آی اسپورت - حتی اگر مدیران باشگاه استقلال در همان جلسه آغاز فصل، حرف 4 بازیکن باتجربه استقلال را گوش می‌کردند و برای تیم، دستگاه یخ ساز، سلفون، نایلون و روغن ماساژ مهیا می‌کردند، باز هم تغییری در رتبه استقلال تا پایان هفته هفتم ایجاد نمی‌شد. استقلال در این هفت هفته، روی نیمکت و درون زمین آنقدر مشکل و ایراد داشت که با یخ ساز و سلفون و روغن ماساژ، رتبه شانزدهمی را با جای دیگری عوض نکند.

اما از این کاستی‌های جزئی که بگذریم، کلیت سی و چند دقیقه همنشینی مجتبی جباری با مهدی یزدانی خرم، مملو از نقدهای به جا است. از امکانات فقیرانه  تا مدیریت ناکارآمد باشگاه و از مشکلات مالی و نداشتن زمین تمرین مناسب تا بی‌توجهی به استعدادهای جوان؛ همه و همه حرف‌های درستی است که از زبان مجتبی جباری شنیده می‌شود. جباری در این گفت و گو در قامت منتقدی دلسوز و به تعبیری «یک استقلالی واقعی» ظاهر می‌شود و البته حرف‌هایی می‌زند که در یک دهه گذشته، به مناسبت‌های مختلف آن را بیان کرده اما جباری که با نکته سنجی و ریزبینی حتی از دستگاه یخ ساز هم صرفنظر نمی‌کند، خودش را وارد دایره نقد نمی‌کند و نمی‌پرسد «چرا تیمی که سال گذشته، بعد از یک نیم فصل درخشان، نایب قهرمان شده و بالقوه مدعی قهرمانی است، باید یک هافبک پا به سن گذاشته که نامش همیشه با مصدومیت گره خورده را استخدام کند؟» ولو اینکه گذشته‌ای مقبول با این تیم داشته باشد.

مجتبی جباری در همان دقایق ابتدایی گفت و گو می‌گوید: «احساس کردم حضورم به این تیم کمک می‌کند» و دقایقی بعد همان حقیقتی را فاش می کند که 59 روز پیش مرکز پزشکی فوتبال (ایفمارک) اعلام کرد اما همه عوامل باشگاه استقلال، از مدیر تا سرمربی و خود جباری آن را نشنیده گرفتند: «به خاطر عمل‌هایم، کیفیت‌ام را از دست دادم؛ زیرا نمی‌توانم تمرین کنم و کار سخت شده است. وقتی دکتر ایفمارک پای من را دید گفت زانوی من 20 سال پیرتر است و باید تعویض مفصل انجام دهم. زانوی من خیلی سال است کار نمی‌کند. با این شرایط سخت تلاش کردم در کنار تیم تمرین کردم و سعی کردم کیفیت داشته باشم اما سخت شده زیرا انرژی جوانی نیست و آسیب‌هایی داشتم. تصمیمی نگرفتم و نمی‌دانم وضعیتم چه می‌شود...»

اگر به 59 روز پیش برمی‌گشتیم و مجتبی جباری بعد از نقد مشکلات زیربنایی و ساختاری باشگاه استقلال، با علم به اینکه زانویش دیگر توان تحمل چنین فشاری را ندارد، قراردادش را فسخ می‌کرد، بی تردید لایق آن بود که ستایش آمیزترین جملات نثارش شود. اما حالا که فصل نقل و انتقالات تمام شده و مجتبی جباری یکی از 18 سهمیه بازیکنان تیم محبوبش را عملاً سوزانده، سخت است که رگه‌هایی از منفعت جویی را در این حق طلبی‌اش نادیده بگیریم. حتی اگر آن جمله «جباری به استقلال برگشته که پولش را زنده کند» را در آن برنامه تاریخی نود، باور نکنیم.

مجتبی جباری در طول گفت و گو، از دغدغه‌هایش می‌گوید؛ مثل توجه به وضعیت جوانان مستعدی که سرمایه‌های استقلال هستند اما نمی‌گوید که با همین زانوی دردناکش، خواسته و ناخواسته باعث شده در استقلال جایی برای جوانی مثل بهنام برزای، کاپیتان تیم ملی امید ایران، باقی نماند.

جباری چه آن روزی که سپاهان و الاهلی را به استقلال ترجیح داد و چه امروز که در روزهای پایانی فوتبالش به استقلال برگشته، دغدغه حرفه‌ای شدن فوتبال را داشته؛ در آرمان‌شهر جباری، تمام باشگاه‌های ایرانی صاحب زمین چمن تمرین مطلوب، استادیوم اختصاصی، سالن وزنه، استخر و کمپ اختصاصی هستند اما آیا اگر این شرایط مهیا شود و همه باشگاه های ایرانی دارای چنین امکاناتی باشند و مدیرانی حرفه‌ای باشگاه‌ها را اداره کنند، باشگاهی پیدا می‌شود که با هافبک 34 ساله‌ای که بارها جراحی کرده و فصل گذشته کمتر از 600 دقیقه بازی کرده، قرارداد دو ساله امضا کند؟