آی اسپورت - اطلاعیه فدراسیون درباره عقد قرارداد یکسویه با آدیداس برای تهیه البسه جام جهانی بیشتر شبیه یک سوءتفاهم بزرگ بود که به ابهامات و شائبه‌های موجود بیشتر دامن زد و دم خروس پشت پرده را عیان ساخت. یک روشنگری قطره چکانی و معکوس که بیشتر از آنکه مفری برای داعیه عوامفریبانه راستی‌آزمایی باشد، ثابت کرد هر آنچه منتقدین و رسانه‌ها و البته فعالان بازار درباره این قرارداد عجیب و حیرت‌انگیز روایت کرده‌اند، تا چه اندازه مستدل و دقیق بوده.

فدراسیون فوتبال با عقد این قرارداد یکسویه و بدون منفعت با آدیداس عملا تصمیم گرفته بر خلاف رویه معمول در تمامی دنیا و در همه رشته‌های ورزشی، برای تهیه البسه خود در فستیوال بزرگی چون جام جهانی هزینه کند؛ یک تصمیم حیرت‌انگیز که حتی در باشگاه‌های ورشکسته فوتبال ایران و مدیران غیر مسوول و بی تدبیرش و در فضای لیگ برتر که تنها جنبه داخلی دارد نیز قابلیت اجرایی ندارد. می‌توان ادعا کرد که فدراسیون فوتبال ایران تنها تیم تاریخ است که برای یکسری مسابقات ورزشی به جای درآمدزایی و دریافت پول برای البسه، هزینه هم می‌کند! یک معادله معکوس که در قانون تجارت هیچ توجیهی ندارد. این معادله شبیه آن است که یک راننده تاکسی در ازای به مقصد رساندن مسافران نه تنها از آنها کرایه دریافت نکند، بلکه به آنها پول هم پرداخت کند!

ظاهرا متولیان عقد چنین قراردادی با آدیداس ارزش جام جهانی و اهمیت آن را درک نکرده‌اند و اساسا نمی‌دانستند فوتبال چیست، چرا که نمی‌توان باور کرد کسی که این قرارداد را منعقد کرده، می‌دانسته ارزش 3 بازی ایران در جام جهانی و 270 دقیقه تبلیغ رایگان شرکت آدیداس برای حداقل 3 میلیارد بیننده چه اندازه است که حاضر شده نه تنها درصدی از این درآمد گزاف را دریافت کند، بلکه به شرکت فوق هزینه هم بپردازد.

فدراسیون فوتبال در این اطلاعیه که البته در آن هیچ سند و مدرک متقن و روشنی ارائه نشده، همه مشکلات را به وزارت صنعت، معدن و تجارت حواله کرده و مدعی شده که قوانین دست و پا گیر و بوروکراسی‌های بیهوده مانع از این شده که فدراسیون فوتبال بتواند قرارداد اسپانسری واقعی با آدیداس منعقد کند چرا که شرط لازم و کافی برای عقد قرارداد، واردات این البسه است. این ادعا ثابت می‌کند آنچه تا به امروز درباره اصالت و کیفیت البسه ورزشی گفته شده، دروغی بیش نبوده چه آنکه واردات جنس اصل به ایران بنا به ادعای فدراسیون فوتبال پشت سیم خاردار بلند قوانین گیر افتاده و ممنوع است.

فدراسیون در اطلاعیه خود برای توجیه این قرارداد حیرت انگیز از الجزایر، بوسنی و ولز شاهد آورده که قراردادی دقیقا شبیه قرارداد ایران با آدیداس دارند اما ظاهرا برج عاج‌ نشینان فدراسیون فراموش کرده‌اند که سه تیم فوق به جام جهانی صعود نکرده‌اند و از ریشه قیاس آنها با فوتبال ایران غلط و بی پایه است اگرچه حتی نمی‌توان باور کرد این سه تیم هم قراردادی شبیه ایران با آدیداس داشته باشند و برای حامی مالی البسه خود پول بپردازند.

وعده جبران حاتم بخشی بیت المال در این قرارداد کدر و مبهم، با استفاده از 15 درصد سهم فروش پیراهن نیز بیشتر شبیه یک وعده سر خرمن است. در کشوری که نقض کپی رایت بدل به یک قانون شده و درآمد از فروش پیراهن حکم یک میوه ممنوعه را دارد، چگونه می‌توان به این سهم 15 درصدی و جبران ضرر و زیان این قرارداد دل بست؟

ماجرا وقتی حیرت انگیزتر و تلخ‌تر می‌شود که خبر می‌رسد شرکت معتبر و شهیر نایکی که از منظر کیفیت و کمیت در دنیای ورزش جایگاه بالاتر و وارسته‌تری نسبت به آدیداس دارد، پیشنهادی سخاوتمندانه به فدراسیون فوتبال ارائه کرده که با وجود همه قوانین و محدودیت‌های دست و پاگیر در ایران حاضر است قراردادی واقعی با فدراسیون فوتبال برای جام جهانی منعقد کرده و علاوه بر تهیه البسه کامل تیم ملی ایران در روسیه، مبلغی را هم بپردازد اما این پیشنهاد هیجان‌انگیز روی میز تصمیم‌سازان فوتبال ایران خاک می‌خورد و آنها ترجیح می‌دهند از آن گذر کرده و این پیشنهاد را به بایگانی بسپارند و در عوض با آدیداس قراردادی سیاه ببندند. قراردادی که برای توصیف آن می‌توان بدون سانسور و مرافعه واژه‌ای ننگین را به کار برد. قراردادی که به نظر می‌رسد در آن تیم ملی ایران حامی مالی شرکت آدیداس است!

ایران ورزشی/ سعید آقایی