترین زمان ممکن در بدترین وضعیت ممکن باشیم. کمتر از دو ماه مانده به آغاز جام ملت‌ها، جامی که تا همین چند ماه پیش امیدوار به فتحش بودیم و خوشحال از تمدید آقای سرمربی، آن‌چه که چشم را کور می‌کند دود آتشی است که استاد برافروخته است. آن‌قدر غلیظ که برای یادآوری تمام خاطرات خوبی که از او و تیم‌اش داشته‌ایم، باید به حافظه بلندمدت رجوع کرد.

برای امروز، فقط یک رفتار درست از سوی شخص شما، آقای سرمربی، می‌تواند اندکی امیدوارکننده باشد. چیزی مثل عذرخواهی رسمی، زنگ زدن به مدیر تیم و تقاضای بلیتی به نام اوسیانو کروز برای اولین پرواز تهران-لیسبون. بعدتر، می‌نشینیم و در این مورد حرف می‌‌زنیم که چرا ته این راه هشت‌ساله، با همه‌ی روزهای خوب و بدی که با هم گذراندیم، به این‌جا رسید؛ اگر آن روز چیزی برای گفتن مانده باشد. و اگر آن دو تا انگشت لعنتی را کمی دورتر از چشم‌های‌مان گرفته باشی. آقای متمدن؛ آقای سی کیو!