آی‌اسپورت- در پایانِ چهاردهمین‌دوره‌ی لیگِ برترِ فوتبالِ ایران و پس از درخششِ تیمِ «نفتِ تهران»، یادداشتی درباره‌ی «علی منصوریان» نوشتم و به این نکته اشاره کردم که همانندِ بسیاری از مربی‌های امروزِ کشورمان، «او» را نیز‌ نمی‌توان به‌عنوانِ نمادِ خلّاقیت و استعداد و نوآوریِ تاکتیکی لقب داد؛ اما در میانِ نسلِ تازه‌نفسِ مربی‌های ایرانی، به‌نظر می‌رسد «او» تنها فردی است که با تکیه بر رفاقت، دوستی و نزدیکی با بازی‌کُنانِ تیم‌اش و نیز روحیه‌بخشیدن و انگیزه‌دادن به جوانانِ جویای نام، می‌تواند گلیمِ خود و تیمِ زیرِ دست‌اش را از آب بیرون بکشد؛ و از این دید، و البته با در نظر گرفتنِ چهارچوبِ مناسباتِ فوتبالِ درجه‌چندمِ ایران، می‌تواند معادلی وطنی برای اسطوره‌ی فوتبالی‌ام- «یورگن کلینزمنِ کبیر»- در سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ باشد که با همین روی‌کرد رنسانی بزرگ در فوتبالِ به‌اغمارفته‌ی «آلمان» پدید آورد.

تیمِ «علی‌منصور» در این فصل تیمِ خوبی نبوده و نیست؛ در حد و اندازه‌ی نامِ «تاجِ همیشه‌بزرگ» بازی نکرده و تاکتیک‌هایی ویژه برای هر دیدار نداشته و ندارد. اما خیلی از «ما هوادارانِ تاج»، بر پایه‌ی همان نکته‌ی اشاره‌شده در بالا، پیش‌بینی می‌کردیم و امیدوار بودیم که «علی‌منصور» بتواند آرام‌آرام پایه‌های یک تعادل و توازنِ لازم و تأثیرگذار را در تیم‌مان بنشانَد. نشانه‌های این دگرگونی را در نیم‌فصلِ دوم و با کنارگذاشتنِ بیش‌ترِ به‌اصطلاح ستاره‌های کم‌فروغِ خریداری‌شده و دور دادن به جوانانی که کم‌ادعاتر بودند، آغاز کرد. «علی‌منصور» و «هوادارانِ نگرانِ تاجِ در بحران» مزدِ این ریسک و اعتمادِ بزرگ را با پیروزی‌های پیاپیِ شیرین و دل‌چسب در بازی‌های اخیرشان گرفتند و با این پشتوانه به درونِ مستطیلِ سبزِ بازیِ دِربی گام گذاشتند.

مربی‌ها، بازی‌کُنان و بیش‌ترِ هوادارانِ «پرسپولیس» با غرورِ فراوانِ ناشی از بی‌رقیب‌بودن در این دوره‌ی کم‌‌وبیش ضعیف از لیگِ برتر و هم با تکیه بر تکنیکِ ستودنی و خیره‌کننده‌ی ستاره‌ها‌ی تیم‌شان، از پیش، خود را پیروزِ این دیدارِ همیشه‌بزرگ و مهم می‌‌خواندند؛ همان‌گونه که فصلِ گذشته و پیش از واپسین دیدارشان در برابرِ «راه‌آهن» جشنِ قهرمانی گرفته بودند. بی‌تعارف، خیلی از «ما هوادارانِ تاج» نیز خود را برای روبه‌روشدن با یک شکستِ سنگین و یا در رویایی‌ترین حالت با یک نتیجه‌ی تساوی در پایان شهرآوردِ هشتادوچهارم آماده کرده بودیم. اما «علی‌منصور» و جوانان‌اش تمامِ معادله‌ها و پیش‌بینی‌ها را به‌هم ریختند و با وجودِ دریافتِ یک گل در همان دقیقه‌های نخستِ دیدار، در یک بازگشتِ دراماتیک، رویایی و فراموش‌نشدنی سه گُلِ زیبا و حساب‌شده را به تورِ دروازه‌ی قرمزپوشان چسباندند؛ و در نیمه‌ی دوم هم- با یک بازیِ شجاعانه، بی‌پروا و ستودنی و با تکیه بر همان داشته‌های اندکِ خود- جلوی تیمی که ادعای‌اش گوشِ فلک را کَر کرده بود، تا واپسین دقیقه‌ها ایستادند و سرانجام هم توانستند حریف را به زانو درآوردند؛ و شاید اگر در دقیقه‌های پایانی «سیدمهدی رحمتی» آن‌گونه کودکانه و آماتوری رفتار نمی‌کرد، می‌توانستیم با همان اختلافِ دو گل از زمین بیرون بیاییم.

اکنون، می‌توانیم ادعا کنیم که دوره‌ای تازه با «تاجِ علی‌منصور» آغاز شده است؛ دوره‌ای که در آن، با تکیه بر مُشتی جوانِ باانگیزه، تیم‌مان می‌تواند در حدِ نام و افتخارهای تاریخیِ باشگاه و در قامتِ یک مدّعیِ بزرگ پدیدار شود و چه در فصل‌های آتی و چه حتی در هفته‌های باقی‌مانده از این فصل، همانندِ گذشته و همیشه، برای حریفان شاخ‌وشانه بکشد...

پی‌نوشت: شادباشِ فراوان و ویژه، خدمتِ همه‌ی دوستان و سرورانِ هوادارِ «تاجِ همیشه‌بزرگ و قهرمان». به امیدِ فرارسیدنِ روزهایی بزرگ‌‌تر و رویایی‌تر برای ما و تیمِ محبوب‌مان...