یک: در تمام این سال‌ها و حتی روزهای طلایی بارسا در لالیگا و اروپا آنها در آنوئتا هیچ وقت شبیه خودشان نبودند. انگار بارسا با تمام ستاره‌هایش در مرکز دایره‌ای قرار می‌گرفتند که گویی به پاهایشان زنجیر زده شده و روح‌شان مسخ می‌شد تا جایی که ذهنیت شکست از همان دقایق نخست به تیم تزریق می‌شد. در تمام این سال‌ها انگار واقعا طلسمی وجود داشت که حتی فوق ستاره‌ای مثل مسی را هم تبدیل به بیکاره‌ای در میدان می‌کرد و این چیزی نبود که حتی بعد از تداوم ناکامی‌های رئال عادی قلمداد شود. این اتفاق در تمام 7 سال گذشته افتاده و بارسا در این ورزشگاه فقط دو تساوی و 5 شکست تلخ متحمل شده بود که حتی یکی از آنها بلوگرانا و سرمربی موفقش لوئیس انریکه را هم تا مرز اخراج پیش برد. بارسای والورده که تا قبل از بازی پایانی نیم فصل نخست از نظر روانی در اوج بسر می‌برد نیز نتوانست ذهنیت طلسم شدن در آنوئتا را کنار بگذارد و همین ترس حتی تیم همواره پیروز هفته‌های اخیر را در موضع ضعف قرار داد.

دو: شروع بارسا بد نبود اما گل دقیقه 11 میزبان ترس را از ذهن به ساق‌های ستاره‌های بارسا حتی نیمکت این تیم ترانسفر کرد تا جایی که برای دقایقی نسبتا طولانی از کادر فنی تا بازیکنان درون میدان همه مهره‌هایی کاملا متوسط به نظر می‌رسیدند که قدرت ایجاد تغییری حتی کوچک در جریان بازی را ندارند. از سوی دیگر این ترس برای سوسیه داد کارکردی کاملا متفاوت داشت و هر چه از زمان بازی می‌گذشت این سوال در ذهن پررنگ‌تر می‌شد که این تیم با این کیفیت چطور در رده چهاردهم لالیگاست و در 8 بازی گذشته فقط یک پیروزی به دست آورده؟ خط میانی سوسیه داد به رهبری ایارامندی خط هافبک چهار نفره بارسا را کاملا از کار انداخته بود و پرس شدید آنها تمامی نداشت. میزبان نیمه اول را با یک گل برتری و نمایش برتر برد اما گل پائو کلید ماجرایی بود که می‌شد به طلسم آنوئتا پایان داد.

سه:شروع نیمه دوم شروع یک زندگی دوباره در سن سباستین و زمانی برای پایان دادن به ذهنیت‌های منفی بود و انگار درون رختکن عزمی ایجاد شده بود تا بارسا با تمام آن هفت تیمی که در هفت سال گذشته قیافه یک شکست خورده را می‌گرفتند و دست خالی از سن سباستین می‌رفتند، متفاوت باشد. این تفاوت از لحظه پا به توپ شدن سرخی روبرتو رقم خورد. صحنه‌ای که پیشتر اتفاقات بزرگتری مثل پیروزی‌های بزرگ در برنابئو یا بازگشت رویایی مقابل پی اس جی را رقم زده بود. برای بارسایی که آماده طلسم شکنی بود لوئیس سوارز در بهترین زمان ممکن از خواب بیدار شد و بهترین نمایش خود در نیم فصل را در همین بازی آخر ارائه داد. ایستگاهی پریشان کننده لئو مسی هم فقط حکم حسن ختام ماجرا را داشت و انگار با همین ضربه همه آن 7 سال ناکامی در گوشه ای از ذهن مان دفن شد.

چهار: طلسم آنوئنتا شکست و بارسا پایانی رویایی بر نیم فصل نخست رقم زد. حالا همه رکوردها در اختیار والورده و شاگردان اوست. تیمی که نمی‌بازد، خوب گل می‌زند، خیلی کم و سخت گل می‌خورد و به لحاظ ریتم بازی هارمونی و البته جذابیت قابل قبولی دارد. اختلاف با رقیب دیرینه به 19 رسیده که شگفت انگیز و قابل افتخار به نظر می‌رسد و البته تیم دوم مادرید در فاصله 9 امتیازی رویای رقابت با تیم  موفق والورده را در سر می‌پروراند که این هم رشک برانگیز است. بارسا بعد از پایان شکوهمند نیم فصل نخست به انوع و اقسام رکوردهای منفی و تیمی رسیده اما هنوزهیچ جامی نبرده و دو بازی دشوار دیگر بیرون از خانه دارد؛ آخر هفته با اسپانیول در دربی همواره خطرناک کاتالان‌ها و بعد رفتن به خانه بتیس برای شروع نیم فصل دوم در ابتدای هفته آینده. شاید به همین خاطر است که والورده همچنان با احتیاط و احترام درباره حریفانش و شانس قهرمانی آنها حرف می‌زند تا تیمش را هوشیار نگه دارد که فعلا فقط نیمی از مسیر طی شده و 19 بازی دیگر در لیگ باقی مانده، تیم تازه به یک چهارم نهایی کوپا دل ری رسیده و در اولین مرحله حذفی لیگ قهرمانان حریف دشواری به نام چلسی دارد .او خوب می‌داند گذر سلامت از تمام این مسیر دشوار تا رسیدن به جام می‌طلبد بارسا و ستاره‌هایش مثل پنج ماه اخیر بی نوسان و در اوج بمانند که برای بهترین تیم تاریخ بارسا نیز حفظ چنینی روندی فوق العاده دشوار بوده است.

پنج: بازی دادن به آندره گومش در یکی از مهمترین و دشوارترین بازی‌های نیم فصل نخست می‌تواند پیغام مهمی از سوی والورده به هواداران این تیم باشد. اینکه اگر آردا توران به ترکیه برگشت و رافینیای با استعداد هم به اینتر خواهد رفت، گومش پرتغالی فعلا فروشی نیست و خط میانی بارسا با وجود اضافه شدن کوتینیو بیشتر از این خالی نمی‌شود. البته که درباره کیفیت گومش همچنان تردیدهایی اساسی وجود دارد و میزان کارامدی او همچنان با پرسش‌هایی مواجه می‌شود که سخت بتوان پاسخی برایشان پیدا کرد. اما به نظر می‌رسد باید به والورده و تصمیماتش در خصوص حفظ این بازیکن و استفده از او در مواقع لزوم احترام گذاشت.

شش: دمبله 105 میلیون یورویی بازیکن این مسابقه سخت در باران سیل آسای سن سباستین نبود اما بعد از ورود به زمین نیز نشانه‌های ترس از پا به توپ شدن، پیشروی در زمین حریف، مقابله با مدافعان و نواختن ضربه نهایی را می‌شد در او دید تا زمان بازگشتش به فرم ایده‌آل کمی طولانی‌تر از حد معمول به نظر برسد. عثمان البته در نمایش نخست در نوکمپ چهره دیگری از خود نشان داده و ضعف در آنوئتا در شبی که ستاره‌های بارسا نیز نوسان داشتند طبیعی به نظر می‌رسید اما همچنان این هراس وجود دارد که در لیگ قهرمانان و نبردهای دشوار پیش رو دمبله به کار بارسا نیاید و تا یک ماه دیگر نیز به فرم ایده‌آل نرسیده باشد. در این صورت حتما انتقاد از مدیران بارسا به خاطر آن حجم از سرمایه‌ای که پای این بازیکن 20 ساله ریختند آغاز خواهد شد و می تواند روی کیفیت این استعداد نوخاسته نیز اثر منفی بگذارد.