آی اسپورت - سی سال قبل امیر حاج‌رضایی دستیار علی پروین در تیم ملی فوتبال بود. او روزی درباره قبول این همکاری گفت که «شهوت دیده شدن» دلیل کارش بوده. شب گذشته بعد از ۳۰ سال معلوم شد که این شهوت همچنان در وجود او موج می‌زند و اجازه نمی‌دهد که بر حس ندیده شدن و نبودنش غلبه کند. در حالی که افکار عمومی قاطعانه پشت «عادل فردوسی‌پور و برنامه۹۰» ایستاده، امیر حاج‌رضایی شب گذشته در برنامه «شبه ۹۰» فارغ از مطالبه مردمی و اعتراض به اقدام غیرحرفه‌ای رسانه ملی، به نقد و تحلیل بازی استقلال پرداخت.

۸سال قبل موضوع پایان‌نامه‌ام بررسی معیارهای اخلاق رسانه‌ای در برنامه ۹۰از دید روزنامه‌نگاران ورزشی و کارشناسان فوتبال بود. امیر حاج‌رضایی هم یکی از کارشناسانی بود که نظراتش را برای پایان‌نامه‌ام می‌خواستم. پارک ملت قرار گذاشتیم و در سر و صدای بی‌وقفه اتوبوس‌های بی.آر.تی بیش از چهار ساعت گفتگو کردیم. از این چهار ساعت حداقل 3 ساعت مدح فردوسی‌پور و ۹۰ بود و اینکه هیچ‌کس نمی‌داند او خارج از دنیای فوتبال چقدر دست به خیر است. دیشب که یاران گرمابه و گلستان فردوسی‌پور را در کنار هم دیدم دلم برای پایان‌نامه‌ام، زحمت‌هایی که برای آن کشیدم، هواداران فوتبال که فقط آنچه از صفحه تلویزیون می‌بینند را باور می‌کنند و رفاقت‌های پولی و پوشالی سوخت. فردوسی‌پور در برنامه «خندوانه» گفته بود دوست دارم سقوط هواپیما را تجربه کنم، او سقوط هواپیما را تجربه نکرد، ولی سقوط رفاقت را دید. سقوط ارزش‌هایی را دید که سال‌ها برای دفاع از آنها در برابر صدای پرطنین «زور» ایستادگی کرده بود. کسی که می‌تواند وزنه‌ای مثل فردوسی‌پور را «کله پا» کند، دور انداختن میثاقی برایش مثل آب خوردن است. آسیاب به نوبت جناب میثاقی!