آي‌اسپورت- استمفوردبریج لبریز خشم شده بود. طرفداران چلسی مردان شان را هو می‌کردند، بازیکنانشان و آنتونیو کونته را، تیم و مربی قهرمان لیگ فصل پیش را. مردانشان در سال 2018 چهار بار راهی میدان شده بودند و هنوز طعم پیروزی را نچشیده بودند. سال نو با تساوی 2-2 برابر آرسنال آغاز شده و گره خورده بود به سه تساوی پیاپی صفر- صفر: برابر نوریچ در جام حذفی، مقابل آرسنال در جام اتحادیه و سرانجام برابر لستر سیتی در لیگ. آنها در همان بعدازظهری به سومین صفر - صفر پیاپی تن داده بودند که همسایه‌شان تاتنهام، چهار بار دروازه اورتون را به آتش کشیده بود. همسایه‌ای که در 6بازی آخرش 18گل زده و در جدول لیگ دیوار به دیوار آبی‌ها شده بود. 

تساوی خانگی بدون گل برابر آبی‌پوش‌های کینگ‌پاور تلخ‌تر از دو امتیاز از دست رفته بود. لستر در استمفوردبریج جانانه‌تر بازی کرده بود، نیش‌دارتر و باطراوت‌تر. قهرمان لیگ تا نیم‌ساعت واپسین مقهور لستر شده و دروازه‌اش آمیخته به اقبال بسته مانده بود. لستر که طی 14نبرد با چلسی در همه رقابت‌ها 12بار مغلوب شده این بار تا آستانه پیروزی پیش رفته بود. حتی اخراج بن چیول که طی شش دقیقه دو کارت زرد گرفت به گلی طی بیست و دو دقیقه باقی مانده منجر نشد و یگانه حمله چلسی طی آن دقایق خلاصه شد در نواختن ضربه آزاد بی ثمری توسط مارکوس آلونسو. کلود پوئل دلایل فراوانی داشت تا با سر افراشته‌اش جمله «اگر یازده به یازده بازی می‌کردیم به زانویشان در می‌آوردیم» را بر زبان آورد.

کونته در صف مردان متوقف شده به توصیف «بازیکنانم را خسته یافتم، فرسوده و تمام شده» قناعت کرده بود. ترکیب 2-5-3 او با پنج مرد میانی که سسک فابرگاس نقش محوری را برعهده داشت نشانی از باز کردن گره کور نداشت. ویلفرد اندیدی، جوان نیجریه‌ای لستر، برابر حمله‌ها ایستاده بود و جمی واردی، شینجی اوکازاکی و ریاض مارز که با اعتماد به نفس بی‌حصری بازی کرده بودند بارها سنگر کورتوا را لرزانده بودند. تماشای مردان سرگیجه گرفته چلسی در نیمه اول برابر دروازه کورتوا گاهی چنان متراکم می‌شد که ترکیب غریب 1-1-8 را تداعی می‌کرد. روانه شدن دوازده ضربه به سوی دروازه چلسی در نیمه اول طی 15سال در استمفوردبریج ثبت نشده بود.

 ترکیب موراتا - هازارد به خط‌حمله چلسی نه چنگی داشت و نه دندانی. موراتاي 60میلیونی بعدازظهر سیاه دیگری را سپری کرده بود. طرفداران چلسی رکورد او از اواخر نوامبر در همه رقابت‌ها را با شمردن فقط سه گل می‌شمردند و داغ رفتن دیگو کاستا را زنده می‌کردند. هازارد بسان بازی با آرسنال نامرئی شده بود و طی سومین بازی پیاپی زمین را پیش از سوت پایان ترک کرده بود. رکورد او - شش گل و دو پاس گل در بیست بازی لیگ - تناسبی با قیمت بالا رفته اش و ادعای بازی در رئال مادرید نداشت و طرفداران چلسی بهانه‌های مناسبی پیدا کرده بودند تا او را برای این پا و آن پا کردنش در امضای قرارداد جدید در آماج عتاب‌هایشان قرار دهند. تعویض‌های کونته که به گشودن دروازه لستر می‌اندیشید بی‌ثمر بودند و ورود زودهنگام پدرو و ویلیان جای هازارد و سسک با روی آوردن به سیستم 3-3-4 طلسم صفر صفر را نشکسته بود. ستاره چلسی کسی نبود جز کورتوا درون دروازه و بهترین بازیکنشان در نبردهای داخل میدان همان لستری سابق بود: انگولو کانته.

همه اینها یعنی چی؟ شرایط واقعی چلسی برغم چهار تساوی پیاپی چیست؟

آنها در رتبه سوم لیگ ایستاده‌اند، در نیمه‌نهایی جام اتحادیه به میدان خواهند رفت و می‌توانند راهی نبرد نهایی شوند، در جام حذفی برابر نوریچ دیدار تکراری را برگزار خواهند کرد و در لیگ‌قهرمانان به مصاف بارسلونا خواهند رفت. در کنار همه اینها طی سه دیدار متوالی گلی نخورده‌اند... ولی حال‌وهوای سکوها آمیخته به بیقراری شده و طرفداران بی‌تاب شده چلسی چاقوهایشان را تیز کرده‌اند. باورکردنی نیست. روزگار کونته یادآور دوران تلخ مورینیو در فصل پس از قهرمانی لیگ با چلسی شده.

ورزش سه