آی‌اسپورت - مشکل بختیار رحمانی، استقلال نبود. این فرضیه وقتی به اثبات رسید که بختیار در بازگشت به فولاد خوزستان نیز، کوچک‌ترین شباهتی به ستاره سابق همین باشگاه نداشت. به جز یک شوت تماشایی به دروازه استقلال از روی ضربه آزاد که با واکنش دیدنی سیدحسین حسینی مهار شد، رحمانی در لباس فولاد لحظه‌ خاص دیگری خلق نکرد. به نظر می‌رسید بهترین راه برای نجات این بازیکن، باقی‌ماندن در فولاد و تلاش برای بازگشت به دوران طلایی فوتبال‌اش باشد اما رحمانی تصمیم دیگری گرفت. او برای زندگی به پایتخت برگشت و پیشنهاد تیم مجید جلالی را پذیرفت. فوتبالیست محبوب دراگان اسکوچیچ، تنها یک نیم‌فصل در پیکان دوام آورد و 15 هفته بعد از شروع لیگ، با ذوب‌آهن قرارداد امضا کرد تا این بار بازی زیر نظر امیر قلعه‌نویی را آغاز کند. از تابستان سال گذشته تا امروز، بختیار رحمانی با 4 باشگاه مختلف قرارداد بسته تا رکورد جدیدی را در فوتبال ایران به نام خودش ثبت کند. عوض کردن تیم، راهکار موردعلاقه این بازیکن برای خارج‌شدن از بحران است اما مشکل او نه استقلال منصوریان بود، نه فولاد سعداوی و نه پیکان جلالی. مشکل بزرگ بختیار، از ساق‌های خودش شروع شده است. او که در جام‌جهانی گذشته یکی از بازیکنان اردوی تیم ملی بود، حالا آنقدر از روزهای خوب‌اش فاصله گرفته که شاید حتی یک معجزه نیز نتواند او را دوباره صاحب پیراهن تیم ملی کند. رحمانی با هر تغییر، صورت مسئله تازه‌ای را پاک می‌کند اما مسئله اصلی، هنوز برقرار است و تغییرناپذیر به نظر می‌رسد. ستاره سابق فولاد، فرم ناامیدکننده این روزها را روی شانه‌هایش حمل می‌کند و ناآمادگی‌اش را تیم به تیم و شهر به شهر می‌کشاند. هر انتقال، سرگردانی تازه‌ای برای روح بختیار است. بازیکنی که باید مسیر بازگشت را جای دیگری جستجو كند. جايي به جز خودكار، امضا و عوض‌كردن رنگ پيراهن.