آی اسپورت- روزهای اول آمدنش به فضیلتی غریب دچار بود؛ عادت نداشت قهر کند، لجبازی کند، زیر و رو بکشد، بین آدم‌ها خط باریکی ترسیم کند و دوست یا دشمن‌شان کند. مثل آدم‌های بالغ رفتار می‌کرد. چنان به پیروزی تیم‌ملی ولع داشت که شک برده بودیم یک جایی وسط شجره‌نامه موزامبیکی‌اش جدوآباد آریایی هم داشته و خبر نبودیم.

حالا، شش سال بعد از اولین روزها، چیزهای تازه‌تری یاد گرفته. یاد گرفته نظم را به‌هم بریزد و توی دنیای بی‌نظمی که ساخته بیش‌تر از حقش بخواهد. یاد گرفته به عوض جلسات چندساعته با این و آن و سپرِ تیم‌ملی شدن و حل کردن معادلات فوتبال پشت درهای بسته و میکروفون‌های خاموش، پشت هم بیانیه دربیاورد و فغان مظلومیت سر بدهد و تیم‌ملی را سپر خودش کند. جماعت اهل فضل ما را شناخته و یاد گرفته چه‌طور شبیه آن‌ها درست وسط جایی که نباید جار و جنجال راه بیندازد و چاقو را روی گلوی تیم‌ملی بگذارد و بیش‌تر بخواهد. یاد گرفته این‌طور ارزان‌تر درمی‌آید و بیش‌تر سر زبان‌ها می‌افتد و مردمِ چشم به دهان هم حتما بیش‌تر به پایش می‌افتند. که اگر هرچیز سرجایش باشد و هرکار به موقع انجام شود بیش‌تر نصیبش نمی‌شود و برای بیش‌تر باید میز را به‌هم بزند و گربه برقصاند. توی حساس‌ترین روزهای فوتبال که یک شکست محتمل در دوحه همه چیز را به خانه اول برمی‌گرداند، برای چندمین بار آسِ رفتنش را رو کرده. درست وسط جایی که نباید. آن‌قدر بی‌موقع و نابه‌جا که این‌بار حتی قلعه‌نویی هم گفته هرطور هست نگهش دارید.

 لابد این همان چیزیست که ما ساخته‌ایم؛ زندگی در پناه بحران. نمونه تمام عیاری از خودمان. آن‌قدر که از دیدنش منقلب بشویم و انگشت به دهان ببریم که شگفتا از این کی‌روش که چه‌قدر هم‌پوست و هم‌گوشت و هم‌استخوان ما شده. که آن‌قدر به خودش ولع دارد که بی رویت شجرنامه هم شک‌مان یقین بشود و باور کنیم از همه‌ی ما ایرانی‌تر است! اصلا چطوری می‌شود که این‌طوری می‌شود، فدراسیون و وزارت ورزش و متولیان دیگر چه‌قدر مقصر این بازی‌های غیرحرفه‌ای‌اند. از کدام کی‌روش به این‌ کی‌روش رسیدیم و از این کی‌روش به کجا قرار است برسیم. انگشت اتهام را هرطرف که بگیریم حالا وقتش نیست. این جنگ تازه یک بازنده واقعی بیش‌تر ندارد؛ تیم‌ملی. پدر مظلومی که فرزندانش از دایی 2009 و نکونامِ 2011 تا کی‌روش امروز هربار یک‌طوری سکته‌اش می‌دهند و لحد میت را زودتر از عربستان و کره و قطر روی سینه‌اش می‌خوابانند. چیزهایی که هر بار بیش‌تر از قبل یادمان می‌اندازد که چرا همیشه بازنده‌ایم.