۱. نبرد پدیده-استقلال دلایل زیادی برای جذاب شدن داشت. پدیده در سه‌هفته‌ی اخیر زیر نظر سهراب بختیاری‌زاده از فوتبال « واکنشی» تیم مجتبی سرآسیایی در حال تغییر سبک به سمت فوتبال «proactive» بود. آن‌ها در یکی از این سه هفته، بالاترین درصد مالکیت و تعداد پاس میان تمام تیم‌ها و در هفته‌ی دیگر هم دومین تیم از نظر تعداد شوت درچهارچوب بوده‌اند. استقلال فرهاد مجیدی هم در چهار بازی اخیر خود، چه از نظر شکل بازی و چه کسب نتایج پیشرفت محسوسی داشت. انتظارات درست از آب درآمدند! ۲-۲ در جذاب‌ترین بازی پسا‌قرنطینه. ممنون چمن هموار ورزشگاه امام رضا هم هستیم که به ارائه‌ی فوتبال روی زمین دو تیم کمک شایانی کرد!

۲. استقلال در غیاب آرش رضاوند محروم، آرایش خود را از ۲-۲-۲-۴ یا به اصطلاح « ۲-۴-۴ باکس»، به ۲-۴-۴ خطی یا « flat» تغییر داد. هرویه میلیچ در جناح چپ خط هافبک روی دست میلاد زکی‌پور کار می‌کرد، اما فرشید اسماعیلی در جناح راست به دلیل تمایل ذاتی‌اش به میانه‌ها، چندان در سمت راست محبوس نشده‌بود. مجیدی از این تمایل فرشید، برای بازی او بین خط دفاع و هافبک پدیده یا ایجاد برتری عددی( Overload) در جناح چپ استفاده‌ کرد.

۳. بعد از عملکرد ضعیف زکی‌پور در نیمه‌ی اول و اشتباه منجر به گل او، کادر فنی استقلال در دومین هفته‌ی متوالی واکنشی درست را از خود در یک موقعیت بحرانی نشان داد. آن‌ها به درستی میلاد را از بازی خارج و امیرارسلان مطهری را به میدان فرستادند تا همانند ۱۵ دقیقه‌ی پایانی بازی با نساجی، استقلال به آرایش ۳-۱-۲-۴ ای تبدیل شود که مطهری، دیاباته و قایدی در خط حمله و اسماعیلی پشت سر آن‌ها بازی کند. تغییر آرایشی که البته جواب هم داد و گل مساوی استقلال به ثمر رسید. به نظر می‌رسد اضافه‌شدن مطهری به دیاباته و قایدی در خط حمله، تبدیل به پلن B استقلال در بازی‌هایی شده که نیاز به گل دارند.

۴. سید حسین حسینی باید فکری به حال این خروج‌های نامطمئنش کند. او هم در زمان‌بندی خروج‌ها و هم در تخمین مکان توپ دچار مشکل است. دقیقه‌ی ۲۲ و ۶۲ حسینی نزدیک بود با توپ در پشت خط دروازه فرود آید. دقایقی قبل از گل دوم آبی‌ها هم خروج ناموفق سید حسین و دفع توپ او، فرصت شوت‌زنی را در اختیار امین قاسمی‌نژاد قرار داد که خود حسینی با واکنشش استقلال را نجات داد.

۵. ضعف حسینی روی خروج‌ها باعث شده بود بختیاری‌زاده به محمد آقاجان‌پور، دفاع راست خود، دستور دهد تا هرگاه فضای لازم را پیدا کرد و درون باکس استقلال هم محمد قاضی حضور داشت، توپ را روی دروازه ارسال کند.

۶. فرشید باقری در تعویضی اجباری جایگزین مطهری شد. استقلال شاید می‌توانست از ابتدای میدان باقری را در کنار اسماعیلی در خط هافبک به میدان بفرستد تا همانند دو دیدار گذشته‌اش، با آرایش ۲-۴-۴ باکس بازی کند، اما با توجه به دوری باقری از میادین به علت کرونا، استفاده از او در چنین بازی سنگینی می‌توانست تبعات سختی را در پی داشته باشد. دیدیم که باقری در نیم ساعت حضور خود نشان داد با روز‌های اوجش فاصله دارد.

۷. اوج بدشانسی استقلال در این مسابقه حین به ثمر رسیدن گل دوم پدیده اتفاق افتاد. در‌حالی که فرهاد قصد داشت بعد از گل دیاباته، محمد دانشگر را به جای میلیچ و سینا خادم‌پور را به جای اسماعیلی به میدان بفرستد تا از زوج دانشگر-چشمی در قلب دفاع استفاده کند و عارف غلامی ( که نسبت به میلیچ در کار‌های تدافعی قوی‌تر است زیرا ذاتاً یک مدافع میانی است) را به جناح چپ ببرد، در فاصله‌ی آماده شدن دانشگر و خادم‌پور برای حضور در میدان استقلال یک ضربه‌ی آزاد داد تا محمد‌رضا خلعتبری آماده‌ی این روز‌ها، به زیبایی دروازه حسینی را نشانه رود.

۸. مطابق آمار «متریکا»، امید گل استقلال در این دیدار، ۲/۰۵ و امید گل شهرخودرو، ۱/۳۳ بود. این بالاترین امید گل آبی‌ها در دوران پساقرنطینه بعد از بازی با پارس جنوبی جم و بالاترین امید گل مشهدی‌ها بعد از بازی هفته‌ی قبلشان بود.

۹. استقلال این روز‌ها را با استقلال چند هفته‌ی قبل مقابل سایپا و تراکتور مقایسه کنید. ۲ گل زده در مشهد و چندین گل نزده، تقریباً ۴ برابر بودن امید گل( به عنوان مهم‌ترین عامل در بررسی کیفیت حملات یک تیم) در این مسابقه نسبت به بازی با تراکتور و سایپا. با چشم غیرمسلح هم پیشرفت تیم فرهاد را می‌توان دید!

۱۰. سهراب بختیاری‌زاده و تیمش فوتبال باکیفیتی را در این چهار هفته ارائه داده‌اند. کاش به این مربی جوان برای فصل بعد هم فرصت داده شود. در حداقل‌ترین حالت یک نام جدید به چرخه‌ی خسته‌کننده‌ی مربیان ایران اضافه می‌شود!