آی‌اسپورت - سیمونه اینزاگی فقط چهارسال از فیلیپو کوچک‌تر بود. هر دویشان در پیاچنزا به دنیا آمدند، در یک بیمارستان متولد شدند، به یک مدرسه‌ی فوتبال رفتند و حتی گرمکن‌های شبیه هم می‌پوشیدند. حتی یکسال در باشگاه پیاچنزا کنار هم بازی کردند. اما با وجود تمام این شباهت‌ها در دوران فوتبال، سیمونه هیچ‌وقت به اندازه‌ی برادرش جدی گرفته نشد. فیلیپو همراه میلان قهرمان اروپا شد، اما سیمونه حسرت قهرمانی در سری‌آ را دارد. فیلیپو اینزاگی لباس تیم‌ملی را پوشید، بازیکن ثابت آتزوری بود و 25گل ملی هم زد، اما سیمونه در دوران اوج فوتبالش در لاتزیو، فقط سه‌بار به عنوان بازیکن تعویضی لباس تیم‌ملی ایتالیا را پوشید. هر چقدر گلزنی برای فیلیپو کاری ساده و پیش‌پاافتاده بود، برای سیمونه به جابه‌جا کردن کوه می‌مانست. فیلیپو در دوران فوتبالش حدود 200گل زد، اما سیمونه در 11سالی که لباس لاتزیو را پوشید، فقط28گل زد؛ یعنی سالی کمتر از سه‌گل. در دوران فوتبال سایه‌ی فیلیپو همیشه روی سر سیمونه سنگینی می‌کرد؛ برادر بزرگ‌تر همیشه معروف‌تر بود، توی چشم‌تر و البته محبوب‌تر.

 اما داستان مربیگری این دوبرادر جدا بود. فیلیپو و سیمونه، مربیگری را از همان‌جایی شروع کرد که با پیراهن همان باشگاه از فوتبال خداحافظی کرده بودند؛ میلان و لاتزیو. فیلیپو بعد از یکسال مربیگری در تیم جوانان میلان، روی نیمکت تیم اصلی نشست و هدایت میلان افت‌کرده را در دست گرفت و آن‌ها را از جایی که بودند، پایین‌تر برد. کارشناس‌های تلویزیونی ایتالیا، در آنالیز تیم‌ فیلیپو اینزاگی از اشتباهات واضح تاکتیکی او می‌گفتند. اشتباهاتی که میلان را ذره‌ذره حقیرتر ‌کرد تا بعد از 40بازی، فیلیپو جایش را به سیدورف بدهد؛‌ بعد هم میهایلوویچ، مونته‌لا و گتوزو.  فیلیپو مثال واضحی بود از این ضرب المثل که هر بازیکن بزرگی، سرمربی بزرگی نخواهد شد. مربیگری برای فیلیپو به باتلاقی شبیه بود که هر قدر در آن دست‌وپا می‌زد، بیشتر فرو می‌رفت. سیری قهقهرایی که این روزها کار فیلیپو را به مربیگری در «ونیز» و سری بی زساند.

سیمونه اما جاه‌طلبی‌های برادرش را نداشت. برای همین هم شش‌سال سرمربی تیم جوانان لاتزیو ماند. وقتی استفانو پیولی از لاتزیو اخراج شد، باشگاه سراغ مارچلو بیلسا رفت و حتی قرارداد اولیه هم تنظیم شد. اما بیلسا زیرمیز مذاکره زد تا مدیران لاتزیو سیمونه اینزاگی را به عنوان مربی موقت معرفی کنند؛ تا زمان پیدا کردن یک سرمربی دائم. اما سیمونه از همین فرصت موقت، یک شغل دائمی ساخت و کلی اعتبار در فوتبال ایتالیا. لاتزیوی سیمونه بدون هیچ ستاره‌ شاخصی سوپرکاپ ایتالیا را برد و یوونتوس را با تمام ستاره‌هایش دوبار شکست داد.

سیمونه حالا مشغول جبران ناکامی‌هایش در دوران بازی است؛ لاتزیوی سیمونه یکی از سازمان‌یافته‌ترین باشگاه‌های اروپاست. فلسفه‌ای که ستاره‌هایش میلینکویچ ساویچ، دی‌فرای و پارولو هستند؛ بازیکنانی که تا قبل از درخشش در لاتزیو مثل خود سیمونه معمولی و متوسط بودند. ستاره‌های متوسط سیمونه حالا کاری کرده‌اند تا برای اولین بار از زمان تولد این دوبرادر، فیلیپو زیر سایه‌ برادر کوچک‌تر، سیمونه قرار بگیرد.