آی اسپورت - من اینجا در میان مسیر سن پترزبورگ به مسکو در کوپه قطار بین شهری به این فکر می‌کنم که اگر ایران از گروهش صعود کند در کشورم چه وضعی به پا خواهد شد؟ من در این افکار غوطه‌ورم که صعود ایران از گروهش فوتبال ایران را وارد چه فضایی خواهد کرد؟ من با خودم کلنجار می‌روم، دو‌ دوتا چهارتا می‌کنم و بازی را بارها در ذهنم می‌آورم که پیروزی مقابل مراکش حادثه بود یا آغاز راهی که انتهایش برایم ناپیداست.

 من در این اندیشه‌ام که تهران و دیگر شهرهای ایران بعد از صعود از گروه مرگ چه حالتی خواهند داشت؟ فوتبال شهرها را به تعطیلی خواهد کشاند؟ کارلوس کی‌روش بر این باور است که معجزه‌ای رخ نداده است و من هم همین عقیده را دارم. از کدام معجزه حرف می‌زنیم وقتی حتی فیفا نیز ایران را پیش از قرعه‌کشی در سید ۳ قرار می‌دهد و مراکش را در سید ۴. ایران با وجود نمایش نه چندان ایده‌آلی که در دقایق آغازین داشت، باید برنده این بازی لقب می‌گرفت که گرفت. این حداقل انتظاری بود که از تیمی در قواره سید چهار می‌رفت و حال این انتظار هست که تازه معجزه آغازشود آن هم مقابل پرتغال و اسپانیا.

 تیم‌هایی که حتی کارلوس کی‌روش در وصف‌شان از ابرقدرت‌های فوتبال جهان استفاده می‌کند و با احترام نام‌شان را می‌برد. من به این فکر می‌کنم که اگر از اسپانیا و پرتغال هم امتیاز بگیریم، کارلوس کی‌روش بازهم تاکید می‌کند که معجزه‌ای رخ نداده است. یک ایران با مردمانی که در سراسر جهان پخش شده‌اند، انتظار روزهای بزرگ آتی را می‌کشند. آن هوادارانی که وقتی در برابر دوربین ایران ورزشی قرار می‌گیرد و صادقانه می‌گوید آمده بودم بعد از بازی با مراکش به گشت و گذار بپردازم و حالا می‌خواهم دوباره بازی‌های تیم ملی کشورم را ببینم شاید تنها یک نمونه از ناامیدی‌های قبل از نبرد باشد که اکنون با خلق پیروزی مقابل مراکش تغییر کرده است. حتی آنها که نگاه مایوس‌کننده‌ای به این تیم داشتند چشم و گوش‌شان را هوشیار کرده‌اند و دو بازی آتی را انتظار می‌کشند.

اینجا درشهرهای روسیه؛ از سن پترزبورگ تا مسکو همه آنهایی که با ایرانی‌ها مواجه می‌شوند بعد از نمایش جمعه شب نگاه دیگری به ایران دارند و با لبخند و احترام از تیم ملی ایران یاد می‌کنند. تماشاگران برزیلی و حتی آلمانی را مثال بزنم که سر صبحی در ایستگاه قطار جلوی چشم خودم ایران، ایران کردند. شاید آنها نیز به این واقعیت تلخ می‌اندیشند که وقتی دنیا یکپارچه ایران را ظالمانه تحریم می‌کند این نتیجه چطور خلق می‌شود و اساسا چطور فوتبال ایران هنوز زنده است و نفس می‌کشد؟‌!

یقین دارم که این حس تفکرات فرناندو هیرو، سرمربی جوان و بی‌تجربه اسپانیا را هم سخت درگیر خود کرده است. او با فرمانده چیره دست و زیرکی همچون کی‌روش و سربازانی فرمانبر و مطیع مواجه خواهد شد. مردی که پاتک زدن را دوست دارد. مثل آنچه در بازی با مراکش رقم زد تا رنارد، سرمربی تیم ملی مراکش نیز در وصفش چنین بگوید؛ آنها پاتک زدند، پاتک و این جمله را بارها تکرارکرد و سر تکان داد.

مراکش مغموم و شکست خورده در حالی که امیدهایش را در دو بازی آتی جست‌وجو می‌کند، به مصاف پرتغال و اسپانیا خواهد رفت. آنها اعاده حیثیت خواهند کرد و خوش‌خیالی است که سرمربی‌های این دو تیم تصور کنند که مراکش، قهرمان آفریقا، جام جهانی را با ۳ باخت به پایان خواهد رساند. مغربی‌ها، می‌روند تا اعاده حیثیت کنند. آنها می‌روند تا شاید همچون ایران همه را شگفت‌زده کنند و دراین شرایط کی‌روش بازهم می‌تواند پاتک بزند و از انگیزه‌های پنهان مراکش مقابل دو تیم به قول کی‌روش ابرقدرت نهایت بهره و فایده را ببرد. پرتغال و اسپانیا نیز که ایران را صدرنشین گروه خود می‌دانند، نیک می‌دانند امتیازهای بازی‌های ‌‌‌آتی چه اهمیتی برای‌شان خواهد داشت و از همه مهم‌تر اینکه با چه دیوار رسوخ ناپذیری -ایران- مواجه خواهند شد. آنها می‌دانند که کی‌روش با انبوهی تجربه بین‌المللی و تیمی زیر طعمه‌هایش دام پهن می‌کند پاتک خواهد زد، پاتک، پاتک و بازهم پاتک. کی‌روش نه فقط به مغربی‌ها که با غرور فزآینده‌ای وارد کارزار بازی‌های جام جهانی شده بودند؛ بلکه به قلب ایرانی‌ها هم پاتک زد. آنها که باور کرده بودند مرد پرتغالی دیگر به روزهای پایانی دوران کاری‌اش نزدیک شده و آنها که سوار بر موجی که برخی رسانه‌ها و ستاره‌ها علیه‌اش ساخته بودند و پی‌درپی به سرمربی تیم ملی می‌تاختند؛ آنها نیز پاتک خورده‌اند. درست مثل رنار، سرمربی مراکش. درست مانند مهدی بن عطیه و یارانش.

ایران ورزشی/ حمیدرضا عرب